Pascal blijft erop hameren, om met de club naar Bonaire te gaan. Out of the Blue wordt er gevraagd of wij goesting hebben om mee te gaan.
Maart 2003 zijn wij getweetjes daar voor één weekje geweest.
Ons logement was een villa voor acht personen, plaats in overvloed.
We hebben daar een aantal duiken met de natuurfotograaf, Dos Winkel gemaakt. Hij heeft ons toen een “Warty Side-gilled slug” aangewezen, wat uitzonderlijk bleek te zijn.
Van de duiken zelf kan ik mij niet veel meer herinneren, maar eens te meer van het stuntelige in en uit het water te geraken aan de duikspots. Onze rondtrip met de pick-up en de ezeltjes is mij nog goed bijgebleven. Dus, we gaan mee en kunnen dan vergelijken hoe en of het veranderd is op die eenentwintig jaar. Wij sowieso, wanneer we de foto’s bekijken hihihi.
Wie nog allemaal ?
Pap’s en mam’s Cowa, Riccardo & Hilde
Pascal & Nicky
Luc VG & Saskia
Luc DC & Ankie
Frank & Martine
Steven
Renzo
Jorn
Fabrizio
Dirk
Benny
Hamlet Oasis Resort
Wij en blijkbaar Jorn ook, schrijven ons in voor het “Deep dive specialty” brevet.
Blijkbaar wordt tegenwoordig in het buitenland voor alles en nog wat, een brevet gevraagd, geldklopperij of verzekeringskwesties, wie zal’t zeggen.
Eerst online een lange vragenlijst/test invullen.
En dan ginder onze officiële diepe duiken uitvoeren, het leuke is dat Nicky ons ginder mag evalueren en (misschien) goedkeuren.
Lap, Luc en Luc, dat wordt weer gemakkelijk voor’t verslag.
Effe voor alle duidelijkheid, den ene is degene dien in L‘Estartit zoveel aandacht nodig had, en den andere, tjah da’s diegene die altijd mor wilt verjaren op de Cowaverlofkes. Mé ander woorden de aandachtstrekkers van de Cowa, zo simpel is’t.
Maar ze hebben pech, de Luc VG. verjaart deze keer niet en de Luc DC. mag bij zijn madame slapen, dus probleem “aandacht” is opgelost 😁😂😁😁😂😂.
Nicky maakt het whatsapp groepje aan waar de deelnemers hun Bonaire-verzuchtingen in kwijt kunnen.
Zoals dit nieuwsbericht:
27 februari ,olielek, de vervuiling lijkt afkomstig te zijn van het schip Gulfstream, dat begin februari kapseisde voor de kust van Tobago met ongeveer 35.000 vaten ruwe stookolie aan boord. Het schip was onderweg van Panama naar Guyana en lekt sindsdien olie. Toen de kustwacht arriveerde bij het schip, was er geen bemanning meer aan boord. De eigenaar van het schip heeft nog niet gereageerd op het incident.
Luc en Saskia, hebben er nog een weekje aangebreid en zijn het zonnige eiland al aan het verkennen.
Zondag 10 maart.
Tien nemen de Park, Stay and fly bij Van Der Valk.
En wij, waren van plan maandag zeer vroeg te vertrekken en hadden al een parking naast de luchthaven geboekt.
Maar vandaag toch maar beslist een kamer te boeken om ook relaxed op reis te kunnen vertrekken.
Tegen vijf uur is iedereen ingecheckt en zitten we met zen allen gezellig in de bar.
Splitwise wordt geïntroduceerd bij diegene die dit nog niet kende. Normaal gezien, gemakkelijk in gebruik, maar, Pascal heeft gebroddeld zodat Jorn het nu terug mag recht zetten, waardoor dat Luc en Ankie zich hardop afvragen of dat idd. wel zo simpel in gebruik is.
Dirk heeft vooraf een reservatie gemaakt, zodat we met de hele groep om 19u in het restaurant verwacht worden.
Het eten was lekker, de rekening wordt vereffend en nog gesplitwised. Nog een afsluiterke in de bar en slaapwel mannekes.
Maandag 11 maart.
Steven en Fabrizio komen rechtstreeks van Belgie, met de trein naar Schiphol.
De bende hotelgasten, worden met de pendelbus gedropt.
Dat maakt dat iets na tienen heel de groep compleet op de luchthaven aanwezig is.
