vrijdag 09 t/m maandag 19 september 2022
Riccardo & Hilde
Pascal & Nicky
Martynas & Sonata
Luc vg & Saskia
Luc d & Ankie
Jo & Karin
Frank & Martine
Francis & Marleen
Thierry
Renzo
Richard
Pieter
Gennaro (Travel Emozioni)
Toni
Margot
Liesbet
Iris
Els
Anke
Op de info avond in augustus wordt het duidelijk dat het anders dan anders zal worden, we hebben deze keer nè mix van duikers, wandelaars en duikende wandelaars in de groep.
Voor de duikers bestaat het pakket uit negen dag-duiken en één nachtduik, het ontbijt en het avondmaal tijdens ons verblijf in de Villaggio Nettuno is inbegrepen. Heel gemakkelijk vinden wij dat.
Vrijdag 09/09/2022
Meestal is de afspraak, om 7.30u aan de in-check balie van Brussels Airlines, en da’s nu ni anders.
Maar voor ons mag Starbucks niet ontbreken, da’s het startschot van ons verlof, blijkbaar delen Marleen en Francis onze mening.
We zetten ons gemakkelijk in de zeteltjes om van die beker lekkere koffie te genieten.
Een vlotte vlucht met een touchdown iets ná den twaalven op de Napolitaanse bodem. Tja en ge kent da é, die deuren gaan open en daar is ons Laurake, zacht streelt ze haar stralen op onze bleke vellekes, zo zalig.
Tijd om onze bagage van den band te sleuren en naar de aankomsthal te wandelen want daar staat Gennaro ons met brede smile, op te wachten.
Wie zijn maag protesteert kan hier in de hal nog gauw een kleinigheidje eten en doorspoelen met een espresso.
Een kleine wandeling naar de busparking, waar deze keer toch een grotere bus dan in 2016 klaar staat, hier hebben we tenminste plaats voor alle bagage.
Hup we zijn er klaar voor, Sorrento here we come.
Op de bus trakteert Gennaro met sfogliatella Ricca of sfogliatella Frolo en een hard ringvormig koekje Tarallo genoemd, mmmm zo’n Ricca heerlijk zeg.
We zijn gearriveerd in Sorrento, waar Frankske et moi splitsen van de groep. Wij hebben hier al een paar keer geweest en gaan gewoon wat rondslenteren en een terrasje doen.
Geschreven staat, en ik citeer:
Het gebeurt wel meer dat geschiedenis en mythe over de legende van de Sirenen vaak wordt gebruikt om de mysterieuze charme van Sorrento en de rest van het schiereiland te verklaren.
De werkelijke oorsprong van dit stadje wordt echter toegeschreven aan de oude Grieken. In de Romeinse tijd groeide het vervolgens uit tot toeristische trekpleister voor vakantie vierende Romeinen.
Door de eeuwen heen is Sorrento onderhevig geweest aan verschillende periodes van chaos en plunderingen, om uiteindelijk weer overeind te krabbelen en open te bloeien tot één van de meest populaire strandbestemmingen ter wereld.
Voilla, dat is dan ook weer duidelijk.
De lange smalle straat met tourist traps, restaurants en uiteraard de limoncello winkeltjes. Het blijft een gezellige plek. Het is DE regio waar het gele zoete drankje zijn oorsprong vindt.
Een paar uur later vervolgen we onze trip met de bus, de weg kronkelt, zoals een slang langs de flank van de bergen. De chauffeur toetert bij elke bocht, zijne claxon lijkt meer op een luide sirene, precies den brandweer die eraan komt.
Maar soms wordt het net te laat gehoord door de tegenliggers en is den tweede chauffeur genoodzaakt ze terug in achteruit te begeleiden, zodat onze bus door kan. Iets langer dan de geplande 45 minuten, komen we aan in het doodlopende stadje Massa Lubrense.
Het vroegere vissersdorp aan de Tyrreense zee is uitgegroeid tot een zeer druk bezochte plaats, niet alleen voor buitenlandse toeristen, maar ook in het weekend druk bezocht door de Italianen.
Ons verblijf en duikstek “Villaggio Nettuno” is precies nog niets veranderd, zelfs de meeste personeelsleden van toen zijn hier nog steeds, mé hier en daar nè rimpel bij, gelak bij ons zekers hihihi.
Maar dat blijkt ergens allemaal wel familie te zijn van elkaar.
De sleutels worden vlotjes verdeeld en de meerderheid van de Cowa’s logeren in de Marina del Cantone Chalets, die liggen met de berg omhoog gebouwd en verbonden met, soms toch veel trappen, mor das goe veur de conditie en niet te vergeten het schoon uitzicht.
Riccardo, Hilde, Els en Toni logeren in twee van de vier comfortabele appartementen in de “Torre Saracene” gebouwd in 1567 door de familie Turbolo, een prachtig uitzicht mor van conditie gesproken, kan dat tellen.
Van de Villagio moeten ze een hele weg afleggen, het straatje oversteken, een stuk afdalen om dan, ongeveer een 100 treden te trotseren om te kunnen douchen en slapen.
Gelukkig kan al het duikgerief ineens beneden blijven, deze ruimte, waar we onszelf in ons pak proppen en alles te drogen hangen, wordt nu voor een derde ingepalmd om de rental-brommers te stallen, waarschijnlijk is daar meer aan te verdienen.
Het duikgedeelte heeft van zijn pluimen verloren, want sinds 2014, is nog altijd niet geïnvesteerd in plastieken boxen om het kleine duikspul per duiker bij elkaar te houden en stevige duikkapstokken, mannekes wa kan da nà toch kosten ?
Dan blijkt dat het duikcentrum is overgelaten omdat volgens hun zeggen, geen personeel te vinden is.
Aventino is nu de nieuwe eigenaar van “Diving Capri e Amalfi Coast”, zoals het nu noemt.
