Ustica & Sicilië 2021 by Martine

Zondag 5 tot en met dinsdag 14 september 2021.

August, friday the 13th, info avond in de club, waar we heel goed en minder goed nieuws te horen krijgen.

We beginnen met het minst leuke, Brussels Airlines, canceled de retourvlucht en stuurt ons godverdomme nen dag vroeger naar huis, klotekloteklote é.

Dat betekent wel een terugbetaling, dus extra werk voor Gennaro om de refunds terug te storten, wij hadden liever een dag langer gebleven en bijbetaald, maar goed het kan niet anders.

Het plezante nieuws is dat onze, door COVID uitgestelde reis van 2020, dan toch mag door gaan in 2021, zaaaalig.

Want we zen der met zen alle metaal aan toe ?

We gon efkes terug in den tijd, februari 2020, volop genietend van onze Malediven liveaboard, kwam Gennaro ons al warm maken met de vraag, wa denke, september deze jaar naar Sicilië en februari 2021 naar Indonesië ??? 

Het mocht ni zijn, zal later blijken, mor nu, september ‘21 kunnen we dan toch vertrekken.

Effe de bende voorstellen sé.

Francis & Marleen 

Frank & Martine (alias ik, ikke en moi in het verslag)

Luc D. & Ankie

Luc V.G. & Saskia 

Pascal & Nicky

Riccardo & Hilde

Gennaro

Renzo

Anke

Iris

Margot

Toni

Zondag 5 september 2021

Midden in de nacht, tuut tuut tuut,…. de wekker.

Geeuw zo lekker warm in da bedje, mAar WE MOGEN OP VERLOF YIIIIHaaaa.

Om vier u afgesproken op Zaventem luchthaven dus voortmaken. 

Halloooo goeiemorgen Cowatjes, pff met dat mondmasker op is da allemaal ni meer hetzelfde é.

Inchecken en dan nog wa dutten op ’t vliegmachien.

Aangekomen op het zonnige Sicilië, eerst de bagage nog oppikken en dan richting haven, maar we krijgen te horen dat we de latere ferry van 14u moeten nemen want die van 11u zit niet meer in de timetable.

Gennaro heeft er voor gezorgd dat we tegen een kleine vergoeding, een stadsrondleiding kunnen doen in het prachtige Palermo, met Vlaamse gidse.

Mondmaskerplicht in openbare plaatsen terug in voege gesteld vanaf 1 september, echt ni aangenaam met zo’n warm weer, ambetant maar we gaan er toch van genieten.

Onze gids maakt er echt een interessante wandeling van, voor sommigen te lang maar ik denk dat dat vermoeidheid is die toeslaat.

Bizarre vlag trouwens die van Sicilië, geel en rood met een hoofd in het midden van drie benen, Triskelion genoemd, een hele geschiedenis als ik dat Google.

Ondertussen weten we dat Sicilië veroverd werd door de grieken, Romeinen, Arabieren, Normandiërs, Spanjaarden en pas in 1861 werd het onderdeel van Koningkrijk Italië.

Daarom ook zoveel rijkdom aan verschillende bouwstijlen.

Tussen 1861 en 1946 door gevolgen van rijk of arm, concurrentie, opstanden, hervormingen en oorlog trokken vele Sicilianen naar de VS, het beloofde land zo werd beloofd.

We wandelen voorbij de grootste opera van Italie “Teatro Massimo”, bewonderen het imposante gebouw en stappen verder, Ooooh dees is echt een foltering voor mij, zoveel schoenwinkels, en ………. ‘t is nog solden, maar tijdsgebrek laat niet toe te shoppen.

We komen aan een kruispunt “Quattro Canti”, met vier barokke gebouwen.

Elke gevel heeft een fontein met daarop een standbeeld van één van de vier seizoenen, één van de vier Spaanse koningen van Sicilië en één van de vier beschermvrouwen van Palermo.

Verder langs de Fontana Pretoria, deze stond eerst in Firenze, twintig jaar later werd ze afgebroken om ze opnieuw in Palermo op te bouwen.

Op de trap achter het fontein vraag ik onze gids een groepsfoto te maken en ’t is nog een goeike ook, ………. ‘kemmet over de foto é.

Hilde is vol van het overdreven versierde Ape (spreek uit als apéé) het populaire driewielig ottoke van Italie. Heilige beelekes, rozen, flochkes, linten en krulletjes, versiering op wielen dus. FoTooooooooo.

In 1978 brak de maffiaoorlog uit tussen de verschillende families en dit bracht enkele kopstukken ertoe om met justitie te gaan praten. Onderzoeksrechters Falcone en Borsellino starten in 1984 de “Maxiprocessi di Palermo” tegen de siciliaanse mafia. 

Als eerbetoon hangen er overal in de stad affiches of muurschilderingen van deze twee heren. 

Giovanni Falcone werd vermoord op 23 mei 1992, springstof in de rioolbuizen onder de snelweg waar hij reed en Paolo Borsellino werd omgebracht met een autobom op 19 juli 1992. 

Vóór we de Kathedraal van Palermo gaan bezoeken houden we een espresso-break of om een kleinigheidje te snoepen.

