Verslag by Martine.
Mexico, wat een trip naar Socorro Island moest worden ……
Gebaseerd op waargebeurde feiten.
Wordt het een komedie of gewoon de wet van Murphy ?
Cast:
Frank & Martine (ik)
Geert & Cindy
Joeri & Els
Kevin & Ann
Pascal & Nicky
Riccardo & Hilde
Ben
Gennaro
Jaouad
Kev (Kevin)
Liesbeth
Matthias
Thierry
Woensdag 27/03
Door miscommunicatie hebben Frank en ik, los van de groep zelf tickets voor onze vluchten geboekt. Om zeven uur gaat de wekker af, eerst nog iets tussen onze tanden steken, want mé een lege maag wil ik niet vertrekken. Voilla sé ’t is tien uur als we op Schiphol aankomen.
We kopen nog een literke “Absolut Vodka” voor op den boot, wandelen nog wat rond en laten ons inchecken, om 14.35u stijgen we op tot in Mexico City.
Tot een aankondiging slecht nieuws brengt, één van de vier motoren is stuk, het onderdeel is gelukkig op voorraad, luid het door de speakers, en word zo snel mogelijk vervangen. Iedereen word verzocht in het vliegmachien te blijven zitten er zullen snacks en water rondgebracht worden. Uiteindelijk kunnen we om 17u met een zucht in de lucht. Veel later dan voorzien, 21.45u lokale tijd, zijn we aangekomen. Mede door het lange wachten bij de paspoort controle, missen we onze connectie vlucht naar Jose Del Cabo, das klote hé.
We pakken onze bagage van de band en KLM zorgt voor een nachtje in The Marriot, inclusief avondeten en ontbijt, mmmmm ni slecht.
Donderdag 28/03
Goeieeeeeemorgen, we hebben zalig geslapen.
We zijn blij, ons bij de zestien, vermoeide, Cowa’s te vervoegen in den aeropuerto van Mexico City. Nog een kort vluchtje van twee uurtjes en dan zijn we der eindelijk.
Gennaro werd via een berichtje gevraagd, bij aankomst te telefoneren naar de organisatie. Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien, voorspeld dit gesprek niet veel goeds. Van de aangeslagen Gennaro krijgen we te horen dat de motor van de boot een kapotte piston heeft en dus niet kan uitvaren. En wa nu ???
Ze houden ons voor dat het waarschijnlijk morgen of ten laatste overmorgen zou hersteld zijn en om ons tevreden te houden kunnen we al in La Paz gaan duiken, da’s in de zee van Cortez volgens Matthias. Het is 13u als we in La Paz aankomen, we hebben kans om vandaag nog twee duiken te doen. We krijgen twee kamers toegewezen om onze duikspullen uit de koffers te nemen en de rest daar te stockeren.
We lachen nog met Matthias, omdat hij als enige een droogpak bij heeft inclusief warme onderkleding. Maar het lachen zal ons snel vergaan en zal het niet lang duren voor dat Matthiaske ons meermaals groen zal zien lachen.
Als eerste, een wrakduik op de Salvatierra-veerboot, hij botste in 1975 op de Suwanee Rock, zonk in het Lorenzo Channel en ligt daar op 18 meter diepte te rusten.
De lading bestond uit vrachtwagens, waarvan de meeste werden geborgen. De propellers zijn nog steeds bevestigd aan de 91 meter lange romp die nog goed intact is. Er zijn maar een enkele openingen in het wrak, niet echt toegankelijk, word verteld. Momenteel is het zicht er zeer slecht en het is koud 20°.
Bijna de helft van de groep duikt niet meer op het Santa Maria rif, bevroren zijn we. Enkele “Die Hards”, Gennaro, Kev, Kevin, Ann, Matthias en Ben die de koude toch gaan trotseren. Ze zijn enthousiast over de hoeveelheid leven op het rif.
Vrijdag 29/03
De haven van La Paz word terug onze vertrek basis voor de drie duiken van vandaag, waarvan de eerste met zeeleeuwen, dat zijn degene met de oortjes, ooooh echt joepiiiiiie. Los Islotes is een beschermd stukje natuur waarvoor extra betaald moet worden aan de regering. Een bootje met de Guardia-parque vaart hier constant rond de grote rots, waar een zeeleeuwen kolonie van ongeveer vierhonderd beestjes gevestigd is.