Nog eens rondkijken, aha het opbouw-zwembad is ook verdwenen, misschien ni slecht, minder krijsende kindjes en meer plaats om de ligbedjes te zetten.
Mor het kleine winkeltje met de lekkere cocktails en het hardwerkende vrouwke Theresa, is er nog steeds.
Den oude boze Sylvester is niet meer, twee jonge poezen, de rosse aanhankelijke Leon en de brave zwarte Kina, hebben zijn plaats ingenomen. Tja life goes on.
Het gemotoriseerde driewielertje wordt ook nog steeds gebruikt, mor ’t zietter ni meer zo goe uit, geblutst langs alle kanten en verroest, mor da heeft ook zen charme zekers hihihi.
Tijd om te douchen en mangiare, mangiare.
Nicky draagt een grappig T-shirt met olifantjes, gekocht in Dahab vertelt ze, ooooh schoon ‘k wist ni dagge dahabt, sorryyyyyyy een flauwke é ?
Zaterdag 10/09/2022
Lucske VG. verjaart vandaag 🥳, dat lijkt precies toch nog ni zolang geleden, hoe dikwijls verjaart die per jaar seeeg ?
Bij het ontbijt zien we meerdere stevige vlagen uit den hemel vallen, da wordt minder plezant voor de wandelaars, maar misschien klaart het nog op tegen de namiddag.
Ge zou denken dat het voor de duikers geen verschil maakt die regen, nat is nat, mor nee ’t is plezanter als’t zonneke schijnt. Dien eerste plons met een groep blijft altijd een chaotische bedoening, ik weet ni hoe datta komt, mor het is zo.
Eén van de reden nu, kan zijn dat de vooraf gemaakte afspraken langs hunne kant niet correct worden opgevolgd, den deal was, waarvoor we toch extra bijbetalen, dat de duikflessen naast de boten op de steiger worden klaar gezet, zodat wij dat gewicht niet meer over het keienstrand en pier moeten sleuren. ‘K heb al gemerkt dat Aventino, rustig en met veel minder hand-gebaren communiceert dan sommige andere Italiaantjes hihihi, die gaat het niet aan zijn hart krijgen. Nochtans een harde werker ten opzichte van zijn twee helpers.
Goed, er is een Zodiac voor acht en een bootje voor twaalf duikers voorzien, dus plaatske kiezen zodat we kunnen vertrekken.
Punta campanella (14u) wordt de check-dive, testen hoeveel lood er nodig is, om dan terug binnen te varen om volle flessen op te pikken.
Grotto di isca (16.15u) toch wel effe palmen voor we het eindpunt bereiken waar we onze kop boven water mogen steken, ontspanner mag ook uit want de lucht is zuiver.
Tijd om de prachtige stalactieten uitgebreid te bekijken.
Buiten de grot is het een mooi begroeid onderwaterlandschap.
Na die goeie warme douche zit heel de groep samen, buiten aan de tafeltjes en Luc vg trakteert een drankje voor zijne birthday, schol op de jarige, dattem nog dikwijls mag verjaren dees jaar.
Hilde is er al langer mee bezig om de “Il Sentiero degli Dei” eens te willen wandelen, blijkbaar,… lees ik, de állermooiste, adembenemende en duizelingwekkende wandelroute langs de Amalfi kust. Da wilt alwel iet zegge é. Samen met Saskia pluizen ze het uit, hoe er te geraken en terug te komen.
Ze betrekken Gennaro in hun plan en qua organisatie, zeker in Italië, kan hij zijn mannetje staan. Na veel voeten in de aarde, is het hem dan toch gelukt, om tegen een heel schappelijke prijs den deal rond te krijgen.
Het staat gepland voor maandag, grazie mille volte Gennaro.
Een verloren gewaande jonge hond, eentje met een zacht karakter en een hoge aaibaarheidsfactor, wandelt de Villaggio binnen. Hij eet de bakjes van de poezen leeg en komt flodderen. Omdat deze viervoeter geen bandje aan heeft met zijn gegevens, doopt Nicky hem Pinda !
Gezelligheid troef, maar er is iemand met grote honger die plots EEEeeeeten roept.
Het werkt, de stoet komt in beweging naar het restaurant.
Pieter, Anke, Renzo, Iris en wij delen een tafel, we vliegen in de witte wijn, want de rode wordt te jong bevonden aan onze tafel, hij loopt vlotjes binnen in onze droge kelen.
En wanneer ons aubergine gerecht wordt geserveerd lokt dit lichtjes obscene gebaren los bij Pieter en Renzo, hilarisch.
Ook de Bufalla mozzarella op ons bord, laat denken aan het jurkje van Marilyn Monroe.
Wemme goed gelachen en gegeten en als afsluiter vliegen Nicky en Pieter voluit in de Limoncello.
Zondag 11/09/2022
Goeiemorgen allemaal, Pinda vond het wel heel leuk om Saskia als joggingpartner te hebben, of was’t andersom ?
In ieder geval ze hebben van elkaars gezelschap genoten.
Amai amai, Pieter zen oogskes zijn wel heel klein, hij heeft né zware kop, maar duiken zal ‘em, chapeau da’s karakter emme sè. Nicky is ook een pak stiller dan anders, tja niemand is sneller dan die met zijnen houten hamer hihihi.
Tijdens het ontbijt laat Sonata weten dat ze hevige rugpijn heeft en de volgende twee dagen niet zal duiken.
Als compensatie huren zij en Martynas een brommerke, om de Amalfi kust te gaan verkennen.
Tijd voor de duikers om zich klaar te maken, Frank klaagt dat zijn pak nog zo nat is, tja ge hebt het niet binnenstebuiten laten drogen, da doen wij toch nooit zegt’em dan 😳😳😳.
Terwijl da’k mij afvraag, “meent’em da nà”, voel’k da’k mijn pak achterste voor aan heb, pffff.
