Verslag by Martine
Malediven 1 t/m 15 februari 2020
April 2019 verschijnt er een leuk bericht in de Cowa-mailboxen, van Mundomania in Beveren. Gennaro’s vraag wie er interesse heeft in een live-a-board reis naar de Malediven. Klinkt als een bel in de oren, wij, wij, wij willen mee, grazie per avermelo chiesto. Momenteel zijn er 17 inschrijvingen, vanaf 26 deelnemers krijgen we een leuke korting.
Een Italiaanse topwijn “IPNOSI Montepulciano d’Abruzzo van 2007” wordt de beloning, voor wie nog duikers kan overtuigen om mee te gaan.
Voila, augustus en ‘tis in de sakoch, de teller staat op 28 en we krijgen de beloofde, flinke korting, jiha. En, wie heeft nu die fles wijn gewonnen….., onze Riccardo ???
Den 20sten december ’19 hebben we nog een laatste info vergadering in de club.
Dus effe alle gelukkigen voorstellen :
- Riccardo & Hilde / Dirk VM. & Ann / Frank & Martine / Gurbe & Emilie / Hans & Kirsty / Henry & Petra / Luc D. & Ankie / Wim & An
- Dirk P. / Gennaro / Gunter / Jaouad / Jonathan / Jo(seph) / Luc VG. / Salvatore / Carolien / Ivy / Liesbet / Nicky
Zoals vaak schrijf ik, Martine, een reisverslag voor mezelf, Dirk VM. vraag langs zijne neus weg, schrijfde gij het verslag of ikke, aaah gij é Dirk, maar zijn gezichtsuitdrukking zegt dattem da precies niet gaat doen. Ik schrijf het zoals ik het beleef, maar wat ik niet zie of hoor, kan ik niet neerschrijven hé, dus kom maar veel vertellen.
15 januari 2020
We mogen per persoon een grote bagage van 30kg en een handbagage van 7kg meepakken, das redelijk veel, maar wel zalig, geene stress dat we een kilootje teveel zouden bijhebben. Dat maakt het inpakken een stuk aangenamer. We zien er zo naar uit, om de warmte van het zonnetje op onze bleke velletjes te voelen en zo de vitaminen D gelijk een spons op te zuigen.
Zaterdag 1 februari 2020
Piep piep piep 3u, amai das toch vroeg zené. Maar er is om 5u afgesproken aan de Starbucks in de vertrekhal van Zaventem, dus voortmaken.
Ietsjes te laat, maar nog niet de laatste sluiten we aan bij de groep, halvelings goeiedag gezegd tegen diegene die we al kennen, sorry aan degene we vergeten zijn, maar dat komt goed, we zijn nog twee weken samen hé. Een deel van de groep staat al aan de incheck, ook Dirk en An komen nog binnen gestapt. Nu zijn we compleet.
Onze vlucht vertrekt om 8u met Qatar vanuit Brussel en zouden om 16.15u lokale tijd, in Doha aankomen, waar het twee uur later is dan bij ons, tegen dan hebben we een zestal uurtjes in de lucht gehangen. En dan is er tijd genoeg om ons beentjes strekken want de wachttijd in Doha is niet niks zené, tien uur astemblieft.
Bij aankomst in de luchthaven van Doha nemen we al afscheid van drieëntwintig van onze Cowatjes, zij hebben er voor gekozen om de ongeveer 3 á 4 uur durende, Doha city tour doen, kwestie van tijd te doden. Qatar airlines heeft dit in het leven geroepen omdat er heel vaak uren transit tijd zijn, en tot 2018 was dit een gratis iets, nu rekenen ze er een 20€pp voor.
Het is al donker buiten, ooh dan zijn er overal lichtjes.
Wat staat er op het programma : ze bezoeken de souq Waqif bazaar, een overdekte markt. De Dhow jachthaven biedt een prachtig uitzicht op het zakencentrum van Doha met veel glazen en metalen wolkenkrabbers die overdag schitteren in de zon en het blauwe water op hun muren weerspiegelen. Nu zijn het de lichtjes die er in schitteren. Iets verder is er het museum voor islamitische kunst, een prachtig gebouw dat traditioneel design combineert met moderniteit. The Katara cultural village, de perfecte plek voor liefhebbers van architectuur. The Pearl of Qatar, is 
een kunstmatig eiland dat nog onder constructie is.
Ivy, Luc VG, Jo, Frank en ik blijven in the airport.