Mijn oog heeft het “IL NOMAFIA MEMORIAL” in de mot.

Een klein museum met foto’s, krantenknipsels en verhalen, spijtig genoeg alleen in het italiaans, van de gruwelijke feiten die de macht van de Cosa Nostra hebben aangericht. Niets of niemand ontsnapte aan hun brutaliteit. 

De Mafia heeft mij altijd geïntrigeerd om een of andere reden. Dus terwijl er wordt gesmikkeld duik ik effe onder, in de wereld van de Mafioso.

En…. Pascal zou Pascal ni zijn, mé zijn pose domineert hij de hele foto, ge weet wel, handjes in de zij of gekruist voor de borstkas, here i am , Frank en Nicky gon em is nadoen sé …. hilarisch, hihihi.   

In 1185 werd de eerste steen gelegd van de prachtige Cattedrale della Santa Vergine Maria Assunta, amai was da, ge hebt een droge mond tegen dagge die naam hebt uitgesproken, swat, ze wordt gekenmerkt door de verschillende bouwstijlen.

Blijkbaar zou het uitzicht vanop het dak fenomenaal zijn, maar dat zal voor een andere keertje worden.

Godverdoemme ier is wer zoveel te zien é, ik wil ier zeker nog is trugkoome zené.

Allé eerst nog lekker eten voor we de bus opstappen naar de haven.

We zeulen de bagage op de Ferry en varen naar het kleine vulkanische eiland Ustica 8,65 vierkante km en 49m hoog in de Tyrreense zee, wat volgens de geschreven artikelen het duikparadijs van de mediterraanse zee zou zijn, ok lets check it out.

Ik had gelezen:

Ustica, de zwarte parel van de Middellandse Zee.

Ustica is de opkomende piek van een onderwatervulkaan, meer dan honderdduizend jaar inactief. Het wordt vaak de zwarte parel genoemd omdat het land bruin is.

Zowel het oppervlak is droog, maar weelderig met kappertjes planten en stekelige cactusvijgen, dus de onderwaterwereld die het omringt is rijk en gevarieerd, kortom de droom van elke duikliefhebber.

De naam heeft een onzekere oorsprong, er zijn mensen die het laten terugkeren naar het Latijnse woord Ustum, verbrand, anderen denken dat het afkomstig is van het Griekse Osteodes, dat knekelhuis betekend, voor de overblijfselen van de huursoldaten en piraten die stierven van honger en dorst. 

Sinds 1959 wordt jaarlijks het internationale festival van onderwateractiviteiten gehouden.

De gemakkelijkste duiken zoals Punta Falconiera en Grotta dell’Accademia tot de meer veeleisende duiken zoals Secchitello en Grotta del Gamberi. 

Grotta della Pastizza zou één van de meest fascinerende onderwatergrotten in Ustica zijn. Binnenin heeft het een binnenband gevormd, waarin het mogelijk is om op te duiken en het standbeeld van Sint-Bartolicchio, de patroonheilige van Ustica, te bewonderen. 

De achtergrond is van lavarots, vol met nissen en fascinerende gekleurde sponzen. 

Dat belooft, we zien der naar uit.

Wanneer we toekomen in de haven worden we met mini busjes opgepikt door de eigenaars van ons verblijf. 

Profundo Blu ligt op 30 minuten goed doorstappen van het centrum.

De van Oostende afkomstige An en haar Italiaanse echtgenoot Paolo, ontvangen de Cowatjes met focaccia’s 

en huisgemaakte prosecco, ze vertellen over hun ervaringen en regels ivm de Covid toestanden, dat er een tornado over het eiland heeft geraasd en alle kamers water hebben gehad. 

Een zeilboot die kapot sloeg op de kade muur en toen gezonken is. 

Tijd om de kleine bungalow-appartementjes te checken.

De kamer voor Gennaro en Renzo heeft twee kleine, één-persoons bedjes, is super krap voor twee grote mannen, zeker de douche 60 op 60cm met een deuringang van 35cm, hihihi zieddet al voor u. 

Beetje foute verdeling door de eigenaars, denk ik zo. 

Iris en Anke die toch een stuk fijner en kleiner zijn krijgen een grote kamer met twee twee-persoonsbedden, niet goed over nagedacht. Blijkbaar was deze voorbestemd voor de koppels Luc en Saskia, Jo en Karin. 

Vermits Gennaro en/of Renzo niet met Anke en Iris gaan overleggen zullen ze het wel oké gevonden hebben veronderstel ‘k.

Luc en Saskia, Luc en Ankie en Francis en Marleen krijgen een kamer bij de buren, het eten wordt wel verzorgd door de Profundo Blu.

Tatiana en nog een medewerker van het duikcentrum “Mare Nostrum Diving” informeren ons over de huisregels op de duik-boot, en de duikplaatsen, we krijgen een alu-iso beker als kadotje.

Om 19u worden we naar een restaurant in het centrum gereden voor ons avondmaal. Lang zullen we het niet trekken want het is al een vroeg drukke dag geweest.

Slaapwel.

Maandag 6 september 2021

Time to go to the boat, waar de groep aan de sympatieke kapitein en duikgidsen Luke (Italiaans/ Engels), Brian (Portugees) en Fabio (Italiaan) worden voorgesteld.