Eindelijk zitten we dan gereed op de zodiac, en PAfFFFf daar gaat mijnen O-ring, Gennaro die naast mij zit wil helpen.
Hij draait mijn fleske dicht, pakt den ontspanner en duwt op het ventiel om de druk eraf te laten. Ik bekijk Gennaro en zeg, zo gaat da ni lukken zenè, met een vragende blik kijkt hij eerst naar mij en dan naar beneden. Dan merkt’em dat hij op zijne ontspanner aan het drukken is ipv de mijne, met dat te zien stikt hij bijna van’t lachen.
Scoglio Penna (10u)
Twee rotsblokken die tegen elkaar zijn gevallen, wat onder de waterspiegel een gat heeft gecreëerd, waar we dan ook doorheen zwemmen en het geluk te hebben dat daar een school barracuda’s hangt.
We zitten iets compacter op de Zodiac dan op het bootje, maar, in en uit het water gaat dan weer iets vlotter, tja you can’t have it all, gelukkig is het maar voor een dik uurtje.
Tijd voor de tweede plons, aijai de mouw-seal van Pascal’s droogpak scheurt af.
Tja dan izzet geen droogpak-duiken ni meer é Pascal, das zonde natuurlijk, mor huur hier dan strakskes een pak hé.
Neeje is’t antwoord, ik duik ni nat.
Echt … meende gij da nà, ‘t is nog mor den tweeden dag en morgen is’t de Vervece en daarna de Santa Croce !
Die emmek al is gedaan komt er droog uit 🤔🙄🤷🏼♀️, tja,… dan zen we uitgeklapt è,……. trees.
Ook geenen tweeden duik voor Thierry, en Margot verkiest een zwemmeke ipv een duikske.
Grotta dello Zaffiro (12u)
We beginnen de duik met de grot zelf, binnen heeft het water een prachtige blauwe kleur het tegenlicht van het zonlicht, Aventino laat ons overal onder en tussen door zwemmen tot we in de grote zaal komen waar we onze kop zonder ontspanner boven water mogen steken.
Zo kunnen we de stalactieten en stalagmieten in deze 20 meter hoge grot bewonderen, kijk Martine zegt Renzo, wijzend naar de uitsteeksels, veel Melanzane voor Pieter, gniffel gniffel.
Een klein kwartiertje later duiken we verder in het gebied buiten de grot.
Och zie na hier, een compleet bol-skelet van een zee egel, mooi dat wordt het mijne.
Terug in de Villagio horen we van de wandelaars dat ze een stevig tochtje achter de rug hebben.
De gegadigden voor een, zoals afgesproken kort rustig wandelingske waren Karin, Jo, Hilde, Marleen, Els en Saskia. Effe kijken op de plaatselijke wandelmap, waar Hilde had voor gezorgd, een deel van dat stukje rode stippellijn lijkt ons interessant, voortgaand op Martynas en Sonata, die deze wandeling langs de kust, gisteren al hadden gedaan en zo mooi bevonden. Beslist, deze doen we en Pinda volgt.
Via het gekozen stippel-pad kwamen we terecht in een gezellig baaike met restaurant en barreke. Een beetje verder moesten we kiezen hoe we terug zouden gaan, langs de straat of het wandelpad nog verder volgen.
Dat stukje pad staat op de map gemarkeerd met rode kruisjes, wat volgens de legende als “moeilijk begaanbaar” wordt omschreven, vertelt Saskia. We gingen de uitdaging aan met de gedachte, we keren gewoon terug, als het niet meer gaat. Amai mijne frak dat was fout gedacht want de melding was niet gelogen, klimmen en klauteren op handen en voeten, bijna zoals Pinda, die er geen moeite mee had.
Puffend en zwetend in die blakke zon konden we halverwege via een pad terug naar beneden om de cirkel rond te maken. We kwamen terug in het baaike terecht waar we dan toch even gestopt zijn om iets te drinken.
Pinda hield het voor bekeken en heeft ons toen verlaten.
Dus we zijn allemaal aan een goeie douche toe, tot strakskes.
Gewassen en gestreken, zitten we terug samen aan of in de zeteltjes. Wie doet er mee roept Saskia, ze introduceert het dobbelspel “Dertigen” en kan veel kandidaten sprokkelen, waaronder Gennaro.
Het is ook iedereen bekent, die meerder Cowa-reizen mee doen, dat Gennaro graag en veel zingt, dus nu ook.
Of dat goed klinkt in de oren, da’s een ander paar mouwen. Maar hij blijft het volhouden, uit volle borst met schorre stem, “Gennarotti goes Classic”, wordt gniffelend gefluisterd.
Maandag 12/09/2022
Martynas en Sonata zijn niet te zien bij het ontbijt, de twee zijn al uitgevlogen, waarschijnlijk weer met een gehuurde tweewieler weg.
Bij het ontbijt is duidelijk te zien wie de wandelaars zijn, Saskia, Renzo, Marleen, Karin, Jo, Hilde en Francis hebben stevige of toch gesloten schoenen aan.
Oooh gaat Els ook mee stappen, ik dacht dat ze naar het strand ging, zij is de enige die de tocht zal trotseren in een licht kleedje en teen-sletsen. Moedig, het doet mij aan Nepal denken, waar de dragers de besneeuwde bergen doorkruisen op flip flops.
’T is acht uur wanneer de bestelde taxi arriveert om de wandel-Cowa’s naar Bomerano, het officiële beginpunt van de goden-wandeling te brengen. Vandaar wandelen ze via het bergdorpje Nocelle naar Positano, om daar dan terug opgepikt te worden. Althans dat is het plan.
Luc en Pascal gaan vandaag zwemmen en niksen 😉.
De groep duikers wordt gesplitst, één groep gaat met de Zodiac naar de Vervece en de andere met de boot naar Montalto.