Amai een goei pint zou smaken, we doen het, Happy Hour in één van de lounge café’s, twee voor de prijs van één, euh maar ge betaald bijna voor twee, hoe leg je dat uit !?!?! Ach ja onze dure drankjes smaken, het verlof is begonnen en we tetteren verder, schol. Ivy en ik krijgen een klopke en we gaan op zoek naar de quiet-room, volgens de site is het mannen en vrouwen apart, blijkbaar is er toch ’t een en ’t ander veranderd en vinden we de family-quiet-room.
We vleien ons op een ligzetel en zijn toch voor een viertal uurtjes offline, ‘t was er niet warm en quiet quiet was het ook niet, maar het heeft toch deugd gedaan. Nu eerst de innerlijke mens spijzen met een ramensoepje, wat Frank al heeft gedaan terwijl de dames K.O. lagen. Tja, een potje wonder crème van La Mer heb ik niet bij om te smeren, dan moet een schoonheidsslaapje maar voldoen.
De bende is terug compleet, het uitstapje lijkt in de smaak te zijn gevallen, maar veel meer dan dat hoor ik niet, geen verhalen, niks ?
Zondag 02/02/2020
Yes het is zo ver, om 02.10u gaan we terug airborne voor de vijf laatste uurtjes en landen we om 09u op Malé, waar het vier uur later blijkt te zijn dan in den Belgique.
Beetje info voor de geïnteresseerden: de Maldiven gelegen in de Indische oceaan, bestaande uit 1190 eilandjes, gegroepeerd in 26 atollen. Deze liggen (met uitzondering van door de mens opgehoogde delen) gemiddeld 1,5 meter boven zeeniveau. Het land telt ongeveer 400.000 bewoners waarvan er 100.000 op het volgebouwde hoofdeiland Malé, (1op2km) wonen. Hun drie belangrijkste elementen van de economie zijn toerisme, scheepsbouw en visvangst. Slechts 200 van die eilanden zijn bewoond en op zo’n 80 daarvan vind je resorts met parelwitte zandstranden en wuivende palmbomen. Het ligt ongeveer op de evenaar, en het klimaat wordt beheerst door de passaatwinden. Overdag een gemiddelde van 28 °C, en een luchtvochtigheid tssn de 70 en 80%. Het is een kristalhelder onderwaterparadijs omdat de watertemperatuur nooit onder de 23° komt. Het land werd op 26 december 2004 getroffen door een enorme tsunami.
Thank you for flying Qatar airways.
Bagages van den band, zonnebril op, sletsen aan en hurry hurry want den dohny, Blue Marine 7, ligt al te wachten. We worden meteen verzocht al ons duikmateriaal in de boxen te leggen, zodat we enkel de rest van de bagage meepakken op ons, vierenveertig meter lange hotel. Een druk over en weer geloop als gevolg. Maar goed, de tijd is nuttig opgevuld tot aan de Soleil II, ons verblijf 
voor de komende twee weken duiksafari. Liesbet en ik worden zo een klein beetje uitgelachen met ons 7mm-suit, pfff lach maar. NVDR: 🥶schijters 😂🤣
Dan the usual paperwork, dat we dankzij Gennaro thuis al ingevuld hebben, gevolgd door een veel te lang info moment. De veertien kajuiten worden toegewezen en iedereen verdwijnt om een tijdje later luchtiger terug te verschijnen, de kamers worden bestoeft, beschreven en vergeleken. Opeens klinkt er door de luidsprekers op een luide, zagerige toon, “brieeeeeeefiiiiiing”, kiekkeboebbelen kregde daarvan. En ze hebben er zo nog paar, breaaaaaakfeeeeeest, luuuuuunchtime of diiiiiiiineeer is readyyyyyy, echt é 😳. En wat we nog niet goed beseffen,….. da’s voor de komende twee weken zo.
De gidsen worden voorgesteld: eén van onze gidsen, is de gepensioneerde Italiaan, Gianni, zijn dochter is één van de eigenaars, hijzelf heeft hier ook eilandje gekocht en is volgens eigen zeggen, bezig met er een klein resort te laten neerzetten.
De vier duikgroepen worden als volgt verdeeld:
- Gids Allatey : Ankie, Hans, Jaouad, Jonathan, Kirsty, Liesbeth, Luc.
- Gids Faaya : An, Dirk P., Gunther, Ivy, Jo, Luc VG., Nicky, Wim.
- Gids Shaafy : Carolien, Emilie, Gennaro, Gurbe, Hilde, Riccardo, Salvatore.