We worden verdeeld in drie groepen.

Twee check-duiken staan gepland, de eerste wordt Punta San Paolo.

Da begint hier al goe, Frank heeft zijnen duikcomputer ondersteboven aan, Riccardo heeft zijn nieuw pak achterstevoren aan met de jacket van Toni. 

Heeft Toni het nog niet gemerkt of durft ze niks zeggen ?

In ieder geval Margot is het duidelijk wel opgevallen en heeft er plezier in. Ik denk dat djeezeke haar straft, want ze is zo misselijk als een krab. 

Spring het water in Margot, dan gaat het zo over.

Terwijl ze ligt te dobberen voelt ze een griezelige streling, wat achteraf van een kwal blijkt te zijn, getekend voor deze vakantie met een dikke rode streep op haar kuit.

Hier is onze ijsbeer sé, Renzo met zijne Shorty, waarschijnlijk dan nog nen 3 milimeter ofzo. Brrrrr ik krijg kou in zijn plaats, ben blij met mijne 7 mm zené.

Miljaarde ik heb twee verschillende maten van vinnen aan want Gennaro heeft dezelfde maar een paar maten groter en is met één van de mijne weg, voelt die da ni, hoe geraakt ‘em der in de eerste plaats in vraag ik mezelf af. 

Allé ja ni gemakkelijk maar ook niet onmogelijk om met dien ene grote kloeffer te palmen, ik hang precies wa scheef hihihi. 

Luc V.G. houdt het voor vandaag op één duikje, kwestie van zijne rug wat te sparen.

Eerst mijn vin claimen bij Gennaro, dan een snackske, drankje en effe rust. 

Punta San Galera

Pluchie-lappen landschap.  

Frankske vindt een GoPro tijdens het snollen tussen de grassen. Benieuwd wat de eigenaar heeft kunnen filmen.

Als de boot terug de haven binnen vaart, zijn ze bezig met een delicaat jobke. Eerst worden er vlotters bevestigd en dan wordt de gezonken zeilboot met een kraan op het droge gelegd. Zo zie je beter hoeveel schade deze heeft opgelopen. Das eentje voor de poubelle.

Spijtig voor de eigenaar, maar ons zalig leventje hier, gaat verder, eerst bier opslaan in de superette vóór An en Paolo de duikers komen oppikken. 

Vier kleine kamers met kitchenette liggen hier naast elkaar, Frank en ikke dan Gennaro en Renzo, daarnaast Riccardo en Hilde en de laatste zijn Pascal en Nicky.

We zetten de gekochte knibbels bijeen en klinken op onze eerste Ustica-dag.

Het zicht vanop ons grote terras, omgeploegde voorbereide velden en twee heuvels, op de rechtse staat een wit koepelgebouw waar regelmatig een helikopter land.

Er valt niets over te vinden op het internet, ons eerste gedacht was een weerstation, maar denk dat het eerder een militair domein zal zijn ?

Diner vanavond in een restaurant in het centrum.

Dinsdag 7 september 2021

Een typisch Siciliaans ontbijt, né ronde sandwich met crème glacée ertussen. Nee mercie niks veur mij dat mouchie broodje.

Oggi tre immersione.

Piramidi 

Veel grassen, beige en roestkleurig fluffy landschap, ’t is precies of ze hebben een donsdeken opengescheurd.

Secca Africa

Ooooh kek kek wa is da, een zeehaas, oh een uitzonderlijke naaktslak, denk ik dan, eentje om zeker te noteren yihaa.

Aan boord zien we een bleke Hilde, ze is misselijk van haar eigen snot in te slikken, iiiiieeeeuw ik ken dat bweuuuwh.

Goed het is tijd om naar onze derde plaats te varen.  

Het anker wordt ophaald maar, de koord breekt, en weg is het anker.

Flessen wissel aan wal, en zorgen voor een andere anker.

Gennaro haalt snel de vooraf bestelde focaccia’s op, die we voor de lunch, op de kade, tussen de rommel opeten.

De enige plaats hier, waar we een beetje beschut van de zon staan, ni echt de gezelligste maar hoe dan ook, het smaakt.

Zia Lisa

Derde duikje voor Pascal, Nicky, Iris, Anke, Luc, Toni, Margot, Renzo, Gennaro en Riccardo.

De rest verkiest een terraske te doen. Saskia, Hilde, Frank et moi nemen de gewone weg, terwijl Francis en Marleen het wandelpad nemen naar het verblijf.

Luc V.G. en Ankie verkiezen de bus. Tot straks iedereen.

In één van de straatjes staat een klein badkamer-blauw-oldtimer-autootje geparkeerd, waarvan we nog steeds niet zeker weten welk merk of model het is. Der staat niks op van embleem. Aan de hand van de foto denkt Gennaro aan een “Toppolino” maar als we het dan Googlen is er geen gelijkenis te vinden. 

Wanneer onze duikertjes terug arriveren, vertelt Pascal dat Gennaro het anker van de boot heeft losgegooid, Superman ofwa ?