Vervece (10u), deze kegelvormige rots is prachtig begroeid en rijkt tot 50 meter diepte. Aventino verteld dat dit komt door de belangrijke stromingen rond de rots, dit zorgt voor een buitengewone rijkdom aan soms zeldzame of bedreigde soorten. In de jaren ’70 werd door een aantal toegewijde duikers als ode aan een populair religieus feest, op 12 meter diepte een bronzen Madonna beeld geplaatst.
Er zou zelfs vlakbij een 30 meter lang wrak van een vrachtschip liggen op een 40 meter diepte.
Tegen de middag zijn we terug aan wal, dus tijd om iets te gaan eten en van onzen tijd te genieten.
Tja en wa doen ne mens zo al assem niks te doen é, een dutje, een zwemmeke, tetteren, een spelleke of een boekske lezen tot we gaan nacht duiken.
Ondertussen zijn Sonata en Martynas terug, ze reden de
Amalfi-kust af tot in Ravello.
De wandelaars zijn ook gearriveerd, ze stappen verdacht traag. Het was volgens de verhalen, een zwaar tochtje, maar wel heel mooi.
Met slappe beentjes slepen ze zichzelf de trappen op naar de bungalows voor die welgekomen zaligen douche.
Els heeft niet geklaagd en haar voeten zien er toch nog goed uit, niet geschalloderd, top dan heeft ze dat super goed gedaan.
Wanneer ze horen dat het diner pas rond 22u voorzien wordt, vragen ze om vroeger te kunnen eten.
Ik denk dat ze vroeg in hunnen tram zullen liggen.
Er worden stukjes verteld, b.v. dat de wandeling zeer stevig was maar zo mooooi, en dat Francis een worm in zijn mond stak en de vieuws subliem waren.
Kom kom Saskia, vertel.
Awel, het was anderhalf uurke rijden naar het startpunt, Piazza Paolo Capasso in Bomerano, van hier is het al 9 kilometer “zwaren toebak”, dus laat staan dat we vanuit het lager gelegen Praiano zouden vertrokken zijn. Dit zou echter alleen voor de échte doorzetters zijn, las ik, want de steile klim van enkele honderden meters is zwaar en voert over honderden ongelijke traptreden.
We hadden vanuit Nocelle, dat pas sinds enkele jaren bereikbaar zou zijn met de auto, keuze uit twee routes.
Via de afdaling met honderden trappen of de optie die wij kozen, boven blijven stappen naar Montepertuso, waar we de afslag namen naar het fameuze gat in de rots.
De klim ernaartoe bestaat grotendeels uit trappen en is zeer pittig. Maar eens daar aangekomen worden we beloond met een prachtig zicht aan beide kanten van het gat. Deze alternatieve route is zeker de moeite waard. Na terug te zijn afgedaald naar Montepertuso, starten we de verdere afdaling naar het centrum van Positano via opnieuw honderden trappen. Pffff, een stevige workout.
We zijn dan ook allemaal blij als we de cafeetjes bereiken en nog wat tijd hebben om een lekkere verfrissing te nuttigen. Moe, maar voldaan, stappen we in ons buske en genieten tijdens de terugrit nog van een mooie kustrit.
Allé, sommigen onder ons toch, enkelen genieten meer van de achterkant van hun ogen.
Divers please get ready, brrrr terug in da afgekoeld koud vochtig pak, kiekkeboebbelen emmek 😅.
Scruopolo (20u)
Wat hebben we gespot, vijf Octopussen waarvan één jong exemplaar, nè sepia, vuurwormen, poetsgarnalen en krabbekes, qua leven was het een leuk duikje.
Minpuntje tijdens den dive was dat er op 13m diepte een hoog en zeer breed visnet hing, normaal zouden we er langs de zijkant zijn achter gezwommen maar we zagen het begin en het einde niet met onze lampen, dus zijn we er maar over gedoken 🤬.
Door het gedoe met het net, waren we met zen zessen de groep en het noorden kwijt 😉, gemakkelijk voor deze zes, dat Aventino heel oplettend was en ons terug op het juiste pad heeft gebracht 😇.
Iets vòòr tienen, duiken de nachtraven het restaurant binnen en begroeten de droge Cowa’s met smakelijk, maar ze hadden al gedaan met eten, waarop slaapwel en tot morgen het antwoord was 😴.
Dinsdag 13/09/2022
Eerst onze maagskses vullen en dan horen we wat iedereen zijn plannen voor vandaag zijn. Pascal en Thierry gaan sebiet elks een zodiac huren, ze willen naar het kleurrijke Positano varen met, Luc vg, Saskia, Jo, Karin en Els als passagiers.
Ja zegt Pascal, want ikke en de Luc wille der gon snije, en als er tijd over is, gon we der rond kijken.
Sonata wil terug een duikje proberen en Martynas gaat mee om haar te helpen.
Punta Campanella Bay (09.40u)
Amai seeg ’t is koud hier beneden, 18°, mooi begroeid landschap. Frankske vind da niet ok, hij doet teken dat hij hoger gaat hangen 🥶, hij heeft blijkbaar barstende hoofdpijn en voelt zich niet goed.
Riccardo zijn sinussen zitten al lange tijd dicht, hij beweert dat het een overblijfsel van Corona was, in ieder geval geen succes voor een duiker.
Diegene die gisteren de Vervece hebben gedoken gaan nu naar Montalto (11.50u) en andersom.
Het is Riccardo dan toch gelukt naar de voet van de Vervece te dalen, maar opstijgen aiaiai, tot vijf meter lukte het nog net maar die laatste vijf meter is dolore terrible verteld hij, nogge nooitène zoveelenè pijnè gehad.
Terug in de Nettuno, hoort Gennaro een koppel gepensioneerde Nederlanders, luid aan anderen vertellen dat er in die vieze stad Napels, niets te zien of te doen valt.
’T is alsof er deze keer een zekeringeske springt bij onze grote zachtaardige Napolitaan, en hij gaat de discussie aan met de vraag of ze er zelf zijn geweest of het van horen zeggen is. Brommend komt hij bij ons zijn zeg over die twee doen, dat rijdt dan met een dure wagen, zijn sjiek gekleed, maar een beter hotel kan er niet af 🤬.
