Verslag: Martine
Deelnemers: Gennaro, Renzo, Frank & Martine, Hans & Kirsty, Henry & Petra, Luc & Ankie, Martynas & Sonata, Pascal & Nicky, Riccardo & Hilde, Stef & Ariane
Ik zal mijn verhaal vertellen hoe ik, Martine, het beleef of hoor vertellen.
Wij, Hilde, Riccardo, Frank en ik, verlengen de Sardinië-club-reis met vijf dagen. We verblijven samen in het huisje van Riccardo’s dochter in het natuurpark 7 fradis van Monte Cresia.
Vooraf:
Amai zoveel bagage seeeeg.
Allez we gon zeulen mè twee duikspul valiezen van 20kg, en een valies van 20kg met de rest van de roemmel, twee handbagages van 10kg, serieuze volksverhuizing agget mij vraagt, mor goe, wemme da van doen !
Woensdag 6 september,
‘t wordt hoog tijd om op zoek te gaan naar een kamer voor die eerste nacht ? Effe whatsAppen met Hilde.
M: Affitacamere Gran Cagliari met ontbijt. Zes km van de luchthaven. Denk datta een goei optie is, ni ??
H: Ok maar dat is geen hotel. Hoe zit het met de receptie/ check in ?
M: Hoe 😳 geen hotel ? Receptie 24u.
H: Affitacamera betekent kamerverhuur.
M: Aaah ver te gon seksen 💋💋💋 dus, oooh daarom 24u 😂😂 !
H: Da kan 😆 zal het eens goed bekijken.
H: Oké is toch geen sex-hotel. kinderen zijn ook toegelaten. Zal ik da boeken ?
M: jaja doe maar 😂.
H: Geboekt !
Omdat we zo’n goeie klanten zijn hebben we nog een korting gekregen .
M: Goei klanten 😳??? .
Za 9.
Om 17u steken wij onzen hoop bagage in de camionette bij Hilde en Riccardo en vertrekken we naar Charleroi.
Het zou een kort vluchtje van twee uur weurre met Ryanair, als alles vlot verloopt natuurlijk. Stevige stortbuien volgen ons, opvliegende water-waaiers aan beide kanten van de autobaan, door het water dat op de nieuw aangelegde wegen blijft liggen. We focussen ons mee met Hilde, terwijl ze zich een weg baant door dit pokkenweer. Op deze mannier lijkt anderhalf uur wel heel lang.
We zijn der sè, en das’t voornaamste. Onze bagage is perfect van gewicht. Riccardo heeft 3kg teveel in één van de grote bagages, maar in onze trolleykes kan nog een paar kilo bij. Hij geeft ons een deel … maar das nog maar 1kg, allez Riccardo geef nog eens wat. Onzen Italiaan is dwees en kiest voor de gemakkelijkste oplossing, hij betaald voor die 2kg, 20€ extra pfff.
Onze volgende stop is bij de bagage scan, waar mijn valieske opzij wordt genomen. Ik leg ze open en kijk verwonderd wanneer de dame uit dat plastiek zakje van Riccardo, een Swiss knife tevoorschijn haalt. Hij legt uit hoe dat komt, maar het wordt kiezen, afgeven of betalen voor bewaring, hij laat het met tegenzin achter en bromt dat het meer dan 100€ heeft kost, tja.
Het moment van inchecken is aangebroken en aan sommige handbagage’s, waaronder die van mij en Frank, word een geel label gekleefd, waar is dat goed voor ? Op weg naar de trap van’t vliegtuig word het duidelijk, diegene met gele labels worden verzocht deze in een kar te leggen, die dan uiteindelijk bij de grote bagage wordt gestoken, grrrr da dingeske scheur ‘k der de volgende keer af.
Iedereen zit, de deuren worden gesloten en dan volgt een anouncement dat we één uur vertraging emme. Awel, das nà den tweede keer dawwe mè Ryanair vliegen en ………. neeje ast ni moet, liever ni dan. Maar voor de luchthaven in het zuiden van Sardinië is er voorlopig geen andere optie.
Half één landen we op zuidelijk Sardeense grond, één van de Italiaanse eilandjes in de Middellandse zee en nemen we een taxi naar het “hotel”.
‘T is twee uur ‘s nachts als we met de taxi aankomen bij ons hotel, wauw een wit marmeren trappenhal, oude lift met tralie deuren, prachtig opgewaardeerde vergane glorie, rondkijken zal voor morgen zijn, slaapwel.
Zo 10.
Buongiorno Cagliari, hoofdstad van Sardinië. Toffe kamers, goed geslapen, da’s een goeie start van’t verlof. You now what … i’m happy.
Ooooh leuk, de gezellige ontbijt ruimte met hoge ramen waar de gordijnen dansen, door de wind die zacht binnen waait. Terwijl het buiten regent genieten wij van het ruime ontbijtbuffet met zicht op de haven, nog effe een bliksem flitst en wat gedonder erbij sè.
Ik geef de spullen van op de luchthaven, die nog bij ons staken, terug aan Hilde, waar ze ontdekt dat Riccardo nog twee soft-lood-pockets mee heeft. Das ni moeilijk dat’em overgewicht had hihihihi.