Kwart ná twaalf ’s middags lossen de wielen van de Nederlandse tarmac en vermoedelijk landen we rond half zes ’s avonds lokale tijd, voor de tussenlanding op Curaçao. Ze beginnen deze negen en half uur durende Tui-flight met de veiligheidsinstructies, vooral hoe je de “Brace houding” moet toepassen. Zelfs ik, 1.57m lukt dit niet omwille van de veel te smalle been plaats.
Zachte landing op het kleinste ABC eiland, waar Luc en Saskia ons met open armen ontvangen.
Nog even de rentals oppikken, waar eerst nog het nodige keur en papierwerk aan vooraf gaat.
Dat maakt dat we rond 21u aan de bungalows zijn.
De 9: Luc, Ankie.
Den 10: Frank, Martine, Nicky, Pascal.
De 14: Benny, Dirk, Jorn, Steven.
Den 21: Luc, Saskia.
Den 23: Hilde, Riccardo, Fabrizio, Renzo.
Voor ons betekent dat, alles binnen smijten en douchen.
Slaapwel roep’k nog naar onze huisgenootjes, maar geen antwoord meer 🤫😴😴😴.
Dinsdag 12 maart.
Luc en Saskia hebben om negen uur een ontbijt voor de hele groep georganiseerd, op het terras van bungalow 10.
En dat was weer een gezellige bedoening sé.
Nadien kennismaken met het ordelijke duikcentrum, de paperassen regelen, en aansluitend een check-dive aan Cliff, het huisrif.
Achteraf volle flessen in de pick-up laden voor de volgende twee duiken van vandaag.
Na den Andrea 1 maak ik er een gewoonte van, om mijn sokjes in mijn botjes te steken om ze zeker ni kwijt te spelen tussen het duikgerief van ons viertjes.
We hebben ook uitleendienst “Lai” bij, waar Renzo de eerste klant wordt, zijn computer begeeft het en Nicky kan hem depanneren.
Ook Luc DC wordt geholpen met een DIN adapter, en wij hebben tot morgen tandpasta nodig, in ruil voor de stinkende “Broccolizaadolie” voor de pijnlijke zonnebrand plekken.
Hilde leent ons multi-laadkabeltje en duiksokken voor haar teensletsen, want die van mij begeven het zojuist.
Luc DC wil de kookplaat van den 10 lenen, omdat die van de 9 niet goed werkt. Tjah, dan ga je toch met uw eitjes naar den 10 moeten komen, want die plaat naar jullie brengen is toch wel teveel van’t goede gevraagd zené.
Luc VG leent zijn olijfolie aan Renzo en ajuin en look aan Steven.
Met acht kandidaten doen we den Oil Slick Leap, we gaan eens polshoogte nemen want deze duikstek heeft een houten platform met lange trapladder, zodat je niet hoeft te springen.
En op dat moment is er een fotoshoot van een vrouw in bruidsjurk aan de gang.
Allé Pascal is van ons vier, den eerste klaar, hij ligt zelfs al te dobberen.
Ik pak mijn botjes, en vind maar één sok, dat is raar !!!
Ik laat weten dat ik één sok kwijt ben en dat ze hoogstwaarschijnlijk op de vorige duikplaats uit een botje gevallen is, oh, dan rijden we der straks wel effe langs zegt Nicky. Heel goed, dan is het nu maar met één sok. Mijn gevoel kan fout zijn, maar mijn botje lijkt te groot te zijn, dat kan toch niet aan dat sokje liggen denk’k bij mezelf, soit.
We voegen ons bij Pascal in’t water, en die zit maar aan zijn botjes bezig, dien ene voet zit na zo ambetant zegt’em, waarop Nicky antwoord, der zal wel een gele kous in zitten. En ja zené, daar komt mijn sok te voorschijn, ik was ze dus niet kwijt, Pascal had gewoon een verkeerd en te klein botje aangetrokken.
Edde gij dat dan niet gevoeld als ge uwe voet daar moet inwringen ?
Hij wil NU direct zijn botje terug, handig zenné, liggen dobberen en een aanzuigend botje uittrekken om dan sok en voet in een ander botje te ploppen.
Woensdag 13 maart.
Nicky stelt voor dat de drie kandidaten vandaag bij Invisible hun eerste reeks van de drie “Deep dive specialty”, oefeningen doen.
We krijgen gezelschap van een schildpad, arendsrog, platvis en gehoornde koffervis.