Wil het nu net lukken dat de vrouw net voor de onenigheid, insectenspray kwam schooien bij Riccardo, dat kunde hier gewoon in het winkeltje kopen. Tja die twee zijn duidelijk naast hun schoenen omhoog gevallen.
Aan de tafeltjes vertelt Saskia hoe hun dagske is verlopen.
Luc die een beetje teveel Aperol Spritz gedronken had, hing overboard, de zee wat aan te vullen.
Maar wanneer Els het stuur overnam, in de ander Zodiac, was Luc ineens getriggerd, dus weg met die kater en de kattin Els uitdagen, door voor haar boot te beginnen zigzaggen.
Hij beleefde zijn tweede jeugd en kon zijn geluk niet op.
Mor amai ons gat, Pascal en Saskia hebben het geweten.
Ik kweet ni hoe blij dat ik was toen Pascal terug het stuur overnam, die was volledig zen, super-chill hoe die de golven nam.
Langs de rots met de villa varen, eens checken of er iets spannends te zien is.
Dan verder naar Positano, waar we onze boten konden parkeren, en we naar de kant werden gebracht.
We zijn de iets gaan drinken, even rondgewandeld en wat gaan eten aan het water.
Amai mijne frak, zoveel volk en duur als je de prijzen van Massa Lubrense gewoon bent.
Zeker toen we na 2,5u de rekening kregen van de parking, 25€ per boot astemblieft.
We zijn dan nog even doorgevaren richting Verveché.
Terug aan wal, ons zelf getrakteerd op een ijsje als afsluiter van deze zeer aangename, leuke dag.
Bedankt voor het initiatief, ‘Miami Vice’ Thierry.
Gennaro verdwijnt naar de zeteltjes en zoekt slachtoffers voor het dobbelsteen spel 30en, hij krijgt er niet genoeg van.
Yep de kandidaten zijn gevonden het spel kan beginnen, gekwebbel en gelach is verzekerd.
En we hebben een winnaar, Ankie mag vandaag de kroon dragen 👑.
Kom kom want het is pizza avond en hij zietter goed uit, dunne bodem en krokante korst en ze serveren er vier met verschillende toppings, smullen maar.
Woensdag 14/09/2022
Zoals elke morgen bij het ontbijt liggen de wespen op de loer om een stukje hesp te kunnen wegkapen.
Dus zetten we gewoon een klein schoteltje in het midden zodat ze van onze borden wegblijven.
Wel interessant te zien hoe ze stukjes uit het lapje snijden, soms te groot of te zwaar om deftig te kunnen vliegen.
Marleen en Francis hebben een plaats op de waterbus gereserveerd om het mondaine Capri te gaan bezoeken, maar ze zijn te laat vertrokken en de boot is al weg. Er wordt van de Villagio een telefoontje gepleegd en de watertaxi is toch terug gedraaid, de chansaars.
Oei wat is er gebeurd, onder Jo’s linkeroog is een pijnlijk rode vlek te zien en Karin haar rechterarm vertoond een reuze blauwe plek, allé dat zijn de verwondingen die we zo op het eerste zicht kunnen waarnemen.
Oftewel, doen die twee aan SM 🤐, of is er sprake van huiselijk geweld, da moeten we straks eens voorzichtig polsen.
Martynas of Sonata ergens te bespeuren ?
De stappers Saskia, Jo, Karin en Els, houden een rustdag.
Ja da zal wel, Els zal haar voetjes niet meer voelen denk’k, of juist wel ?
Alle duikers behalve Gennaro staan klaar op de pier om op den boot of Zodiac te stappen.
Terwijl ik met Hilde aan het tetteren ben, komt Riccardo erbij staan en zegt, Gennaro komme ni mee duiken, hij heeftenè niksè gezegde aané mij !
Hoe antwoordt Hilde, dat kan niet want hij heeft me gevraagd om te zorgen dat er twee 18 liter flessen voor hem aan boord worden gebracht.
Wette golle der iets van, vraagt Hilde, euh neeje.
Van wie edde da gehoord, vraagt ze aan Riccardo,
da parte di tutti, is zijn antwoord.
Daaaaaar gaat ze, euh nee sorry da’s van Clouseau, daaaaaar kom-’tem, mijn naam is Gé-é ná-á rO.
Echt é, nu moeste Riccardo zien glunderen, wanneer Gennaro aan boord stapte, Genna geeft Ricca een vriendschappelijke neep in zijn schouderspier en een dikke smak op zijn voorhoofd, ’t is precies een verliefd koppeltje, die twee.
Toni en Margot waren blijkbaar de enige die dat gehoord hadden dat Gennaro niet mee ging,……. da parte di tutti Riccardo, vraagt Hilde nog eens ?
De boot is dus vertrekkensklaar, wanneer Aventino ons Padi lidnummer vraagt, de meerderheid weet dat niet van buiten, dus vullen we maar een fictief nummer in é.
Vandaag komen we niet terug voor een flessenruil, er is een boot gehuurd waar heel de groep duikers op kan en we een beetje comfy kunnen zitten, want het is een uurtje varen naar de eerste duikplek.
Riccardo en Pascale gaan mee als bootvulling, jaja, in de weg lopen zekers hihihi ?
Riccardo’s persoonlijke briefing, slechte zichte eerste zes meter, goede bij de buddy blijvenè, ene daa-re-nè bene-deneè ieze-nè nè kerkestal, euh wa is daar Riccardo ???
Né kerststal verbeterd Hilde glimlachend.
Banco di Santa Croce (11.55u)
Inderdaad Riccardo had gelijk, de eerste zes meter slecht zicht, maar dan is het super.
Deze keer hebben we Giovani als gids, zowat een macho typeke, en briefing staat niet in zijnen dictionaire.