We mogen onze vier duikzakken voor een belachelijk klein bedrag hier stockeren tot zaterdag, nice.
Nen echte aanrader, ons “rendez-vous” hotel 😂😂😂.
Mé heel wat minder luggage stappen we naar het station waar we een taxi nemen naar het Kerkhof van Sinnai. De auto van de dochter staat hier geparkeerd, eerst nog wat inkopen doen en dan verder rijden naar het huisje.
Het witte huisje ligt op 800m hoogte in het natuurgebied Sette Fradis, wat zeven broers betekent in het Sardijns en hoogst waarschijnlijk duid op zeven granieten bergtoppen ofzo ? Hilde heeft om 14u een reservatie gemaakt bij de lokale Agriturismo. Nog effe wat plaats maken zodat Frankske en ik straks in het kleine kamertje kunnen slapen.
Agriturismo’s zijn eigenlijk de lokale boeren die in de jaren 80, een extra moesten voorzien om rond te komen. Deze boer heeft een paar kamers en op zondag kan je hier uitgebreid komen eten, de producten zijn allemaal van eigen kweek en door de familie klaargemaakt. Het blijkt heel populair, grote tafels met Italiaanse familie’s komen hier samen smikkelen, en druk tetterend de namiddag door te brengen. Massa verschillende schotels, vlees, kaas, groenten, sardisch brood, speenvarken, allez het blijft komen. Vóór we hier afscheid nemen, worden we nog even rondgeleid.
Tegen 17u zijn we terug in ons huisje met goed gevulde maagskes.
Hilde gaat op zoek naar haar gsm-lader, oei die ligt volgens Riccardo nog in de gestockeerde valies, ai. En ik ben mijn sletsen thuis vergeten.
Het stoofke wordt aangestoken, snijden wat kaas en saucis in plakjes, schenken een glaasje wijn uit, en ploffen gezellig de zetel in.
Ma 11.
Brrr 16° en windstoten van 8 beaufort, alles waait van de één nor de negen. Iedereen doet zen wasje en zen plasje en een laatste drukoefening …… !
Frankske is de leste wanneer de wc verstopt, wemme der toch geen papier in gegooid ? Gewapend met een stok duwen ons mannen de stop langs de andere kant los en moeten opzij springen of ze worden bespetterd, iiiiiiieeeeeew.
Tegen 12u zijn we met den otto in Cagliari, 25° hier beneden mmmm. We gaan shoppen en rondwandelen. ‘T zal bij wandelen blijven want om 13u sluit hier den boel tot 16 á 17u, grrrrr. Riccardo wil ook nog naar een bepaalde trattoria, wij springen nog een paar winkels in en volgen Riccardo met gsm-gps en Hilde met de citymap, … naar de verkeerde kant. We vragen de juiste richting, en komen te laat want de trattoria’s sluiten om drie uur. 
Bij de pasta-chinees kunnen we nog aanschuiven. Eerlijk is eerlijk, de vongole was lekker. Allez ’t is vier uur, nu kunnen we naar de winkels gaan kijken, maar ten opzichte van Napels is het een teleurstelling.
Het schemert als we uit de havenstad vertrekken en Riccardo wil zijn gps-madame horen praten, de combinatie slechte weg-bewijzering en gps is wreed verwarrend, we rijden sommige ronde punten een paar keer voorbij of cirkelen even alvorens de juiste uitrit te vinden, maar uiteindelijk geraken we der uit en lukt het ons de bergen weer te bereiken.
We rijden langzaam op het pad wanneer er een hert voor den otto oversteekt. Hilde merkt het als eerste en reageert, een hert … en toen ging het licht uit ? … licht aan met hert … uit ? … aan met hert, … uit, terug aan … hert weg ??? Riccardo was in de war met de werking van de faare, om dattem den otto ni goe kent.
Veel wind en 16° op onzen berg, we volgen hetzelfde scenario als gisteren, knibbels, wijn, lezen of een klapke, slaapwel.
Di 12.
Wemme afgesproken de wekker te zetten om 8u. Kukelekuuuu, ikke en Frankske gaan eens nor het kiekekot loeren. Ocharme mè vijf kiekes en enen haan op vier vierkante meter, en geen schuilhokje tegen de koude ! Swat, we hebben besloten om nà het ontbijt onze duikbagage op te pikken in den Affitacamere Gran Cagliari en eens op prospectie te gaan bij de duikclub.
Gelijk waar dawwe nor toe rijden zitten we wel né keer of meer verkeerd, de bewegwijzering in de steden of dorpen is echt klote en dat in combinatie mè nen altijd-snel-rechtdeur-chauffeur 😂😂. In de stad is alles in omleiding, uiteindelijk komen we via de wandelzone, lees verboden voor voertuigen, toch nog vóór het hotel terecht.
Hilde blijft bij de auto want het is een bewoners parking en der zijn parkeerwachters op wandel, we zorgen dat de bagage vrij snel in de koffer ligt zodat we kunnen vertrekken. Maar Riccardo beslist dat hij nog een koffietje wil en Frankske ga mee natuurlijk, allez hier staan wij gelijk twee Fifikes bij den otto te wachten sè.