We worden in twee groepen van negen en tien verdeeld met elk een gids. Na het lange wachten mogen wij, de tweede groep dan eindelijk toch op verkenning gaan. Dus we stappen helemaal opgetuigd van de “grote” boot op het “kleine” bootje en varen tien meter om dan het water in te duikelen. Gewoon belachelijk voor woorden.
We hebben geluk, een kleine fishbowl zoekt bescherming tussen ons, dat betekent dan ook dat de zeeleeuwen hier komen rond roeffelen, vooral de vrouwtjes en kids. Eén mannetje komt effe checken of alles ok is in zijn territorium. We zijn gewaarschuwd, als hij begint te cirkelen en/of bellen te blazen door zijn neus, is het tijd om effe zijn terrein te verlaten, maar blijkbaar vindt meneer het prima.
De elegante beestjes zwemmen constant door de fishbowl die zich telkens weer verenigd, leuk schouwspel krijgen wij te zien. De grotere kleintjes komen pesten, ze vinden het leuk om aandacht van die bizarre wezens, wij dus, te krijgen. Ze komen heel dicht bij, zacht bijten ze in onze handschoenen, muts of tubes en trekken aan vinnen. Zaaaalig, na een uurtje heb ik er nog niet genoeg van, mag ik nog wat langer blijven please please ?
Dit is een natuurlijk opgebouwd gedrag, NO feeding, het zijn heel nieuwsgierig diertjes en ze zijn zo gewoon geraakt aan de duikers en snorkelaars.
Tijdens de surface time tussen de twee duiken, geraak ik aan den babbel met onze gids, zij worden ook in het ongewisse gehouden ivm de herstelling, maar die gasten hebben dan ook wel wat ervaring natuurlijk.
We hebben het uiteraard over de trip op de Caseopeia, en ná wat vraag en antwoord, zegt hij, als ik heel eerlijk mag zijn, denk ik niet dat de motor vanavond hersteld zal zijn, want het onderdeel zit vast aan de grens !!! Miljaarde, da’s toch wel dikke shit hé.
Het is tijd, voor het “Fang Ming” wrak, dit Chinees, 56 meter lang vrachtschip dat op 18 april 1995 in beslag werd genomen door de Mexicaanse marine, toen het 157 illegale Chinese immigranten probeerde af te leveren aan Californië. Het schip is in 1999 gedoneerd door de overheid om er een kunstmatig rif van te maken. Op 18 november 1999 hebben ze het laten afzinken aan de Pacifische kust. De Fang Ming zit vol luiken, ruimen en doorgangen en is speciaal door het leger geprepareerd voor duikers. Prachtig, maar met een paar graden extra zouden we meer rondsnuffelen er echt van kunnen genieten. Brrrr koud koud koud.
Finalmente la roca con la población de leones marinos más pequeños de La Paz, Lobera San Rafaelito. Tussen het mooie kleurrijke koraaltapijt, rond deze door de pelikanen bescheten rots, valt mijn oog op een schelpen armbandje, maar blijkbaar had Ben, die iets lager hangt, dit ook opgemerkt is als eerste om het van de bodem te graaien. Een leuk-recht-uit-de-zee-presentje voor zijn dochtertje, verteld hij achteraf, nice.
Op het einde van deze plons krijgen we heel even bezoek van een vrouwtje en één vinnen bijtend kleintje, een mannetje steekt regelmatig zijn kop onderwater ter controle van zijn gebied.
Wat ziet mijn oog daar, een stuk plastiek tussen het koraal, effe er tussenuit halen, ooohla het is nen dikke portefeuille inclusief geld, visa en ander kaartjes. Aan boord vraag ik de crew of ze de eigenaar kunnen vinden en misschien gelukkig maken.
Terug in de Hacienda, horen we inderdaad dat het euvel nog steeds niet hersteld is, het onderdeel, de zuiger, ontbreekt nog steeds. De groep is uitzonderlijk kalm gebleven, is kwaad en zwaar teleurgesteld wat zacht is uitgedrukt, maar men weet ook dat hier niks aan te verhelpen valt. Niemand heeft tot hier toe “bad reviews” gepost, waardoor Gennaro, die wel wat meer gewicht in de schaal kan leggen, een extra troef in handen heeft om met de Amerikanen te onderhandelen, en dankt ons hiervoor.
Zaterdag 30/03
Els is jarig, kusjes hipperdepip hoera.