Pieter krijgt plots naar zen voeten en niemand begrijpt waarom, rare gast !? We snollen verder en de gids is partitos, dus we volgen uiteraard verder het rif en dan zullen we hem wel tegen komen zekers ?
Ik zie nog net vinnen verdwijnen in een gat, een grot vermoed’k en wacht daar tot we Anke en Pieter kunnen wenken, want die hebben iets gespot lijkt me.
Nicky en Iris hebben ook nog iets interessants gezien.
Plots steekt Giovani zijne kop uit het gat, wat een doorgang blijkt te zijn ipv een grot, en begint theatraal sarcastich de “che vuoi 🤌🏻🤌🏻🤌🏻” te gebaren, en nog wat gesticolare waarom we niet volgen.
Ik bekijk hem droog door mijn masker, wip met mijn kin omhoog, beide handen opzij van “wah gast”. Zallekik is gesticolaren zenè, als gij ineens verdwijnt wachten wij op de rest. Capito !
Als we door de doorgang zijn, merken we ook Luc en Ankie op, we zijn terug compleet.
Pfff zesendertig minuten later hangen we al terug boven, in het woelige zog, rond den top van de pinakel. Bedankt é.
Aan boord heeft Aventino broodjes, rijst met groentjes, en drinken voorzien omdat het te ver is om even terug te varen, tussen de twee duiken van vandaag.
Margot, Toni, Renzo en Hilde houden het voor bekeken.
En wij krijgen terug een persoonlijke briefing van onze warme italiaan. Riccardo vertelt dat er een hele muur met nissen is, met afbeeldingen van heiligen of zo, een soort van kruisweg, maar dan onder water.
Oh da lijkt ons né leuke voor de laatsten duik van deze verlof.
Puolo (14.30u)
We springen het water in en dan roept’em neeje izenè verkeerde, izeenè verder achter den hoekè.
Te laat, dus geenen briefing, mor we hebben Aventino als gids en da’s super.
Uiteindelijk was dees een goei snuffel plek met veel Blenny’s.
Aankomen, douchen, een drankje bestellen bij Theresa en kandidaten ronselen om het spel, “tekenen en raden” een soort van Pictionary denk’k, te kunnen beginnen.
Luc vg wil heel graag het spel Backgammon kunnen spelen, heeft die chance zeg, blijkbaar is Anke daar goed in.
En zo wordt het weer een gezellige boel sé.
Donderdag 15/09/2022
Mireille, het vrouwke van Renzo, is vandaag aangekomen in Napoli en verblijft al in den Europeo, vertrouwt Hilde mij toe, maar dat mag hij nog niet weten, het moet een verassing blijven, oooh zo spannend seeeg.
Voor diegene die willen, een wandeling naar de twee topjes van de bergen, goed zichtbaar vanuit Masa Lubrense.
De Capri bezoekers zijn Liesbet, Renzo, Margot, Toni, Riccardo, Hilde, Luc d, Ankie, Thierry.
Richard vraagt Gennaro een auto te huren, een Fiat Cabrio, om met Els, Sorrento nog eens te bezoeken.
En als puntje bij paaltje komt laat Richard weten dat hij zich onwel voelt en vandaag in zijn bungalow blijft.
Gennaro en Els zijn dan maar met zen twee vertrokken, plots krijgt hij een telefonneke van Richard, met de anouncement dattem toch mee gaat naar Sorrento, de touwtjes worden voelbaar aangetrokken en Gennaro draait terug om het heerschap op te pikken.
Nicky, Pascal, Anke, Pieter, Sonata en Martynas houden een rustdagske, geniet ervan mannekes, da gon wij oek doen, in de vorm van een wandeling.
We starten onze trip onder leiding van Akela Saskia, Marleen, Francis, Karin, Jo, ikke, Frank met de pet van Margot en Iris met Renzo’s rugzakje.
Het kerkje op de top van de heuvel steekt al een tijdje onze ogen uit, dus, tijd om er naartoe te wandelen.
Het eerste deel van de klim verloopt via trappen en verharde weg tot aan het kerkje van Nerano waar het eigelijke pad begint. Daar draait Marleen terug omdat ze een vermoeden heeft dat de tocht te zwaar voor haar zal zijn. Karin en Jo willen graag op hun tempo de wandeling doen, allemaal goed uiteraard.
Na een stevige klim en een stukje off-road in het hoge struikgewas, onze koppige gids Sas, vond het nodig een eigen pad te creëren, hihihi, bereiken we de kruisweg die leidt naar het kerkje op de top. We vervolgen onze wandeling naar de tweede top. De uitzichten aan beide toppen zijn magnificamente, de ene kant met zicht op ons verblijfplaats en richting Positano, dan recht voor ons Capri, aan de andere kant Sorrento, en verder weg Napels met de Vesuvius. Op de tweede top bevindt zich een weerstation, waar we enkel rondom kunnen wandelen.
Eerst nog van het prachtige uitzicht genieten voor we verder stappen. Iris merkt een grote, mooie, blauw-zwarte hommel op en probeert deze te fotograferen, maar zonder succes. Het donzige beestje is hard aan het werken en wemelt van het ene bloempje naar het andere, met enige frustratie houdt ze het voor bekeken. Francis voorziet ons van enkele rijpe vijgen, mmmm lekker. Hop naar de laatste top tot aan het weerstation dat ook bereikbaar is met de auto.
Dat is duidelijk te zien aan het achter gelaten afval en de vele hondendrollen laat vermoeden dat baasjes tot hier rijden om hun viervoeters uit te laten.
Wanneer we de afdaling terug inzetten zien we Jo en Karin terug.
We houden een stop in het kleine Nerano vóór we verder afdalen naar de Nettuno, en bij het oude koppel in het lokale kruidenierke kopen we lekkere druiven. Uiteraard kunnen we het gezellige terrasje niet voorbij, voldaan van deze leuke wandeling van een viertal uurtjes, met toch zeer pittige steile stukken. Ik trakteer roept Francis, de drankjes gaan de hoogte in, en schol.