Ons mannen zijn terug en Riccardo wil direct doorrijden, spijtig maar nu is’t aan ons, da hadden ze precies ni verwacht. Als wij terug aan de auto komen, zijn we “veel te lang” weg gebleven zegt Riccardo geïrriteerd, we stappen in en kunnen onze weg vervolgen naar Villasimius.
Onderweg stoppen we bij Ristorante Da Barbara, ni die van Will Tura hé, of toch wel …. vergeet Barbara 🎤🎼🎼🎼, want bij de pasta-chinees wast lekkerder.
En die muziek hier, amai men kloten, pardon my French 😜😂. Elke klassieke klassieker van slechte kwaliteit heeft de revue gepasseerd.
Aangekomen in de haven bij het duikcentrum, mogen we op onze vraag de duikbagage hier laten. De eigenaar Alberto, stelt voor om met ons al eens naar hotel Stella D’oro in het centrum van Villasimius, te rijden. Dat zietter goed uit, ciao tot overmorgen.
We wandelen verder, de heuvelachtige straatjes doen ons zowat denken aan de historisch-zuid-Amerikaanse dorpen, lage huisjes in heel veel zachte kleuren, vlaggetjes over de straten en de bergen op de achtergrond. Ooooh eerst nog een crème glaceke eten, amai de pistache is super lekker, blijkbaar de specialiteit hier.
Terraske, inkopen doen en terug naar onzen berg, 800m boven de waterspiegel. Amai kijk wat een prachtige zonsondergang.
Momenteel is het paringstijd voor de sardeense herten en wilde zwijnen. Wanneer het volledig donker is gaan we buiten staan, om naar de roep van de bokken te luisteren, ze zijn heel dicht bij.
Hopelijk stopt het irritante geblaf van dat buur hondje, geene second houd dat op. Wij staan stokstijf muisstil te luisteren, en ineens verkondigd Riccardo, ni stillekes, dat’em terug gaat, pillamp aan, ritselritsel van het nylon vest.
De stilte keer terug, we horen het gebrul van de herten en hier komt het licht weer op ons af, ritselritsel van het vest terwijl hij iets aan het zeggen is over een everzwijn grrrrr. Riccardo wil absoluut nog ne pasta maken, lekker maar voor mij wordt dat te veel.
Woe 13.
Hello zonnig Monte Cresia.
Na het ontbijt gaan we de beentjes strekken, maar eerst wil Riccardo een reservatie gemaakt hebben bij een lokaal restaurant langs de baan. Ge kunt em mor beter laten doen, anders is er geen huis mee te houwe hihihi. Allez komaan laat ons gaan stappen, we hebben chance, een beetje verder staan acht wilde paarden op de open vlakte te grazen. Hunne pels glanst in’t zonneke. Riccardo houd de tijd nauwlettend in het oog, verder wandelen is geen optie meer, want er is gereserveerd, om 13.30u, tja tratoria’s zijn open van 13u tot 15u.
Langs de weg naar beneden staan kurkeiken, een groot gedeelte van de stam is terug begroeid met nieuwe jonge schors tot de scheiding waar ze gesneden hebben, en de bovenkant heeft nog de oude prachtig gebarsten beschermlaag.
Dus …. we gaan eten, het lokale voorgerecht bestaat uit tien verschillende schotels, den antipasta genoemd. Dan de pasta en derna eventueel het vlees of visgerecht, gevolgd door het zoet en koffie. Allemaal super van smaak maar ik krijg mijn pasta zelfs niet op, super lekker maar veeeeel te veel.
Op terugweg naar het huisje, vraagt Hilde telkens om rustig te rijden om te vermijden dat we fout zitten, maar hij geeft er geen aandacht aan, dus spelen we deze keer geen Co-piloot voor Riccardo.
En ja hoor, zoef … rechtdoor, Riccardo ge zetter voorbij gereden, ge moest nor boven, hij draait de auto, geeft gas, en jawel hoor, zoef … rechtdoor, der weer voorbij, hilarisch gewoon, 😂😂😂😂. Ik wil vandaag den binnenkant van den otto ni meer zien en Hilde wil geen bochten ni meer zien, eigenlijk willen wij eens niks doen, relaxen dus.
Iedereen is akkoord en ploffen ons neer onder de patio in de gemakkelijke zonnezeteltjes. Frank valt in’t slaap, mè veel te luide muziek in zijn oren en ikke met mijnen thriller op mijne schoot. Hilde is verdwenen, ze ligt op het bed te rusten. Riccardo met een boek en een voetbadje. Laura doet haar best want het is zweten geblazen zené.
Zalig genieten.
Do 14.
Om 7u uit ons bed, want we moeten de lakens proper achter laten, hier is geen wasmachine, en een uur enne en een uur terug rijden ver een wasserette, da zien we ni zitten. Dus we wassen alles in de geribbelde wasbak buiten, terug naar de jaren 30. Nog wat touw spannen die als wasdraad kan dienen, het is windstil maar gelukkig komt het zonnetje stralend aan de blauwe hemel kijken.
Ontbijten en hopen dat de was droog is voor we moeten vertrekken naar Sinnai, waar we de auto terug aan het kerkhof moeten parkeren. De op datum vervallen eitjes en de overschot aan saucis geven we aan de natuur, Hilde en Frank houden een ei-gooi-wedstrijd.