Salt Pier wordt onze volgende, wauw die staketsels van schuine steunpalen waar zoveel bouwafval, autobanden ligt, het lijkt op een verlaten werf, wat zorgt voor veel leven in al die holtes, vooral die beerkreeft ziet er lekker uit.
Een Octopus lokt Steven en glijd rustig op zijn uitgestoken hand, maar dan beslist het beestje te blijven, Steven probeert hem los te maken maar zijn zuignappen zetten zich vaster en bijt zijn gast een aantal keer alvorens los te laten, né lekkere vent moet ze gedacht hebben.
We stoppen aan de Cactus Blue, welke bekent staat, als enige op het eiland, voor zijn Lionfish-burger of wrap. Deze kleurrijke foodtruck, die alle weekdagen open is van elf tot drie, maar blijkt da de Koraalduivel meestal tegen de middag uitverkocht is.
Doe ons dan maar dubbel beefburger / wrap. De kokkin vind ons een vrolijke bende en wil graag een foto voor reclame op haar social media.
Salt Pier wordt ook onze nachtduik, met schemer erin, mooi spooky tussen die staketsels.
Saskia is fier, het is haaren 250ste duik op 18jaar, feeeeeesje.
Donderdag 14 maart.
Frankske duikt vandaag alleen maar in zen bed, hij is gisteren zo verbrand op zijne kop en voelt zich niet goed.
Meerderen hebben een veeg uit Laura’s pan gekregen.
Nochtans heeft hij niet in het zonnetje gelegen, petje op en gesmeerd, maar +30°, witte vlaktes en reflectie van het water aan de oppervlakte, tja. Tegen het volgende duikverlof bestellen we zo’n neopreen mutske gelijk Renzo en Riccardo dragen.
We proberen de Eelgarden in Alice In Wonderland aan Jorn te tonen, maar na een aantal, vermoedelijk obscene gebaren, begrijpt hij nog steeds niet wat ik of Nicky willen bedoelen. En plots zal zijnen euro gevallen zijn, en zien we hem over de witte zandvlakte turen, hij heeft het door.
Bij de Hilma Hooker, wordt Pascal’s voorstel, vijf minuutjes tussen de groepen te laten, om overcrowded te voorkomen, door iedereen goed bevonden.
De Italianen gaan als eerste, zegt Pascal, waarom ! wordt meteen gevraagd. Ah dat is heel simpel, antwoord hij, omdat de Italiaantjes toch altijd eerst willen zijn en dan iedereen gaan voorbij steken.
Nee nee, zegt Hilde wij gaan als tweede.
En plots wandelen de Italiaantjes op rij volledig opgetuigd als eerste naar het water. Voila, wat hebben we nu juist gezegd hihihi en dan hebben we er nu maar drie bij hé.
Die van den Ventitré, stoppen nog aan de supermarkt, aan der kassa is Fabrizio de enige die iets van betaalvorm bij heeft, maar het toestel weigert zijn kaart. Terwijl Renzo, Riccardo en Hilde naar het huisje rijden, wordt Fabrizio als onderpand gehouden. Onderweg valt hunnen euro, dat de wachtende Romein de huissleutel op zak heeft. Terugrijden vinden ze geen optie, dus er wordt een lening afgesloten bij Dirk en Jorn die ook in de supermarkt rondhangen.
Vrijdag 15 maart.
Als eerste duikspot wordt het Weber’s Joy gevolgd door Tolo.
Na de duikjes kunnen we met de voltallige Bonaire-bende bij Posada Para Mira, nabij Rincon ons buikje gaan rond eten.
Vanavond Den Apero aan den 23, iedereen brengt wat mee om te knibbelen of te drinken.
De nachtduik aan Cliff, trekt maar een paar geïnteresseerden, zoals Benny, want die wilt zijne 500ste nu doen.
Zaterdag 16 maart.
Om bij Karpata te komen moeten we eerst een lange betonnen trap afdalen om zo langs het betonnen plateau dieper de zee in te geraken. De stevige golven maken het er niet gemakkelijker op.
We verkiezen om links te gaan en op de terug weg ligt er een schelp dat we van dichterbij willen bekijken, en Nicky zet als eerste één vinger op een koraal voor balans en plots wordt er stevig op haar tank getikt. We verschieten ons nen bult en kijken op, een gids bekijkt ons boos en we krijgen de vermanende vinger.
Even onze surface time respecteren.