Het pintje heeft gesmaakt en we zetten ons laatste stuk naar beneden in, amai gerommel in the sky, en dan een stevige regenbui, droog zullen we niet aankomen.
Het is nog vroeg op de avond en niet zo’n schitterend weer, dus tijd om al een deel bagage in te pakken,
Voilla, ’t sta al klaar, heel gemakkelijk vinnekik dat. De toegelaten killo’s kloppen ook, alleen niet vergeten als we naar België terug vliegen, de toilettas op de luchthaven nog in de grote bagage te steken.
Anders dan vorige keren is het probleem met de hoeveelheid bagage naar den Europeo sleuren opgelost.
Gennaro heeft geregeld dat de luggage die we niet nodig hebben op de privé bus mag blijven tijdens ons verblijf in Napels. Vergeet niet, krast Gennaro, om 9u vertrekt de bus.
Nicky euren hoed staat der ni enne, zij houdt het voor morgen, ’t zal rap gebeurt zijn lacht ze.
Vrijdag 16/09/2022
Eerst nog ontbijten, afscheid nemen en een groepsfotoooooooooooooo vóór we de bus opstappen naar la bella Napoli.
Gearriveerd in het historisch centrum van Napels stopt de bus in de drukke Corso Umberto I.
Daar nemen Gennaro en Liesbet afscheid van de Cowatjes en rijden samen met de taxi naar de airport, hij haalt een groep toeristen op van de luchthaven voor een rondtrip, en zij om een vriendin op te pikken en het Italie avontuur wat te verlengen.
Richard heeft een kamer geboekt in het sjieke Royal Continental op de Lungomare, mè ’t zicht op’t zeeke, die zullen we deze vakantie waarschijnlijk niet meer zien.
Vlug vlug Hilde, wij pakken uw valieske wel mee, ga maar al klaar zitten aan den Europeo.
Ik zie wel hoe ik Renzo afrem, dat wordt ne wreed moeilijke want hij stevent altijd als eerste, recht op zen doel af, een bitje zoals nè stier op die rooie lap, wette wel ?
Mireille zit te wachten op het terrasje voor de ingang van ons verblijf. Hilde filmt Renzo’s verwonderlijke blije gezicht wanneer hij Mireille opmerkt.
Terwijl hij naar haar toe stapt, kijkt hij even naar boven en terug naar haar, “mon dieu” 🙏🏻 zijn de woorden en sluit haar in zijn armen.
Mannekes toch, ’k zen precies een romanneke ont schrijven.
Allè allemaal klaar om dat mini liftje te pakken nor de terzo piano, sleutels ontvangen en onze spullen in de kamers leggen, om dan direct in de straten te verdwalen.
De Via Mezzocannone verder naar boven, en lap verder dan Piazza San Domenico Maggiore, geraken we niet, bij Gran caffè Neapolis wachten we tot er plaats op het terras vrij komt en genieten verder van de dag. Voor ons voelt dat aan als een beetje thuiskomen.
Zaterdag 17/09/2022
Nieuw voor den Europeo, om 8u wordt er ontbijt op de kamer gebracht, ik ben benieuwd.
Er wordt op de deur geklopt, Knibbel knabbel knuisje, wie knabbelt er aan mijn huisje, … ah nee da’s een ander verhaal.
Een plateauke met twee koeken en een plastiek bekertje lauwe koffie per persoon.
Die koffe gaat in de poembak.
Ni ok, oftewel doeddet goe oftewel ni, dus beter ni.
No breakfast tomorrow please, grazie.
Wij gaan lekker ontbijten bij Leopoldo, ook net achter de hoek, beetje duurder als je aan een tafeltje zit maar het is vakantie hé.
Amai de studenten hebben weer goed gefeest, niet normaal hoe het er bijligt, de veegdienst is al druk bezig met alle vuiligheid op te kuisen.
Hiersésé Saskia en Luc komen ook binnen gewaaid, zij zijn van dezelfde mening.
Lekker gesmikkeld en betalen en Luc schiet aan de kassa twee euro vóór, ’t zal wer ni rap genoeg gon zekers.
Lap, wanneer ik mijn schuld wil vereffen weigert Luc het aan te pakken. Dus ik wacht mijn kans af, en in een onbewaakt momentje zit ik in Luc zijne zak. Mé een blik van een deugeniet bezietem mij en zegt dattem wel is in mijne portemonnee wil zien, niks van, ‘k em oe deur Luckse.
Goe, amuseer olle, Frank en ik gaan shoppeeeen, tot strakskes.
Sotterranea staat vandaag als eerste op de planning en is een wandeling door de ondergrondse tunnels van Napels. Wij hebben de ondergrondse al een paar keer gedaan en is en blijft zeer zeker de moeite om te bezoeken.
Wat info:
Veertig meter onder het levendige centrum van Napels, een andere wereld, maar met een diep gewortelde connectie met de bovenwereld. Na het afdalen van 136 treden vind je een Griekse Romeinse Aquaduct. Voor een stukje van de donkere route krijg je een kaars of een zaklamp om de ondergrondse waterbassins te kunnen aanschouwen. Door de soms zeer smalle gangen is dit geen aanrader voor mensen met claustrofobie.
Je zal ook een typische Napolitaans huis bezoeken, dat ook wel “laag” wordt genoemd. De reden hiervoor is dat het zich op straatniveau van de stad bevindt. Als je eenmaal binnen bent opent zich een luik naar het oude Romeinse theater van Neapolis, waar keizer Nero een privé kleedkamer had. Summa Cavea, het is een andere deel van het Romeinse theater waar zich een permanente tentoonstelling bevindt van ‘Scarabattoli’. U ziet hier karakteristieke settings van prachtige handgemaakte sculptuurtjes in glazen vitrines.