De tijd verstrijkt door te lezen en de lakens te verhangen of ermee te flapperen, of door de mieren te pesten ! Het huisje is uitgeveegd en de lakens opgevouwen, om 12u exact rijden we van den erf. Kwart voor één zijn we in Sinnai en onze bestelde taxi komt ons om 15u oppikken, zijn we ni wa vroeg ? Maar dat was Riccardo’s planning, hij wil gaan eten om 13u. Iets na den tweeën zoeken Hilde en ik een plaatske in de schaduw op de parking.
Tegen de vieren zijn we in hotel Stella ‘D oro, blijkbaar destijds het allereerste etablissement in het dorp, we droppen de bagage in de kamer en een wandeling van een half uurtje brengt ons aan de haven.
Deze vier zijn al van het vervelende verplichte papierwerk vanaf, ons duikspul hebben we in de voorziene bakken gelegd, tijd voor een terraske sè.
Amai wa nè zalig luxe, die warmen douche, das genieten.
Hilde en ik hadden geen zin om ons haar met koud water te wassen daar boven op den berg, maar nu, zes dagen later, iiiiieeeeeuw zo’n vuil vies vettig schuimwater bah, Hilde ervaart het als een kilo minder op haar hoofd 😳😂😂.Amai dat leeft hier wel, cafétjes, restaurantjes en winkels, tja een wat toeristischere plaats maar toch met een gezellige sfeer. 
Er is een grote keuze aan sletsen, maar mijn oog valt op die Ipanema’s met goud gespikkelde bandjes en gele zolen, yep dat worden de mijne. Lalalalala 🎤🎼 i’am the Girl from Ipanema.
Deze nacht arriveren de veertien ontbrekende Cowa’s. Zij zullen wel bekaf zijn.
Slaapwel, tot morgen.
Vrij 15.
Acht uur ontbijt, daar horen we vertellen dat de groep om twee uur is toegekomen, vrij vlot verlopen precies.
Pascal moet wreed hard verschoten zijn, de bus moest deze smalle straat indraaien en neemt de hoek van het voetpad, schommelt de straat op en raakt hierbij de hoek van het huis. Het glas springt kapot waar Pascal zit, hij heeft chance gehad denk ik.
Om half negen pikken de mensen van het duikcentrum ons op aan het hotel. De achttien Cowatjes maken hun klaar om op de grote zodiac’s te stappen, twaalf op de ene, zes van ons bij enkele ander duikers op de tweede boot. Heel bizar maar, gewoonlijk met een grote groep, is de eerste duikdag een fiasco, een half uurtje varen naar de duikstek en we zullen het zien zegt den blinde.
Op onze boot begint het al goed, Gennaro wil zijn jacket in het water aandoen, hij zwiert ze in de zee en het vest gaat in één rechte lijn naar de bodem. Hij heeft er twaalf kilo lood insteken, en blijkbaar vergeten opblazen, gelukkig voor hem is het hier maar twintig meter diep, anders had hij er naar kunnen fluiten.
Ook Frank doet het zijne aan in water en vecht om erin te geraken, wat hem niet lukt, later zullen we weten dat zijn lamp vast zat voor de arm-opening, hij geraakt buiten adem, wil niet wachten tot ik kom helpen, worstelt opnieuw, krijgt ze dan toch aan en geraakt niet onder met als gevolg dat hij helemaal opgedraaid is en ni meer kan nadenken. Hij duikt dus niet mee.
© Sébastien Salingue
Op de andere boot gaat het niet veel beter, Stef zijn vinnen vallen uit terwijl hij wegdrijft van de boot. Martynas verliest zijn loodgordel. Hilde’s duikbril wordt van haar gezicht geslagen, maar kan gelukkig nog net door iemand van the staff gepakt worden alvorens deze naar de baarzen verdwijnt. Hans, helemaal paraat voor de sprong maar vind enkel zijn handschoenen niet ? Aaah gevonden roept’em, ze steken nog waar hij ze het laatst heeft achter gelaten, … bij zijn kruis, … alleeeeeez Hans wilde nu echt nè grotere hebben 😂 ?
Er wordt gevraagd om zelf de duikflessen om te wisselen van leeg naar vol, maar er is zo weinig plaats aan boord dat het een wreed onhandig gewroet wordt tussen al het materiaal. Enfin. Pascal heeft zijn uurtjes slaap gemist en voelt zich ni zo goe en besluit de tweede plons te skippen, Frank houdt het voor bekeken vandaag.
Terug aan wal, eigen spul in de genummerde boxen steken en onze hongertjes stillen.
De duiken op zich waren vooral mooi omwille van de rotsformatie, dit werd opgefleurd door een aantal grote baarzen en een school k
leine barracuda’s.
We worden, als we dat willen, terug gebracht naar ons hotel, Renzo en Gennaro gooien sierlijk hun tas over de schouder en besluiten hier aan het strandje te blijven.
Two boys with een jàcosh, oooowla als dat mor ni zeer doet 😂.
Afspraak, een apéritifke rond de zessen, in’t café op den hoek, voor diegene die willen.