Karpata rechts is uiteraard, wat de golven betreft, hetzelfde verhaal, maar iedereen blijft stevig op zen pootjes staan.
Nicky doet teken en wijst naar iets en ik dacht dat ze een garnaal of krabbeke wou laten zien, dus ik haal mijn vergrootglas boven en dan hoor ik haar schateren van het lachen en terwijl roept ze “Martine slaslak”, ooooh nu zie’k het, ja daar heb ik mijn loupe niet voor nodig, hihi deze schele zag het beestje niet.
Voorzichtig banen we ons een weg door de golven, maar Nicky wordt getackeld door de zeegoden en gaat fel tegen de keien.
Haar beentjes in de lucht, een zot zicht, waar ze gelukkig zelf mee kan lachen, ook niet onbelangrijk is dat ze geen pijn heeft.
In het dorre landschap naast de parking liggen een aantal mooie hagedissen die onze interesse wekken.
Seeg mannekes, we hebben nog geen groepsfoto genomen, we schakelen een andere toerist in voor deze opdracht, smile.
Voila dat is dan ook weer gebeurd.
Tijd om de hongerigen te spijzen, met zen achten in Rincon gestopt bij een lokale bar/restaurant met de naam “Kos Bon So Holly grill restaurant”, dat is nen hele mond vol, als de schotel ook zo vol zijn, dan gaan we hier goed gevuld buiten rollen. Mmmm de ribbekes zien der lekker uit.
Den Apero is vanavond bij ons te doen, numero dieci.
Den Dirk komt later want die wilt zijnen 800ste aan Cliff doen, uiteraard duikt maatje Benny mee de nacht in.
Zondag 17 maart.
Om onze pakken en jackets te laten drogen hing er op ons terras, een bezemsteel in twee oogvijzen. De niet erg stevige infrastructuur heeft het deze morgen begeven. Tja om zeven uur ’s morgens was’t nog stilletjes en dan dien boenk, we waren ineens wakker.
Bij Red slave hebben we voor een tijdje een rondsnuffelende Arendsrog in onze buurt, een grote langoustine die dieper weg kruipt in haal schuilplaats.
Op het einde van onze duik worden we vergezeld van aantal schildpadden, waarvan één van groot formaat. Er zijn duidelijk tekenen zichtbaar aan de snuit dat ze oud is ook (nog) trager in haar bewegingen. Ze zoekt aandacht bij Steven en vooral zijn witte vinnen lijken haar interessant.
Ze heeft geen oog voor de andere duikers en blijft rustig bij hem hangen, alsof het haar baasje is.
Ook de Arendsrog bij Aquarius stoort zich niet aan onze aanwezigheid, hij wroet met zijne Donald Duck snuit over den bodem in het witte zand.
In en uit de Bonairese wateren blijft tricky, en bijna aan de pick-up ga ik met al men duikspul tegen de vlakte, pataaaaat, twee zeer knieën en snijwondjes aan de pols. Dirk komt af met zuiver water om de wondjes te spoelen. Maar wees gerust, onkruid vergaat niet.
Aansluitend richting ons verblijf stoppen we aan de rode dubbeldeksbus “ Stoked Foodtruck” om uiteraard een hapje te eten. Spijtig dat de verdieping gesloten is om te zitten.
Aangekomen in Hamlet Oasis, flessen inleveren en alles spoelen. We gebruiken de steel van den aftrekker als nieuwe droogstok, hij ziet er niet sterk uit, maar we nemen er genoegen mee.
We gaan vanavond bij Cantina in Kralendijk eten, staat bekend om zijn gezellig ingerichte open binnenkoer en het lekkere eten.
We zijn eigenlijk met een te grote groep zodat we aan één grote L-tafel met hoge stoelen worden geplaatst, wat het voor mij iets minder gezellig maakt, chance dat het gezelschap leuk is.
We bespreken hoe we de auto’s morgen kunnen verdelen.
Sommigen gaan duiken, andere wandelen of gewoon chillen.
We komen tot nen deal voor de vierwielers, ik bied mijne Frank aan in de séparé, Benny ziet dat wel zitten, Dirk past 😄.
Maandag 18 maart.
Amai pff ‘k heb een snotvalling, echt é, het is hier snikheet hoe kan dat nu toch.
Onze huisgenootjes, Pascal en Nicky, zijn samen met Jorn en Steven in één Pick-up om zeven uur vertrokken om aan de oostkust met de boot een aantal duiken te doen. Ze hadden de reservatie vanuit Belgie geregeld, hopelijk is alle olie van de gekapseisde Gulfstream al opgekuist.