Volgens Gennaro lag het touw tussen het gras op de bodem en dacht hij, dat het het verloren anker was, hij tilt het op en stelt het tentoon op een rotsblok, waardoor de boot op drift ging, en de kapitein dacht, dat de crew het anker niet goed hadden bevestigd. Joengjoengjoeng toch.

Seeeg Gennaro, hing er dan zo geen touw aan, richting oppervlakte ???

Tijd om te douchen en nog effe aan de “gesloten” tuinbar zonder drank te genieten en bij te kletsen. De bestelwagen, een beetje zoals bij ons een kreemglaskar was de tuinbar, maar sinds Corona, spijtig genoeg niet meer in gebruik.

Zie ik hier nu een voorstelling van Harry Potter met in de hoofdrollen Saskia en mijne Frank ? 

Ze vliegen samen op nen bezem, zekers né Nimbus 2000, als dat maar goed komt ?

Afstappen lijkt toch wat moeilijker, wanneer “wilde Saskia” den borstel doet steigeren en Frankske snel moet ingrijpen, zodat hij de steel niet tegen zijn testicoli’s krijgt.

Diner at the house vanavond.

Woensdag 8 september 2021

Hilde, Saskia en Marleen wandelen vandaag het eiland rond. 

Er zou een mooi ezelspad zijn dat slingert door de weliswaar droge natuur met delen door pijnboom bossen. 

En gaan het Archeologisch museum “ G. Seminara” bezoeken, restanten van huizen in een dorp van de Faraglioni en oude Grieks-Romeinse graven van Falconiera Cape.

Luc VG. laat zijne rug nog wat rusten, Anke heeft last van haar sinussen en Pascal is gisteren aangevallen geweest door een ligstoel en met zijnen teut tegen de deur gelopen, waardoor dat zijnen teen zeer doet en ook niet mee gaat duiken. 

Twee duiken op Scoglio del Medico, “Punta Di immersione pui Bello del mediterraneo” volgens onze kapitein.

Juist aangemeerd bij de duikplaats is Gennaro zenuwachtig aan het zoeken naar zijne nieuwe phone, ………….. niet te vinden, perduto. Hij ligt misschien nog in de auto ?

Hij vraagt aan Frank om te bellen, niks geen gerinkel, dan laat hij de kapitein naar Hilde en Pascal bellen, nope geen gsm gevonden. Alles wordt overhoop gehaald, en na een tijdje komt het bevrijdende woord “gevonden”, al lachend verkondigt hij, het geluid stond nog op stil. 

Tja zo gaadem ni horen é.

Allez we kunnen eindelijk het zilte nat inspringen.

Inderdaad een mooi onderwater landschap met grotten en doorgangen.

Terug aan boord heeft il capitano een grote schotel met vers gemaakte bruschetta’s klaarstaan, amaaaai das toch zo lekker é. We vallen aan gelijk een bende uitgehongerden.

Terug aan wal, laten we ons oppikken door An en Poalo, alleen Margot en Iris wandelen terug naar het hotel.

En voor de liefhebbers is er een nachtduik op Punta Falcon.

Donderdag 09 september 2021

Luc V.G., Saskia, Anke, Marleen blijven op de droge. 

Sakia verdwijnt uit het zicht van Luc VG, naar het terras van Anke en Iris om een tekening te maken op een t-shirt voor Luc’s verjaardags kado van de kleinkinderen. 

Zijn drie oogappeltjes vooraan en vanachter “Den aller tofste bompa” in grote letters.

Aangekomen in de haven bestelt Gennaro nog snel de foccacia’s voor deze middag, en hup den boot op.

Drie duikjes, Secca della Colombara met wrak, wordt de eerste deze ochtend.

Voor Francis werd gezorgd dat hij vanaf nu met een 18 liter fles kan duiken, hij tuttert graag zijn fles leeg, problema risolto. 

We passeren de eerste groep duikers, en Gennaro doet alle moeite en bewegingen om ons, blijkbaar iets bijzonders, te laten zien. 

Onze gids gebaart om hem te volgen, Nicky en ik staan in de verleiding om toch een kijkje te gaan nemen, maar Fabio laat het niet toe.

We weten op dat moment nog niet wat we gemist hebben. 

Mor zie nà hier sé, né zeehaas, ik ben zo blij als né kermisvogel.

Onze snuffel op het plateau, 5 meter diep en nog 100 bar in de fles, mocht ook ni, echt é.

Aan boord vraagt Gennaro waarom we niet zijn komen kijken, het was een zeepaardje. Miljaarde miljaarde stom é, we hadden niet naar de gids moeten luisteren, wij betalen toch om dingen te zien, of ni misschien ? 

Frankske heeft het groot wrak ni gezien, misschien omdat het op zenne zijkant ligt, hij heeft er nochtans op gesteund, mmmm raar.

Scoglio del Medico.

Een groep barracuda’s EN een zeehaas.

Amai kem een hongerke, oei zegt Frank, zen de brooikes al besteld, en ik antwoord, jaja schatteke, kijk ze zijn er al mee.

Op dat moment komt er een Zodiac, met opgetuigde duikers aan onze de boot hangen, waarschijnlijk bekenden van de gidsen om een babbeltje te doen. En echt overtuigd hoor’k mijne Frank zeggen, oh echt amai da’s goe hé. 