Frank heeft een zonneslag, ajaaa die heeft vier uur zonder bescherming in de blakke zon op die Zodiac gezeten, hij zietter uit als een kalkoen. Tien minuten koude douche, zalf kopen in den apotheek, pijnstillers, rillend zonder eten zijn bedje in, hopelijk wil hij morgen wel mee duiken.
Za 16.
Sub Aqua Diving staat ons om 8u op te wachten aan het hotel.
Nè vloek van Ariane en nè weet voor ons dat ze haar pak achterstevoren aangetrokken heeft, wreed lastig hihihi, allez oepternief.
Het wrak Romagna, is ons doel vandaag, stevige golven schudden ons een uur en vijftien minuten door elkaar, hij ligt voor de kust van Cagliari. Deze olietanker werd gekelderd door een Engelse duikboot in 1943 en was niet allen geladen met olie maar ook met lichte zelfverdedigingswapens.
De boot brak in twee en het achterste deel zonk direct, het voorste deel kon met de bemanning nog bijna twee kilometer verder drijven en het vijftig lange gevaarte zonk uiteindelijk rechtop, op zijn huidige rust plaats. Deze duikorganisatie speelt op safe en wil deco-duiken tot een minimum herleiden. DuUuuus, dat worden twintig minuten duikjes want het wrak ligt tussen de 34 en 42 meter.
Pascal zou beter een pamperke dragen, hij is de enige die met droogpak duikt. Warm en droog maar, agge moe kakke moeje kakke hé zegt’ em, mor zè na eerlijk Pascal, ver pipi is da ook ni alles hé, als em nen asem in zijne nek voelt blazen lukt het ni hihihi.
Gennaro verliest zijn lood omdat hij zijne pocket niet goed gesloten heeft, we zien het liggen daar beneden naast het wrak. Iemand pakt het straks wel mee terug.
Ook Henry verspeeld zijn lood, het hulpje op de Zodiac had het in zijn jacket-zakken gestoken, en één van de flappen vergeten te sluiten, hij krijgt ander lood om te kunnen zakken en Henry vind het nodig om zelf het gevallen gewicht op de zeebodem te verzamelen, waarmee hij onnodig kostbare lucht en tijd verbruikt.
Na het bekijken van de Romagna moet hij zijn opstijging nog maken met de nog resterende 50 bar, dat word tutteren aan de reserveflessen, gelukkig hangen ze die klaar voor o.a. zulke situatie’s.
Bij den happy hour op den hoek, wordt er druk gepalaverd over dat prachtige wrak, en de, te korte tijd, om het eens goed te kunnen bekijken. Ons hotel is schitterend gelegen, in het kleine historische gedeelte van het mini stadje Villasimius. Het eten is er prima, zowel het ontbijt als het avond eten. Gennaro ontfermd zich over de bestelling, precies de Lotto.
Met zijn knarsende stem vraagt hij telkens, wie welke keuze wil uit de primmi (voorgerecht) , seconda (hoofdgerecht), contorno (bijgerecht) en dolci (dessert), zo gaat het heel wat vlotter voor de bediening.
De ongenodigde gasten vanavond zijn van zwaar kaliber, Donder, Bliksem en Regen. Maar ons stoort het nu niet, er wordt gesmikkeld, gedronken, ervaringen gewisseld, gelachen en getetterd.
Zo 17.
Joepie we mogen een half uurtje langer slapen 😴! Pick-up om half negen !
Geen straffe anekdotes vandaag … alles verloopt vlotjes.
Allez buiten dat ook Petra haar pak achterstevoren aan heeft 😬😆, amai alles terug uit en aan pffff, tja ze heeft geen andere keuze natuurlijk. Na 2 dagen chaos weten we eindelijk hoe het werkt bij Sub Aqua Diving.
Amaaai er staat toch wel een heel klein beetje veel wind, de Mistral wordt gezegd. De wildwaterbaan van Aqualibi is er niks tegen ! Profiteer ervan zegt Gennaro, ‘t is in de prijs inbegrepen ! Ik ben helemaal dichtgeritst wanneer de pipi zich weer opdringt, … pffff dringend zené, ‘k zal proberen … te laat.
© Sébastien Salingue
Pascal hangt al onder de waterspiegel en zijnen bril floept van zijn gezicht, Nicky duikt en kan zijn masker nog net pakken. Stef had zijnen bottle niet zelf gecontroleerd, maakt zich klaar, rolt erin, zakt tot op een diepte van 20 meter en ondervindt dat hij maar half lucht krijgt. Ariane past buddy-breathing toe bij Stef en helpt hem met zijn fles verder DICHT te draaien, oeps👌🏼😳, verkeerde kant, ‘t heeft wat geduurd maar hij krijgt uiteindelijk dan toch de nodige lucht.
De geplande nachtduik van vandaag wordt uitgesteld want er staat echt te veel wind ! Geen probleem zegt Pascal dan kan ik mijne 400e duik vieren ! yeuy.
Terraske in de zon en genieten sé.
Ma 18.
Half negen is het afgesproken uur, das comfi.
Hans is er weer klaar voor, gewapend met zijne Go Pro duikt em ‘t zilte vocht in en ziet de Pro “GO”, samen met zijn lamp recht nor beneden zakken, ik snol rond, maar Hans doet teken dat we er straks verder naar zoeken. Pascal komt ineens met de Pro en de lamp aangezwommen, hij had het zien liggen op het topje van rots, oef.