Later zullen we horen dat het duiken aan de oostkust niet kon doorgegaan, bleek na een poging dat de zee te ruw was om uit te varen, ze hebben dan ook netjes hun geld terugbetaald gekregen.
Bij rechtsomkeer zijn de vier terug gestopt bij de Cactus Blue , zodat Steven dan toch de Lionfishburger kon proeven.
Luc VG besluit vandaag lekker te relaxen en blijft op het domein.
Luc DC, Saskia en Ankie gaan voor een wandeling en hebben dus een auto nodig.
Dirk en Benny willen nog een ochtendduikje maken op Cliff, het huisrif, ze krijgen er geen genoeg van.
In de namiddag is iedereen, behalve de vier oostkustduikers, terug en kunnen de auto’s terug herverdeeld worden.
Luc DC, Ankie, Benny en Dirk plannen nog een namiddagduik.
Renzo, Riccardo, Fabrizio, Hilde, Frank et moi rijden den toer van het eiland, want het natuurreservaat Slagbaai, blijkt op maandag gesloten te zijn. We stoppen aan het toeristenbureau in het kleine Kralendijk bezaaid met gekleurde huisjes, waar we te weten komen dat Slagbaai morgen wel open is.
We stoppen onderweg aan de Salt Pans crystalizer at Blue Pan en de zoutpier, waar op dit moment een schip geladen wordt met zout. Verder langs de white slave huts at white pan en vervolgens stoppen we aan de slave huts at oranje en red pan.
Een halte bij Willemstoren Lighthouse met ruïne, dan verder langs het Pekelmeer Flamingo Sanctuary, Solar Salt workshop en zo tot het Cai meer met de surfclub waar we in de gezellige zeer kleurrijke bar/ restaurant lekker eten en drinken.
Deze leuke plek verlaten we om het Donkey sanctuary te gaan bezoeken. Als ge hier nog geen (vierpotige) ezel bent tegen gekomen, dan krijgt ge er nu in overvloed.
The blow hole is onze voorlaatste stop, amai dat is de moeite, onze gedachten gaan ineens naar onze vier Oostkust-duikertjes, waarvan we vermoeden, als we de zee zo ruw zien, dat de duiken niet zijn kunnen doorgegaan.
De laatste stop, waar ik en Frank zo op gebrand zijn is Spelonk Lighthouse die wij 21jaar geleden met de pick-up hebben bezocht. Maar dat is niet meer toegelaten, enkel met tweewielers of te voet. Spijtig, maar helaas.
Nu rest ons allen, het minst leuke aan het verlof,…. het grootste deel al in te pakken.
Restaurant Blennies wordt de hele groep de afsluiter van deze avond, heel gemakkelijk, deze ligt op wandelafstand van het resort.
Dinsdag 19 maart.
The final countdown, vanavond om half acht stijgen we op.
Pascal, Nicky en Jorn beslissen om het Donkey Sanctuary te gaan bezoeken.
Saskia laat zich door Luc VG afzetten voor een wandeling, terwijl rijden Luc en Steven verder met om naar de rumstokerij te gaan en aansluitend Saskia terug op te pikken.
De bende van acht, Hilde, Riccardo, Luc DC, Ankie, Renzo, Fabrizio en wij, verdeelt in twee auto’s om het natuurgebied Slagbaai nog te gaan verkennen.
Mooie baaien, grote groepen flamingo’s, een eenzame pelikaan, het Seru Bentana lichthouse, de zovele vogeltjes en het museum waren de bezienswaardigheden van onze mooie dagtrip.
We willen ons maag nog wel eens vullen en rijden terug naar het Kos Bon So eethuis, die ons graag zien terug komen.
De lunch wordt wel in een frigolite bakje geserveerd maar ze smaakt toch zené.
De pick-ups worden geladen met de bagage, de auto’s te droppen bij de rental, waar wij een rekening krijgen van iets dat niet in orde zou zijn. Vandaar wandelen we naar de luchthaven.
Half twaalf ’s middags landen we op Schiphol waar we dan in een ellenlange rij staan aan te schuiven bij de pascontrole.
Aan de transportband nemen we afscheid van de vriendjes en vriendinnetjes, jullie waren stuk voor stuk weer leuk gezelschap, tot later.