Echt schatteke, da zen duikers, geenen delivery service by boat hé hihihi.

Gennaro en Frank gaan de focaccia’s ophalen, Frank verdeeld ze, geeft de zijne ook aan mij, komt nadien terug met nog ene, kort van geheugen, wist ni dattem die aan mij heeft gegeven, allé op zoek nor de sukkelaar die nog altijd aan het wachten is op zen eten en bijna omver valt van de grote honger. Het bovendek wordt nu ingepalmd als picknick plaats.

Derde duik Secca della Colombara met wrak,

zeehazen met de vleet, dan toch niet zo uitzonderlijk dan ik had gedacht, maar ‘k ben der toch blij mee want zoveel leven is er hier toch niet te zien.

We gaan op zoek naar de plaats waar ze bij de eerste duik van vandaag een zeepaardje hadden gespot, misschien hebben we een waterkansje. 

Maar utopie, wordt vertaald naar “onmogelijke werkelijkheid” en ’tis nog waar ook.

Wat ziet mijn oog daar liggen op den bodem, ne visdraad, ik begin deze op te rollen, maar da bleft mor duren, Nicky is ook draad aan het verzamelen. Fabio komt voorbij en snijd onzen draad door. WTF gast. Pascal blijft bijeen schaaren en er komt een bruin pakske van de oppervlakte mee nor beneden, oeps wie weet, né kilo coke misschien ? Teleurstelling ‘t was piepschuim mé plakband rond.

De duiken zitten erop voor vandaag.

Gezellig zitten we nog samen op het terras van het hotel, met een prachtig zicht over de bewerkte velden en heuvels, babbeltje, drankje en knibbels.

Saskia heeft vandaag nog een wandeling gemaakt naar de heuvel en heeft foto’s gemaakt van de mysterieuze koepelgebouw. Van dicht bij lijkt het op een grote golfbal bevestigd op een een voetje, awel gelijk zo’ne sneeuwbal mor dan ni doorschijnend.

Er is afgesproken dat we morgen, als we aan wal komen naar de vuurtoren wandelen.

Vrijdag 10 september 2021

Luc V.G. is jarig, hipperderpiep, en COVID of ni, we gaan ‘em drie smakken geven.

Saskia is gisterenavond laat de vlaggetjes en ballonnekes nog komen ophangen, mor hoe gezellig is dat ontbijt nu seeg.

Luc V.G., Saskia, Anke, Marleen duiken niet, maar Luc rijdt wel mee om zijn en Anke’s duikspullen op te pikken van den boot, kwestie van alles rustig te kunnen spoelen en te laten drogen vóór de rest van de bende er is.

Iris en ik vragen ons af waar Luc blijft, hij laat blijken dattem vooraan in den otto zit. Om een of ander reden wordt hij door ons niet opgemerkt, terwijl hij toch duidelijk maakt dat hij vooraan in den otto zit, Iris ik denk dat we teveel ont tetteren waren hihihi.

Goe mannekes ’t busje in en nor beneje.

De visjes wachten op ons, eerst duiken en dan feeeeesje.

Amai ’t zal een wiebelend vaartje worden, dat betekent slecht weer zekers ? 

We kunnen vertrekken, Hilde komt vragen of ik Renzo heb gezien, euh Hilde, hij staat naast u, zet uw brilleke eens op.

Lap den tweede man die niet opgemerkt wordt.

Scoglio del Medico 

We hangen weer in’t water sé.

Zeehazen, baarzen, tonijn en veel kleine visjes.

Nog een paar kleine schorpioenvissen en éne super grote baars, en ikke maar teken doen en wijzen aan Frank, a ziettem ni, pfff echt é. Swat. 

Francis met zijn 48 duiken is uiteraard nog wat onzeker. 

Hij weet niet meer wat hij wel of niet moet of mag doen, waarschijnlijk door het fout interpreteren van bepaalde signalen van Riccardo en Gennaro, tja als die twee Italiaantjes bijeen zijn is’t veel theater é, hihihi.  

In ieder geval Francis heeft het er duidelijk moeilijk mee en beslist de laatste duik over te slaan. 

Maar zo mag dit duikavontuur niet eindigen zegt Hilde en kan Francis overtuigen om de laatste toch nog mee te doen, met haar als buddy. Chance dat we La Mamma del diving club bij hebben, dikke knuffel.  

Dus de duikgroepen worden een beetje gewijzigd.

Scoglio del Medico

Snel onze pakken uit, afdrogen en beschutting zoeken, 

want staat een stevige wind, brrrr ’t is zelfs koud. 

Toni zit te bibberen en is moe, met een sweater, drie handdoeken omgeslagen en de muts van Luke op haar hoofd mag ze in de kajuit gaan liggen, en het duurt niet lang voor ze in dromenland is.

Hooooonger, de thuisblijvers zijn ook naar beneden gekomen om een terrasje te doen, maar de grote spelbrekers, regen en bliksem zijn ook van de partij. 

Dus geen wandeling naar de lichttoren.

Nu we dan toch allemaal in’t centrum zijn kunnen we misschien zo’n Siciliaanse specialiteit proeven, een Arancino, dat is een gevulde rijstbal van ongeveer 7cm diameter, in chapeluur gerold en dan gefrituurd. Arancini zijn der met verschillende vullingen.