De duikplaats is prachtig omwille van de dominerende massieve rotsblokken waar wij kleine duikertjes tussen hangen. Een reuze anker heeft hier zijn laatste rustplaats gekregen, awel het past hier super in the setting.
Met gebaren doe ik teken aan Hans, trek een foto van het anker, ge weet wel naast de ogen de gekromde wijsvinger naar beneden drukken. Dan hou ik mijn gestrekte wijsvinger voor mijn regulator als sssstttt(il) gebaar, waarmee ik wou zeggen, voor de fotowedstrijd met onderwerp “stilleven”.
Hij bekijkt mij zoals deze smiley 😳, ‘t is duidelijk dattem het in Keulen hoort donderen, nà moeten da gezicht zien hahaha, ik gon eraan.
Later op de Zodiac, dacht hij dat ik wou zeggen, trek een foto van het anker maar zeg het aan niemand, JAAaaA Hans, precies of ge ziet zo’n reuze ding ni liggen, dat zijn geen blinden hé 😆😄😃.
Ik en Nicky zetten ons nog wat te babbelen aan het kleine strand naast de haven, het prachtig blauwe water nodigt ons uit voor een plonske, brrr das friskes, maar eens onder mmmmm zalig zené. ’T is tijd om neer te vleien op’t handdoekje … en effe weg soezen.
🎤🎼 j’aime j’aime la vie.
Ai we zien wat rood hier en daar, en ik heb mij nochtans ingesmeerd. Genoeg zon voor vandaag, we pakken in en wandelen naar het hotel, waar onze ventjes al fris gewassen klaar staan. Rap den douche in en der nog ene gon pakken sè.
Zeven poessies, Frank, Pascal, Riccardo, Renzo, Hilde, Nicky et moi slagen de nachtduik over, een Cowa elftal gaat voor de donkere plons. 
Zes van de zeven droge poezen gaan mee naar de haven om de echte natte Cowa’s te verwelkomen als ze terug aan wal komen.
Di 19.
Amai weer die wind, brrrr koud seeeg, en dat voor Hans zijnen tweehonderdsten. Dezen duik kom ik niet vóór de zestig minuten uit het water, kondigde hij luid aan met een kwinkslag naar Maria, onze gids die snel koud heeft.
In drie groepen gaan we Arturo de reuze baars zoeken, hier wordt verteld dat hij graag aandacht krijgt van duikers. ‘T is een eind tegen stroming in palmen vóór we aan de habitat van dit uitzonderlijke dier komen, ik zie aan Kirsty’s blik dat ze hetzelfde denk als ik, hoe ver kan het zijn ? Eén groep heeft chance, deze aardige vis komt Sonata van dichtbij begroeten, ons klikske heeft pech, wij hebben hem niet gezien 😫.
Omwille van de Mistral wordt de Zodiac op de hoge golven stevig door elkaar geschud, en wij der bij. Vandaag waren er drie dag-duiken voorzien, de twee eerste hebben alle Cowa’s mee gedaan, maar door de ruwe zee houden een aantal het voor de derde plons bekeken.
Acht kandidaat-diehards, Gennaro, Hans, Henry, Luc, Martynas, Renzo, Sonata & Stef, willen graag om vijf uur het water in.
Uit de verhalen, later op de avond, horen we dat ze stevige stroming gehad hebben, type krachtig wasmachine. Hun dagduik is ineen gevloeid met een nachtduik want het is al donker wanneer ze uit het water komen. Twee voor de prijs van één dus. De valiezen worden provisoir ingepakt, want morgen is het uitchecken en de twee laatste duikjes van het pakket.
Woe 20.
Gelukkige verjaardag Hilde, hip hip hip.
De Mistral wind is deze nacht nog aangewakkerd, de meeste staan al bibberend te wachten op de pick-up, brrr gauw nog die warme vestjes uit de valiezen opvissen.
Aangekomen bij de haven wordt de vraag gesteld wie er nog wel of niet meer gaat duiken. Er zijn resoluters met een duidelijke ja of neen, en de twijfelaars, met een bwaah misschien, ja, nee toch maar ni. De Nee-tjes wuiven de Ja-tjes uit en pakken hun duikgerief al in, gaan dan verder voor nè koffie en een wandeling.
Via het strand stappen we naar het fort Vecchia op de rotsen, vanwaar we een prachtig zich hebben over de baai.
Op het strand liggen veel van die, meestal ovale, gladde strobolletjes, das precies iets uit de zee, zegt Frankske 😳, …. nee nee schatteke zeg ik, dat komt uit een poepeke 😂😂😂.
Door het dorre landschap zetten we onze weg verder naar de baai waar de roze flamingo’s verblijven. Daar staan ze dan, sierlijk op ene poot, ni gemakkelijk hé.
Onderweg terug, 
naar het kleine strandje aan de haven, euh … volgens Vader Abraham 🎤🎼 was dat een klein caféke 😁 swat, vindt Riccardo nè mastentop, of nen dennenappel in’t a.n., en stelt ons de vraag waarom pijnboompitten zo duur zijn ?