Goed nieuws knarst Gennaro, den deal is rond, 50% op de Socorro trip word terug betaald en ze beloven ons super service en de beste diving spots hier in de area, vervoer, slapen, alle maaltijden en drank zoals koffie, thee, frisdrank, bier en wijn inbegrepen. Ik denk dat we Sabine, Gennaro’s medewerkster ook mogen bedanken voor haar aandeel in deze bereikte deal.
Het ontbijt smaakt, het lijkt niet uitgebreid en toch is alles aanwezig, ik kan hier zooooo van genieten hé. Maar niet voor heel lang, want onze activiteit voor vandaag is whaleshark snorkeling, yeuy. In gedachten zwem ik al naast zo’n reus, terwijl ik rustig zijn vlekjes tel.
De plankton etende reus lijkt precies wat gehaast. Volgens de gids was deze, nog jonge, whaleshark desperatly looking for food, tja als ge een hongerke hebt. Frank heeft “Speedy Gonzales” helemaal kunnen zien, ikke twee keer zijne gevlekte staart. Ik heb nog nooit een walvishaai volledig en goed kunnen bewonderen, volgende keer beter ….. hoop’k. Is dat mijn straf, omdat ik ooit (lang geleden dus hihihi) eens gezegd heb, als’k een whale shark heb gezien stop ik met duiken ???
Alle Cowatjes staan op tijd te blinken, maar de beloofde lunchboxen zijn nog ni gearriveerd 🙄. Gennaro schiet in zijn Italiaanse colère, zijn knarsende stem heeft ineens veel meer volume. Een uur later dan afgesproken stappen we in de buskes en arriveren om 20u aan de pistonloze boot in Puerto San Jose Del Cabo. Frank en ik krijgen kajuit nr.13, oeijoei ….. hopelijk voorspelt dat meer goeds.
Taart ná het avondeten voor Els.
Zondag 31/03
Cabo San Lucas aan the Pacific Ocean wordt onze duikspot voor vandaag. Prachtige haven, leuk stadje voor twee dagen ofzo, suuuuuper toeristisch. Hier meert en ligt wa zené amai, zelfs een jacht met een helikopter op het achterdek, heel rijke mensen dus. De pelikanen zitten of dobberen overal, verslikken zich bijna in een, lijkt mij, te grote vis om door dat smal nekske te geraken, mor da’s fout gedacht van mij.
Pascal laat horen dat hij vandaag mee duik, last van zen darmkes, lot et gewoon goan Pascal, wie weet wat vis komt daar op af.
Als eerste plaats Land’s end, schoon onderwaterlandschap, redelijk wat stroming en slecht zicht door de opwarming van het water tijdens dit seizoen, wordt gezegd. Van opwarming is nog niet veel te voelen we bibberen uit ons vel.
We duiken verder op het vrachtschip Lundenberg, dat in 1954 zonk voor de kust van Cabo San Lucas met een lading gipspleister. September 2014 veroorzaakte orkaan Odile een sterke stroming, richte heel wat schade aan, maar ook een onverwachte verrassing, de onthulling van een lang verloren schipbreuk dat al tientallen jaren bedekt lag onder het zand, nabij El Arco, de beroemde boog aan Land’s End in. Oktober 2014 werd het dramatische wrak ontdekt door twee duikers.
Zo lelijk dat die kleine bescheten rots, “La Negada” oftewel “Pelican Rock” genoemd, boven water is, zo groot en mooi is ze onder water, zal achteraf blijken. Het word onzen tweede voor vandaag.
Het constante aan en af varen van kleine touristtrap-bootjes die langs de knappe rotsformaties varen richting The Arch, om snorkelaars en attractie-park-duikers te droppen en koppels afzetten op de zogezegde “hidden beach” for lovers. Het is er een drukke niet romantisch toestand op het kleine verborgen strandje.
Tegen één uur zijn we terug op de “Caseopeia” waar het eten klaar staat, en we nadien nog effe genieten van het zonnedek.
Maandag 01/04
Terug naar Cabo San Lucas. Geert en Cindy duiken vandaag niet, zij gaan hier wat op verkenning.