Op de Piazza Umbero aan de San Ferdinando Re kerk, zijn er terrasjes vrij, dicht bijeengepakt onder de grote paraplu’s proberen we droog te zitten.

Mmmm best wel lekker, in plaats van naar de superette te gaan genieten we van deze streetfood.

Straks is het BBQ in’t verblijf, en het feestvarken trakteert met bubbels.

Terug in het hotel, eerst ons duikspul spoelen en dan genieten van een goei doucheke, een lange broek en een warme trui. 

Met zen alle knus onder de pergola waar er getjingt wordt op Luc’s birthday.

Eerste kadotje, den t-shirt van de kleinkinderen die Saskia zo schoon heeft getekend, komaan Lucske aandoen hé, zie’tem stralen. 

En nog een pakje, van de Cowieten, om open te maken, een grijze t-shirt met opschrift van Ustica. 

Luc houdt hem omhoog om te laten zien aan iedereen, oeps het prijskaartje hangt er nog aan, Hilde grabbelt ernaar en trekt het er rap af. 

’T is weer een gezellig avondje, we zijn nog wat foto’s aan het bekijken en daar hoort commentaar bij é hihi.  

Het eten heeft gesmaakt en als afsluiter een mooie fruittaart met erop in chocolade geschreven “Buon compleanno Luc 60”.

Tijd om in onzen tram te duiken, geen goei weersvoorspelling voor morgen zené,  “100% bad weather”.

Sloppel mannekes.

Zaterdag 11 september 2021

Het heeft heel de nacht geregend, gedonderd en gebliksemd, en het regent nog steeds.

Wanneer we na het ontbijt willen vertrekken, zien we dat de camionette né platte achterband heeft, dus ’t zal in twee shiften weurre.

De laatste duikdag sé en enkel de “Die Hards”, Nicky, Iris, Margot, Toni, Ankie, Luc, Gennaro en Riccardo willen falconera Punta galera nog gedaan hebben.

Wij rijden ook mee, Frank had nog lood in zijn pockets gevonden bij het spoelen van den jacket, dus dat gaan we effe terugbrengen.

Oeps ……. er is nog ander volk mee aan boord ? 

Twee open waters ? En een paar Duitsers die dan nog veel te laat op de afspraak waren, hun excuus was dat ze terug in’t slaap gevallen waren. Voor ze hun gerief hebben geplaatst is het een uur verder voor de boot kan vertrekken. 

Toni heeft een plaatsje gevonden tussen de duikflessen en is al aan het pitten.

Gennaro is bluspoeder, hier komt nog een staartje aan.

Die gaaget nog wel is aan zen hart krijgen, mor das zijn betrokkenheid, den aard van’t beesje.

We, Anke, Hilde, Saskia, Renzo, Pascal, Frank en Martine 

hebben besloten dat we de uitgestelde wandeling naar de Faro di Punta Cavazzi en de piscina naturale, dan toch gaan doen, weliswaar tussen de buien in, maar dat zien we dan wel. 

Het natuurlijk zwembad, een kom tussen de zwarte ruwe rotsen en ligt onderaan de klif waar de oude vuurtoren staat.

Toch wel een avontuurlijk pad naar beneden, dat klauteren op sletsen of sandalen maakt dat we het zeer voorzichtig moeten aanpakken, want agge hier tegen de vlakte gaat, dan ziedder uit zené.

Hilde, Renzo, Pascal, Anke en Saskia gaan ervoor, wreed moeilijk stappen over die scherpe rotsen, Frank en ik vinden het een beetje te koud en passen. Amai amai het begint terug te regenen, nog gauw een foto trekken van de ijsberen en lopen naar een café, wel gesloten maar we kunnen hier toch schuilen onder het overdekte terras.

Nu giet het pijpenstelen, onze plonsers komen aangelopen,  ze zijn bevroren. 

Het duikgerief dat op een rek hangt te drogen, wordt er zekers niet droger op.

De warme douche doet wonderen, we hebben nog wat snackskes, saucis, knakkers en panzerotti fritti die de madam van het verblijf hiernaast heeft gemaakt.

Dat zijn gefrituurde deeg-zakjes, een cirkel in twee gevouwen met gekartelde rand, beetje van vorm zoals nen hele grote ravioli, gevuld met mozzarella en tomatensaus.

Het is aan het open trekken, Laura priemt haar warme stralen op onze velletjes. Wa denkte, nog een wandeling naar de nieuwe lichttoren, enkel Saskia ziet het zitten, 

wij-mé-drei weg.

Punta Omo Morto ligt steil vooraan op het gebergte. We staan voor een gesloten poort, de toegang tot de omgeving van en the lichthouse zelf is verboden, militair domein lezen we. 

We wandelen verder naar de restanten van één van de twee wachttorens uit 1800, van hierboven hebben we een prachtig zicht over de hele omgeving, het is nu 14.30u en zien onze duikers terug uitvaren.  

Aangekomen van onze wandeling in het centrum zou né gelato wel smaken, yep voor mij twee bollekes pistacchio en een pintje. 