Met zijn didactisch materiaal laat hij de verschillende stappen zien, veel werk, echt interessant om weten.
Op het kleine strandje naast de haven, vleien we ons neer en genieten nog een uurke van Laura’s warmte. Ondertussen komen de natte Ja-knikkertjes aan land en uiteraard was dit de beste duik van de week !!! Eerst een kleinigheidje eten om onze grommende beren te stillen en stempeltjes plaatsen in de logboeken. Ook zij kunnen nu beginnen inpakken.
De bus staat klaar om ons naar Agriturismo “Sa Mola” in Bonarcado te brengen, waar het natte spul nog een paar dagen verder kan drogen.
Dit prachtige zonovergoten eiland heeft een afwisselend landschap, baaien met witte strandjes, ruwe rotsen, uitgestrekte dennenbossen en bergen tot 1800m hoogte, langs de wegen druivenvelden en massa’s cactusvruchten.
Een busrit van een kleine drie uur, das lang zonder toilet.
Het laatste kwartier moet ik niet dringend, maar heeeeeel dringend pipi doen, ben de kilometers mee aan het aftellen op mijne Google Maps, bijna daar, maar hij rijdt toch nog effe verkeerd grrrrrrr. Gennaro doet de bus stoppen alvorens hij parkeert, en loopt mij vóór naar de receptie, maar we vinden het niet !
Mijne pipi-stress gaat over op Gennaro en hij roept, ga daarachter ! Meent hij dat nu, … daar voor die kamers ?
Tja azzek moet, moettek, dan maar in het bloemenperkje hé, amai wat een opluchting 😂😂.
Na het avondeten wordt er nog een taartje gebracht voor Hilde, waar alle Cowa’s een stukje van krijgen, Hilde trakteert nog op een borreltje, schol.
Do 21.
Luxe, om half tien worden we aan de bus verwacht want vandaag hangen we den echten toerist uit, met onze altijd opgewekte Gennaro als reisleider.
Op het programma staat Cascata di Sos Molinos, om bij de waterval te geraken, moeten we een stuk afdalen, altijd mooi hé. Uiteraard worden er veel fotokes genomen, kom kom Gennaro, Renzo en Riccardo ééntje van de 🎤🎼 “drei kleine Italiener”, hihihi. 
’Tis tijd voor den “ademtrapper” terug omhoog, hijg hijg puf, iedereen is boven geraakt.
Onze volgende stop is de kerk Sacro Monte Di Maria Della Neve, boven op de berg, het is vooral voor het prachtig uitzicht dat we hierheen komen.
Gennaro ziet een kappertjesplant staan, en legt de voortplanting uit van het kleine bolletje dat bloem wordt en dan een grote kapper, mmmm heel lekker, zo opgelegd.
Het volgens de Sardenen bijzondere strand, “Is Arutas”, beter bekend als het rijstkorrel strand, wordt onze laatste bestemming vóór we terug naar ons hotel rijden.
Het is zelfs bij wet verboden steen-zand-korrels mee te pakken van hier. Een drietal uurtjes krijgen we voor onszelf, eten, lezen, zonnen of wandelen wordt de geliefde bezigheid.
Terug in het verblijf is er een lichte vorm van paniek bij Gennaro te bespeuren, zijne gsm is in de bus blijven liggen ! De nodige telefoontjes zorgen ervoor dat hij hem eerstdaags terug zal hebben.
Na het eten gaan we er nog ene pakken in de enigste, en meest ongezellige café dat nog open is in’t dorp 😳. Er staat een “sjotters kaske”, ooohamai er ontstaat een overwinningsdrang tussen twee teams, Frank/Gennaro tegen Riccardo/Hilde.
Vrij 22.
Half acht, waar is dat ontbijt, bij ”Sa Mola” waren ze er precies nog niet klaar voor ! Iets voor negen vertrekt ons vervoer, voor het uitstapje van de dag.
Rond tien uur arriveren we bij de kleine kapel en de “Si Gologone” de belangrijkste waterbron voor Sardinië.
We merken dat er duikflessen in het heldere water bevestigd liggen. Van de eerst onderzoeken in de jaren tachtig, zijn ze nu al tot op 135 meter diepte doorgedrongen.
Frank en Hans doen ondertussen aan droog-kanoën, zeer vermoeiend lijkt het mij hihihi.
Eén van de rangers, laat ons aan een schoon paarse bloem ruiken, eeekebaah vies, da riekt nor kaka. ’Tis niet moeilijk dat ze Stinky Lilly of duivels tong wordt genoemd, 
pfff de stinker.
Het dorp Orgosolo mag niet aan een bezoek ontsnappen, het heeft momenteel ongeveer een honderdvijftig muurschilderingen en de eerste dateert uit 1969 als een protestuiting. De meeste zijn heel kleurrijk, ik richt mijn toestel op een murales voor de strijd tegen haaienvinnen, wacht wacht roept Nicky en neemt een grappige pose aan naast de “andere” Chinees, en dan volgt dat aanstekelijk lachske van haar, echt hé, dan gibber ik gewoon mee.
Twintig jaar geleden lag dit dorp nog in de meest afgelegen en gevaarlijkste streek van Sardinië met bandieten en kidnappingen, nu het meest bezochte stadje. Waarschijnlijk zijn de bandieten nu op pensioen.