- Gidsen Shahid (mede eigenaar) & Gianni :Ann, Dirk VM., Frank, Henry, Martine, Petra.
Aloooooo, hebben wij een elite groepje of willen ze daarmee zeggen dat de oudjes (NVDR: speak for yourself 🙄) meer dan één begeleider nodig hebben hihihi.
We vliegen er direct in met een check dive aan Small Maagiri, vlak voor Malé. Hilde en Salvatore merken dat ze hetzelfde 3mm pakje hebben gekocht en showen het samen voor de foto, maar komen tot de constatatie dat ze van pak gewisseld hebben ? Heeft Salvatore plots borsten of zo ??? 😂😂.
Pijn pijn in mijn rechteroor op 23m, klaren gaat zeer moeilijk, maar hou vol, want ik wil eerst nog even mijn deco-ballon testen, ik blaas ‘em de hoogte in, hij schiet uit mijn handen, en poef alles drijft aan de oppervlakte hihihi 🎈, goed geprobeerd Martineke, volgende keer beter. Hilde heeft mij dat nog eens zien doen en hield er de slappe lach aan over, blijven oef
enen dus hihihi.
🗣Diiiiineeeeeeeer is ready.
Mmmm dat heeft gesmaakt. Riccardo haalt zijnen Bialetti (NVDR: niet te verwarren met een Bilotta) boven, mamamia, een heerlijke espresso, jaja graag. Voor de liefhebbers werd er op duidelijk verzoek van de Italiaantjes gevraagd om uw eigen tasje (aan boord hebben ze enkel mokken) en gemalen koffie van het merk Kimbo of Lavazza 🙄😅 mee te brengen.
Maandag 03/02/2020
Briefing over het Victory wrak, dat wordt ons eerste nat pak voor vandaag. Negative entery, amai amai mijn oor, ik probeer constant te klaren maar tevergeefs, ik moet mijn duik afbreken. Toch een volle 7 minuten geklaard,…. fantastisch duikje ☹️👎🏻. Ankie is ook aan boord, ze had te weinig lood bij en het lukte haar niet om te zakken. Spijtig, maar wij zullen straks naar de verhalen luisteren van de gelukkigen. Awel, ik heb ondertussen voor de geïnteresseerden wat info opgezocht over dat gezonken bootje.
Hier komt het dan: het 83 meter lange vrachtschip, onderweg van Singapore naar Malé botste op 13 februari 1981 in de vroege uurtjes op het huisrif van Hulhulé eiland, daar waar de Internationale luchthaven gelegen is. Het schip zonk binnen het uur, het hoogste punt ligt op 15m en het diepste op 35 meter. Het voedingrijke leven in the channel heeft het schip in korte tijd omgetoverd tot een prachtig begroeid koraalrif en stond bekend als mooiste wrak in de Malediven. Inderdaad stond, want toen in 2016 de bouw begon aan de twee kilometer lange Sinamale-brug, die Hulhulé met Malé zou verbinden, is er veel stuk gemaakt. Pas tijdens de werken is de schade aan het wrak onder aandacht gebracht en heeft de regering vier “NO anchor zone” boeien laten plaatsen als een beschermende maatregel om verdere schade aan het wrak tijdens het brug-constructie-proces te voorkomen. 
Twee vleugels van de stuurhut waren ondertussen volledig vernietigd en grote delen onder de stuurhut beschadigd, inclusief de kapiteinshut, waarschijnlijk veroorzaakt door verankering van de China Harbour Engineering Company. In 2018 waren de werken eindelijk afgelopen.
We horen ook dat er één groep, gegidst door Gianni, het wrak niet heeft gevonden, whoops ??? Gennaro en Carolien vertellen dat ze bijna het buikje van een rog hebben kunnen strelen, het sociale beestje bleef blijkbaar dicht bij de groep duikers zwemmen. Dirk VM. vond dat zijn Ann niet snel genoeg ging en speelde, naar eigen zeggen waterscooter 🙄😂.
Maar hoe zit dat met de Faaya bende ??? We hadden geen probleem met het rif te vinden, we hebben een mooie duik gedaan van vijfenvijftig minuten, met een maximum diepte van 28 meter, mooi binnen de regels, flink hé. We waren eigenlijk verbaasd te horen hoe het bij de andere groepen was verlopen 😂, volgens Nicky.
’T is hier een drukke bedoening van de vele schepen die hier af en aan varen naar de haven. Mijn oog valt op een bemanningslid van één van de werkschepen, die is bezig met het afval van de achtersteven in de zee te kieperen, plots merkt hij dat we naar hem kijken en stopt even met deze bezigheid, niet te geloven hé.