Onze duikertjes zijn ook aangekomen en horen dat Iris en Margot mottig zijn geworden, maar das maar van horen vertellen hé.

Tatiana staat op de kade wanneer de boot aanmeert en het wordt geen aangenaam gesprek tussen haar en Gennaro.

Zijn punt is, en heeft ook gelijk ? dat Cowa Diving voor de volledige periode de boot heeft afgehuurd en ook betaald.

Als “Mare Nostrum Diving” dan ander duikers wil meenemen omdat de helft van Cowa niet meer duikt, dan is het nog wel een vraag waard of de club hiermee akkoord gaat, ik geloof dat zoiets communicatie noemt. 

En ik denk dat Gennaro dan heel toegankelijk had gereageerd.

De boxen met duikgerief gaan mee naar boven om te spoelen, wacht wacht ikke en de Frank rijden ook mee, alleen Saskia gaat via de wandelweg terug naar het hotel.

Diner is terug in het restaurant, er wordt lekkere linzensoep geserveerd, glaasje wijn en een Limoncello van Anke en Iris afsluiter. Schol.

Zondag 12 september 2021

Het avontuur op Ustica is ten einde, het zonnetje is terug , geen grijze regen wolken meer.

Niemand niks vergeten  in de kamers ? 

An en Poalo en de buurman brengen de bende met hele hebben en houwen naar de Ferry aanlegplaats, is er iets ……. want het voelt niet aan als een warm afscheid.

Eerst nog een volledige groepsfoto en eentje van de vier, die alle quindici dive’s hebben mee gedaan, en de winnaars zijn, Gennaro, Luc D., Nicky en Toni. 

Allez terug dat mondmasker op en hup de ferry in, 70 kilometer of 90 minuten tot in Palermo.

Gennaro heeft een bus gereserveerd voor achtien personen met veeeeel bagage, die ons van Palermo haven naar de Etna zal brengen, welliswaar met een paar tussenstoppen. 

Onze ride komt aangereden en bij het zien van de hoop bagage, krabt de chauffeur zich in de haren.

Telefonneke, parlare parlare, ge kent da hé, dan wette al dat er stront aan de knikker hangt, pardon my french. 

Discussie, er is te weinig plaats, mor nee gast, da kan perfect vanachter in de bus liggen. Nu blijkt dat de wetgeving dat niet toe laat, bagage moet in de voorziene ruimte onderaan.

Nog wat handgebaren🤌🏻🤌🏻🤌🏻 ,tralalie en tralala en de bagage gaat achteraan in de bus, de gordijntjes blijven gesloten en we zijn vertrokken voor een uurtje richting het charmante stadje Cefalù. Een oude vissershaven die is uitgegroeid tot een favoriete plek voor bad-en strandvakanties. 

De Duomo van Celafù wordt omschreven als een van de mooiste kathedralen van Italië. Deze werd in de jaren 1100 gebouwd in de Arabische-Normandisch stijl en herbergt een van de grootste artistieke schatten van Sicilië, mozaïeken die de Christus Pantocrator uitbeelden. Spijtig, we kunnen dat niet beoordelen want het is jammer genoeg gesloten. Onzen beer grolt, Nicky en Pascal, Luc en Saskia en wij stappen een restaurant binnen, en het duurt, en het duurt, nog steeds geen menu kaart, Frank en ik houden het voor bekeken en wandelen naar den dijk om een snelle hap te eten. Een kiosk met terras waar we een focaccia take away kunnen bestellen, ook hier duurt en duurt het veel te lang voor we het ding krijgen.De shit is bestellen is meteen betalen, we zen gejost.

Kom we gaan nog gezellig terrassen op het plein vóór den Duomo, daar zijn osteria’s en bars genoeg.

Nicky, Pascal, Luc en Saskia hadden dezelfde ingeving,  Saskia verteld dat zij ook het restaurant hebben verlaten.

In Celafù blijkt redelijk wat te bezichtigen en te doen, spijtig genoeg hebben we daarvoor tijd te kort, laat ons zeggen dat het een proeverke was.

Nu rijden we naar het “Etna hotel” in Giarre, een goede uitvalsbasis voor het beklimmen van de Etna. 

Prachtige oude patriciërswoning helemaal opgemaakt in originele steil. Mooie kamers, veel groen en een groot zwembad, brrrrr da water is koud seeeg mor we springen er toch maar in.

Het eten wordt geserveerd in de tuin, glaasje wijn en uiteraard valt er weer veel te vertellen.

Maandag 13 september 2021

Normaal is het een buffet ontbijt, maar onze groep is te groot en willen zeer vroeg kunnen vertrekken, daarom worden de keuzes voor het ontbijt aan tafel genoteerd.

Hier en daar loopt het wat fout, maar lekker is het zeer zeker. 

Daardoor later dan gepland, met de bus naar Catania kunnen vertrekken, het is 10u als we daar toekomen. Catania is de op één na grootste stad van Sicilië en ligt aan de voet van de Etna, de actieve vulkaan die ongeveer 30 kilometer noordwaarts ligt.

De kathedraal is het eerste wat opvalt als je de stadspoort binnenwandelt, maar die houden we voor strakskes.