We zijn weer in drie groepjes verdeeld dus ook weer drie bootjes. En, ge gelooft het of ni, maar de motor van ons bootje valt in panne, echt hé, we moeten gesleept worden. Drie maand oud, dus nog in garantie, goed voor de eigenaar, weeral spijtig voor ons. Op sleeptouw richting “Chileno”, onze volgende duikplaats, zien we in de verte Bultruggen boven komen, ooOooOOh zo schoon, ongelooflijk wat da doe me nè mens hé. Hopelijk hebben we straks weer geluk ze te mogen zien.
Anahid gebaard “time for safety-stop” na 54min in het koude onderwaterwereldje rond te hangen, blaast haar decoboei op, ze schiet omhoog uit haar handen, normaal rolt dan het koortje vanzelf af, mor ’t is nadda. Pascal gaat dat hier oplossen, haalt zijn boei boven, blaast ze de verticale weg op en …… verliest ook zijn rolleke hihihi. Chance zijn spoeltje rolt wel af, hilarisch, maar het zou mij zeker ook overkomen hihihi.
Matthias vertelt dat ons bootje inclusief jong kapiteintje, bijna op de rotsen geknotst was, en het hem gelukt is zijn sleutels van deze moderne sloep in zee te laten vallen, echt é, pffff.Hilde laat weten dat hunne groep bij het duiken walvisgezang heeft gehoord. Dus dat betekent dat ze wel eens dicht bij kunnen zijn.
De duiken zelf, zijn niet echt de moeite, koooooOoOUd en bad visibility.
Allez ’t zit erop voor vandaag en terwijl we wachten om terug aan wal te gaan, zien we in de verte tussen andere bootjes een paar vinnen uit het water steken gevolgd door né splash op het wateroppervlak, bultruggen, wij kunnen er niet heen want we worden nog steeds gesleept grrrrr.
Hilde en Els moeten blijkbaar aan de kapitein van onze sleper hebben gevraagd om naar ze toe te varen, maar hij zei dat het niet ging door de sleep, wat dikke flauwekul was bleek achteraf. Hilde belooft hem 20 dollar als hij mee gaat spotten, voilla sé nu kan het wel, slepen was dus niet the issue. We krijgen een schouwspel te zien van moeder en kalf, af en toe een sprong en geflapper met de vinnen.
Dinsdag 02/04
Om 05.45 uur vertrekken. Wachten op Pascal, tja aje moe kakkn, moe je kakkn hé ? We gaan voor drie dagskes naar het dorpje Cabo Pulmo ook aan de zee van Cortez.
Om acht uur komen we aan in een, wat vroeger een vissersdorp was, het verhaal gaat dat de grootouders parelvissers waren en de familie’s werd aangeleerd van de zee te leven. Schildpadden stonden op het menu en haaien werden in grote aantallen gedood. De tijd verliep en het visbestand ging in rasse schreden achteruit, ze moesten dieper en dieper op zee gaan.
Ondertussen kwamen meer mensen voor de mooie koraaltuin die vóór het dorp in het vissersgebied lag. Meer en meer kwamen ze tot besef dat ze hun koraalrif zwaar beschadigd hadden door het ankeren van de boten. Onderzoekers van de locale universiteit gaven uitleg over hoe belangrijk het ecologisch systeem wel was.Om het rif te beschermen tegen overbevissing hebben ze als communie de regering gevraagd om het koraal en omgeving te erkennen als een beschermd gebied. Op zes juni 1995 word “the marine reserve” een feit. Tien jaar later erkent UNESCO het als werelderfgoed, houwe zo mensen. Hier zou de kans op Bullsharks heel groot moeten zijn.
El Islote, een kleine rotsblok boven water, prachtige rotsformatie onder water, enorm veel leven. De duik wordt vergezeld van walvis gezang, het lijkt wel of ze zo dicht bij zijn, dat hopen we althans, maar het lied kan tot duizenden kilometer verder hoorbaar zijn, maar hoop doet leven hé. Het El Bajo De los Meros coral reef, wat een massa aan leven.
Woensdag 03/04
Onze Riccardo is jarig, wordt vanavond vervolgd.
Een wrakduik op El Vencedor wordt de eerste, een tonijn-sleepnet-boot die in de vroege jaren tachtig op het rif botste en zonk. Hierdoor is een kunstmatig rif ontstaan. In oktober en november is’t hier de sardienen trek, dan lijkt het wel een vissoep wordt gezegd. De zandvlakte in en rond de wrakstukken is het verblijf geworden van de vele scholen vis, de duizenden eel-gardens en de stierhaaien. En ja, ze zijn er wel degelijk, maar eerder shark’s in the mist.