Allez ’t is tijd voor nè picknick, op 1000m hoogte in de ruige natuur, is er een gezellige plaats voorzien met BBQ’s drie lange stenen tafels en banken, vrij gebruik voor iedereen.
Er wordt weer een veelvoud aan lekker eten geserveerd waaronder speenvarken en schaap. Water, wijn, borreltje, koffie, fruit, cake “allez noemmet oep, het isser”. Er wordt uitgebreid getetterd en gelachen, de sfeer is weer super.
Onze magen zitten propvol, wanneer we de Il Nuraghe Losa vestigingen van ongeveer 1300vc gaan bezoeken. Deze indrukwekkende 13m hoge toren is conisch opgetrokken uit grote losse stenen onderaan en kleinere naar boven toe. Aansluitend nog een zeer belangrijke Nuraghe site Santa Cristina, hier is het belangrijkste deel de waterput en is een architectonisch pareltje. Spijtig dat de bovengrondse structuren verdwenen zijn.
Effe opgezocht voor wie het wil weten:
De ondergrondse kamer van de put is rond en het gewelf is in een koepelvormig gewelf “Tholos” opgezet, en is 6,9m hoog. De vorm van de ingang is een trap in driehoekige vorm opgebouwd. Put en trap zijn opgebouwd met mathematische precisie wat de hele structuur indrukwekkend maakt.
Mannekes groepsfotoOOooo, smile klik klik klik, voilla ’t staat erop. 
Het lijkt mij interessant eerst het museum te bezoeken om dan een betere kijk te krijgen op deze nederzettingen. Maar dat zal voor een volgende keer zijn.
Het hotel heeft een overvloedig laatste-avond-maal klaar staan, zonde want mijn maagske zit nog zo vol als een ei, en ik denk dat ik niet alleen ben.
Het ziet er weer allemaal even lekker uit maar ik beperkt mij tot een kleine hap van elk gerecht.
Hilde heeft een speech klaar voor de betreurde van Oostende afkomstige, John Bolle, die op 4 september l.l. overleed bij een duikongeval in Noorwegen. Een belangrijk persoon voor Hilde, Riccardo en waarschijnlijk voor vele anderen, ze zullen hem missen. Eén van zijn geliefde uitspraken was: kom we pakken nog ben voorlaatste, en we heffen allen het glas op John.
De twee die verloren emme met het sjotters kaske willen revanche, allez terug nor ’t caféke zenè. Ik ga wat lezen, daar maak ik thuis geen tijd meer voor dus ’tis de moment. Later op den avond ziennek Frankske mé né smile van hier tot ginder achter. Hij en Gennaro hebben gewonnen.
Za 23.
’Tis ons laatste ontbijt op Sardinië en dan mogen we weer met onze valiezen gaan sleuren. De bus en Gennaro’s gsm zijn terug, oef.
Eerst effe een ommetje, want de Italiaantjes willen nog kaas van bij een bepaalde winkel kopen, zodat we rond half elf bij Cabras aankomen. Wauw, het ongerepte schiereiland Sinis, mooi mooi.
Pascal steekt zijne kop binnen in de uitkijkpost en ziet de schoone sardeense loket juffrouw, zijn motivatie aan Frank was: amai dien toren is schoon van binnen hihihihi. Uiteraard laat Frank zich vangen en wil het uitzicht van hoger bewonderen, ze bestijgen de 15m hoge, Spaanse toren van San Giovanni. Van daaruit hebben ze een goed zicht over het heldere water met witte stranden en op de Archeologische site Tharros.
Eerst nog een terrasje, een blits bezoek aan het San Giovanni kerkje en dan richting Cagliari. Twee uur is het als we in de stad aankomen en we hebben honger, ni semmelen hé als we in nen trattoria willen eten.
We hebben nog maar heel even tijd voor we naar de airport moeten vertrekken, dus een wandeling door de straatjes waar nog veel te ontdekken valt, spijtig dat de tijd weer ontbreekt. Maar das weer een reden om nog eens terug te komen hé.
En of het waar is dat er op Sardinië meer schapen rondlopen dan mensen,weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik de Sarden een vriendelijk volk vind.
Inchecken, en hier gaan ze weer met hun gele labeltjes, doe maar madammeke denk ik, sebiet scheur’k het er toch af, geenen tweede keer zené.
We zitten weer voor twee uurtjes op ons gat, das tegen de negenen in Charleroi. Van alle bagage op de band, is er één van onze drie koffers niet aangekomen, laat het net al mijn duikgerief zijn met nog een paar duikspullen van Frank.
Ik moet dit melden aan het loket waar blijkt dat nog twee bagage’s van andere passagiers niet zijn toegekomen met deze vlucht. Er wordt afscheid genomen van onze leuke reisgenoten terwijl wij vier nog effe moeten wachten op het formulier.
Wanneer Hilde de camionette start doet deze zeer raar, in lage vitesse schokt ze vooruit, maar eens op dreef lukt het wel, ’t is twaalf uur als we aan onze voordeur worden afgezet. Dank u wel, ’t was weer een toffe vakantie, dikke knuffel, tot gauw.