Eerst gaan we de vismarkt bezoeken, we nemen de trap naast de prachtige Fontana dell’Amenano, volledig uitgehakt uit Carrara marmer, ter ere van de Amenano rivier die onder de stad stroomt. Daar moeten we toch een fotootje van maken vóór we afdalen naar ‘La Pescheria’, DE vismarkt van Catania. Hoe dichter je in de buurt komt, hoe sterker de visgeur wordt. 

De vissers stallen hun koopwaar slordig uit en roepen om ter luidst. Een grappige visboer met hoedje en nog maar twee tanden onderaan, hij zou de perfecte kaartjesknipper kunnen zijn hihihi, neemt mij en Nicky graag beet om te poseren voor de foto. 

Een zwaardvis in moten gesneden en zoveel ander visjes, waarom ligt er hier zoveel vis en is het onder de waterspiegel karig wat dat betreft ?

Op de BBQ rokende artisjokken, notenkramen en ossenpoten met rode nagels, een gezellige drukte. 

De groep is verdeeld, ieder doet zijn ding.

Tegenover een straat met een kleurrijke parapluutjes plafond zetten we ons neer voor een snelle hap, want ik wil graag gaan shoppeeeeeen, het wordt een Arancino Ragu.

Nicky en Pascale gaan mee winkelen en niet ik, maar Nicky koopt mooie botjes. Ook hier is de tijd wat kort om uitgebreid te slenteren.

Afspraak aan de piazza del Duomo, waar we de binnenkant, met mondmasker, van de kathedraal kunnen bewonderen, deze pracht en praal is gewijd aan Agatha van Sicilië, de beschermheilige van deze stad. 

Anke heeft met de grootste Bialetti geposeerd en heeft een kleiner exemplaar aangeschaft, dat past beter in haar bagage.

Twaalfuurdertig, het is tijd om onze trip te vervolgen naar de Etna, deze 3323km hoge vulkaan staat met zijn kop in de grijze wolken, hij wordt nog steeds gevormd door het botsen van twee platen van de aardkorst. Hierdoor duikt de oceanische korst van de Afrikaanse plaat onder de Euraziatische.

Stevige wandeling langs de antraciet grijze flanken, zo schoon hier en wat een panorama, ik zie alleen maar happy faces, weeral content dat we dit gedaan hebben.

Ik zoek een slachtoffer tussen de ander toeristen, die een groepsfoto wil maken van de twaalf Cowaantjes op den berg. Say cheese.

Yep Hilde, Toni, Margot, Iris, Saskia, Pascal, Luc D., Ankie, Francis, Marleen, Frank et Moi met sublieme achtergrond.

We dalen af, soms is het pad wat schuiverig, maar we komen zonder accidenten beneden en zetten ons mee aan de tafeltjes waar Luc VG, Nicky Anke en onze drie Italiaanse van een Espresso genieten, jaaaaah dat gaan wij ook doen, lekker lekker. 

We arriveren tegen vier uur op onze laatste stop, Taormina ook wel klein Capri genoemd.

Porta Catania is een historische boog die ons de toegang naar de pittoreske straten.

Deze stad plakt tegen een berghelling en heeft maar één hoofdstraat, Corso Umberto, uiteraard met een hoop zijstraatjes en veeeeel winkeltjes.

Anke, Iris, Margot en Toni willen zeker het oude theater met podium en coulissen gaan bezoeken. Het zou zeer goed bewaard zijn gebleven waardoor er in de zomermaanden nog veel evenementen plaats vinden.

Een deel van de bende slentert door de hoofdstraat tot aan de Piazza IX Aprile met de barokke kerk van St.Joseph en een prachtig zicht over de zee. 

Och kom tijd om wat zotte fotokes te maken.

We wandelen terug richting bus, via de zijstraten en het park, tja twee uurtjes das veel te weinig é.

Ook weer eentje om voor terug te komen.

‘Tis zes uur en we missen er twee aan de bus, Gennaro loopt al te ijsberen, waar blijvene Ank enne-de Iris vraagt Riccardo.

Na wat getelefoneer over en weer weten we dat ze de pendelbus, naar de busparking, in de verkeerde richting hebben genomen, dus dat wordt wachten hé.

Het zou ons allemaal wel kunnen overkomen zekers.

Aaah daar zijn ze sé, hup hup instappen, we moeten vertrekken. Anke start nen hele uitleg over hoe en waar het fout gelopen is, en bedoeld als zwanske zeg ik, zwijg nu Anke ge gaat trakteren. 

Dat was Gennaro’s openingszin voor de groep “wie te laat is trakteert”. Oeps ze kan er niet mee lachen, oei heb ik het te bruut gezegd misschien, want das ni van haar gewoonte.

Later in het hotel spreek ik haar erover aan en zei ze dat ze vermoeid was en daardoor de verkeerde reactie had.

Dinsdag 14 september 2021

Een laatste busrit naar de Catania aeroporto met eindbestemming Brussel.

Bij aankomst in Zaventem voelt Iris zich wat ziek en laat bij thuiskomst een PCR test afnemen, gelukkig negatief.

Gewoon wat vermoeidheid misschien, best wel een druk schema die laatste twee dagen.

Mercie aan iedereen.