Op El Cien reef is de zichtbaarheid net iets beter en daar hebben we chance dat ik er zes en Els tien Bullshark’s tel in één keer, ook grote scholen vis, net een ietssiepietsie beter zicht. El Bago Los Meros coral reef komt ook nog eens aan bod, weer zoveel leven, schildpad, reefrog, gele vlekjesmureen, mooi mooi. Maar de kleine, ongeveer 8cm, witte Frogfish in een roodoranje koraal maak mijnen dag wel heel goed.
We horen van Hilde dat Matthias met zijne laatste duik eindelijk ook eens koud heeft gehad in zijn droogpak. Uiteraard den enige die nooit kloeg over kou pff.
Pascal, Nicky, Kev, Liesbeth, Kevin en Ann hebben het geluk dat ze tijdens hunne surfacetime op het bootje, een mini show van twee bultruggen te zien krijgen, blijkbaar is het verboden met deze machtige dieren te snorkelen, laat staan te duiken. Ze vragen de gids of ze in het water mogen, ze krijgen een twijfelende neen, duidelijk schrik om zijn job te verliezen. Hij observeert en constateert dat er geen kleintje bij is, en laat dan toch toe per twee zonder duikuitrusting in het water naast het bootje te gaan hangen.
Rond vijf uur komen we aan in de Puerto van SJDC, maar waar is de boot, ……. weg, verdwenen, foetchie ? Er is weer niet gecommuniceerd naar de manager of crew. Inderdaad, de nieuwe piston is geplaatst en de motor moet voor ‘t zeggen terug een beetje gerodeerd worden alvorens de volgende Socorro-trip, op open zee aan te gaan. We worden ontvangen op de manier zoals we zouden vertrekken op de trip, een foto als we aankomen varen met de zodiak, snacks en drankjes staan klaar. Ja smeer het er nog maar eens goed in mannekes, tof.
Nog taart voor onze jarige, Riccardo komt op de proppen met een fles Mescal om het te vieren. En Gennaro heeft een leuke mededeling, het geld is gestort op zijn rekening.
Donderdag 04/04
Die spreekwoordelijke Socorro-uppercut heeft ons onbewust zeer voorbeeldig weten te gedragen, we hebben er het beste van weten maken, anders zou heel het verlof hierdoor niet naar de kloten zijn gaan, en da willen we ni é. De namen zoals, San Benedicto, Socorro en Roca Pardita van de Revillagigedo eilanden klonken zeer belovend in onze oren, maar helaas. Misschien een volgende keer ?
’Tis vier uur, wa denkte iemand goesting om naar het stadje te gaan, San José Del Cabo, het is feest, folklore dansen, kunstmarkt, gezelligheid troef. Ze lopen hier nog steeds hoog op met de in 1954 overleden Mexicaanse, surrealistische kunstenares Frieda Kahlo. Ze was bekent om haar zeer kleurrijke werken, complexe leven en controversiële gedachtengangen. De groep Coldplay liet zich door één van haar schilderijen inspireren om een nummer te schrijven, Viva la Vida. Haar geboortehuis in Mexico City is nu een museum. Over haar leven werd in 2002 de film “Frida” gemaakt met Salma Hayek in de hoofdrol.
Ik pak de valiezen dan nu verder in en zet ze in de eetruimte. Hilde houd nog een speech om Gennaro te bedanken voor al zijn slapeloze nachten, onderhandelingen en moeite die hij en Sabine, vanuit Belgie, hebben gedaan. Schol.
Vrijdag 05/04
Wij, Geert & Cindy breien er nog wat dagen aan in de haven van Cabo San Lucas, we hadden de vlucht met de extra week van in’t begin bijgeboekt, maar spijtig genoeg pas veel later beginnen lezen over deze kant van Mexico.
Liesbeth wordt opgepikt om 7u, zij gaat eerst terug naar Cabo San Lucas om, hopelijk, hamerhaaien te zien en dan terug naar het chille Cabo Pulmo. Jaouad wil nog in de Cenotes duiken en vliegt vandaag nog naar Mexico City om samen met een vriend Cozumel te bezoeken, een goed plan. Hilde en Riccardo vliegen morgen naar San Diego om zoon Tom en de schoonfamilie te bezoeken.
The End.