Dan voor diegene die willen, volgt er een bezoek aan het Kartuizerklooster San Martino, in het Italiaans, Certosa di San Martino, het was een klooster in Napels, op de Vomero. Het is sinds 1867 het Museo Nazionale di San Martino.
Vlak naast het Kartuizerconvent bevindt zich het kasteel Sant’Elmo.
Ook een buurt die enorm leeft door de studenten, net zoals de Via Mezzocannone, waar we logeren.
Zondag 18/09/2022
Breakfast at Leopoldo’s, what else ?
Ook Riccardo & Hilde zitten er al, niet in de Scaturchio, nee hier ist gezelliger é.
Afspraak op het plein voor wie mee gaat naar het unieke Procida.
Een korte wandeling naar de Porta Massa waar we de Traghetto naar het kleine eiland nemen. Allé klein in oppervlakte maar groot in authentieke charmes, waardoor dit pareltje tot culturele hoofdstad 2022 van Italië is benoemd.
We zoeken ons een rustig plaatske en voor dat we het beseffen zijn we der, oeps toch nog effe een plasje doen, ‘k ga mee roept Anke. ’T is een beetje slalommen tussen bewegende en twijfel personen, althans dat leek zo voor deze twee pipi-madammen.
Als ik uit de toilet kom zie ik Frank zo kijken van allééééé hoe zittet ná, kom kom.
De ferry zijn achtersteven ligt al tegen de kaaimuur aan in de Marina Grande, en de passagiers zijn volop aan het uitstappen, maar dit is blijkbaar niet zen eindbestemming, dus al die “twijfelaars” stappen af in Ishca, ahaaa, DUS lopen. Anke ziet ons op een drafje schieten en denkt, das hier ni just, dus doet ze ook een stapje rapper.
Pieter daarentegen doet het op zen duizendste gemakske.
Hilde & Riccardo zien ons komen aan spurten, schieten in de lach met dat Frank uitlegt wat er gaande was, zot é, tja dan hadden wij met zen viertjes staan waaien als den boot weg vaart en Ishca gaan bezoeken 😅.
’T is twaalf uur, een wandeling langs de smalle pittoreske straatjes naar de Marina Corricella, eigenlijk de bekendste haven van het eiland omwille van zijn kleurrijke huisjes en bootjes die hier liggen te dobberen.
Daar is er voor de groep om 12.30u gereserveerd bij La Locanda del Postino. Inderdaad daar waar er stukjes van de, in 1994 uitgebrachte film Il Postino is gefilmd.
De tafeltjes staan op een lange rij en er worden verschillende lekkere gerechtjes op de tafel geplaatst. Uiteindelijk verlaten het restaurantje rond 15u.
Het enige vervoer hier, zijn de eigen beentjes of tweewielers al dan niet gemotoriseerd en de bekende driewieler brommertjes met laadbak.
Voor de liefhebbers of diegene die hier nog niet geweest zijn is er de wandeling naar de Terra Murata, met zen 91 meter het hoogste punt.
Vandaar heb je een prachtig zicht over de pastelkleurige huisjes van het haventje waar we zonet gegeten hebben.
Ik las dat: de eilandjes liggen in het beschermde zeegebied Koninkrijk van Neptunus, het natuurgebied is opgericht om de planten langs de kusten, maar vooral de dieren zoals walvissen en dolfijnen te beschermen. In sommige delen langs de kust, vooral bij het eilandje Vivara, zijn om deze redenen watersporten niet toegelaten.
Pascal, Nicky en wij gaan der ene pakken, en op weg naar het terrasje ziet Pascal een zwarte zwemshort hangen met goudgele krabbekes erop geborduurd, die moete’k emme.
Seeg heeft Riccardo ni dezelfde, jaja mor mé dol-fijntjes ?
We hebben nog effe tijd want den overzet vertrekt hier om 17.45u naar Napoli, dus ten laatste om 17.30u afgesproken aan de kaai.
Hier komen we ook Liesbet en haar vriendin tegen, mor wa is er gebeurd Liesbet, ze heeft een dikke lip met korstjes en een stukje van haar tand. Een pauselijke knieval gemaakt ?
Een uur later zijn we dan uiteindelijk vertrokken, en het is full house.
Later op de avond blijven Pascal, Iris en Thiery nog plakken.
Maandag 19/09/2022
Onze frut weurt ni zuur, mor is al zuur.
We nemen afscheid van Francis en Marleen, want zij hebben nog zalige vooruitzichten, ze hebben een auto gehuurd en rijden naar de regio Apulië.
Waar blijft Pieter ???
Zoals gewoonlijk gaat Anke eens checken.
Gearriveerd op de luchthaven, spijzen we onze hongerige magen en laven onze dorstige kelen.
In the queue, die wordt gevormd door de in-check announcement, merken we passagiers met een Pommeriaantje.
En dan gebeurt er een raar vraag & antwoord momentje.
Iris vraagt out of the blue, mag dat hondje dan mee in de vlieger. Euh Aja waar anders ?
Nicky bevestigt nog eens dat die mensen een hondendraagtas bij hebben. Waarop Iris vraagt, moet dat dan in die overlockers vraagt ze menens.
Ja en als da beestje ambetant doe, dan draaien we het raampje open en smijten het buiten, krijgt ze als antwoord, echt Iris 🤔🙄 ?
Wachten op groen licht van den toren, maar het groen licht blijft rood, het wordt hier snikheet dus geblaas en gepuf langs alle kanten.
Pling nè Whatsapp van Pieter, met een gele piemel ???
Is dat uw pasfoto, stuur ik terug ?
Een lachend gezicht verschijnt boven de zetels 😉.
Landing Brussel, 16u, zonnig, 11°.
Margot haar bagage rolt niet van den band, hoe kan het dat één bagage niet meekomt van een hele groep ?
Achteraf blijkt dat haar valieske met Ryanair is mee gekomen ?