Na het ontbijt varen we verder, richting Rasdhoo-Madivaru voor duikje numero due. Ik wuif iedereen uit, en vind dat ligbedje op het zonnedek een zalig alternatief, effe relaxen sè. De dhony is op terugweg, ik zal eens gaan luisteren naar de verhalen.
Negative entry, was de boodschap op de briefing. Hilde en budy Gurbe, spraken af, we springen, zakken en zien elkaar op ongeveer acht meter. Gurbe sprong als laatste maar vergat zijn lood, ook de inflator van zijn BCD bleef blazen, hij moest hij wel terug aan boord om een andere jacket te scoren, terwijl Hilde verder en verder afdreef. Gurbe mocht dan met een andere groep aansluiten. Maar ondertussen was Hilde genoodzaakt haar boeike te schieten en haar safetystop te maken omdat ze niet meer bij Gurbe kon geraken.
Tijd om kleur te pakken, alle bedjes zijn nu bedekt met, van de rust genietende Cowatjes, tot Riccardo de slapende Salvatore uit de zon wil halen met de woorden, da izènè ni goede, gij wordenè veel te bruinè !!!, het lukt hem niet. Maar Riccardo zou Riccardo niet zijn, als hij niets anders zoekt om den “taantefeer” uit te hangen, geloof mè. De jacuzzi trekt zijn aandacht en hij besluit de 
pompen voor de bubbels aan te zetten, maar …… het water staat half de persgaatjes en spuit alle richting uit, een gegil volgt en iedereen nat natuurlijk. Staat ‘em daar te lachen als nen onschuldige en roept ik-kweetènè niksè, jajaaaaa Riccardo da zal wel hihihi, daar geniet ons Italiaantje nà van sé, een beetje pesten is ook wel plezant natuurlijk.
Numero tre, Kuramathi Kandu, daaaag duikertjes geniet van die prachtige onderwater wereld. Ankie vertelt later dat ze tijdens de duik ergens achter bleef hangen, door de stroming kon ze zichzelf niet losmaken en was haar buddy Luc D. al een stuk verder gedreven. Gelukkig was Gianni de laatste en kon haar bevrijden, maar met de vijftig bar nog in haar fles, moest Ankie verplicht buddy breathen. Wel een goede oefening maar precies niet het juiste moment.
Gewassen en gestreken zitten we met zen allen wat te lezen, of gezellig te babbelen. Ik zit met Hilde in het salon, en ze laat me weten dat Carolien huisarts is, misschien kan je haar om raad vragen voor uw oor, beter misschien nen boost aan medicatie dan dit verlof niet te kunnen duiken hé. Ja das waar, ‘k hoop dat ze dat niet vervelend vind, ze is tenslotte ook op verlof hé, maar geen probleem zené, Carolien geeft me advies ivm de medicatie die ik bij heb.
Elf kandidaten gaan UNO spelen, gedaan met de rust, grappig gediscussieer, eigen reglementen en explosieve lachsalvo’s volgen elkaar op, het lachske van Nicky werkt heel aanstekelijk.
Dinsdag 04/02/2020
1ste duik op Rasdoo Madivaru. Gunter past.
Plons, we springen het zilte nat in en dan doet Frankske teken dat zijne duikcomputer nog op den dhony ligt 🙄. Gelukkig heeft Shahid, er steeds twee aan, in dit geval erg handig voor Frank, hij mag er één lenen. Joepiiiiie, ik ben zo blij dat Caroline’s pillen-mélange werkt, ik heb geen pijn, kan klaren en duiken, wat verlangt een mens nog meer op een duiksafari. Een grote school met grijze rifhaaien, een napoleonvis en een koppeltje arendsroggen zijn de beestjes die we ondertussen al mogen aanschouwen. Terug aan boord staat het ontbijtbuffet klaar, Eitjes, toast, zoet, kaas echt alles is aanwezig, smakelijk.
De rust modus is ingeschakeld, we blinken van de zonnecrème en plots, breekt het geschreeuw de stilte. En ja wa hadde gedacht, Riccardo egget wér geflikt mé de jacuzzi, en á doe wer of dattem van niks wet é, hahaha, we moeten’em oek is zitte emme. Jaouad heeft deze keer de volle laag gekregen en was kletsnat, maar gelukkig schijnt dat zonnetje en zijn we snel opgedroogd.
Nummerke twee wordt Bathala Maga en voor de derde “extra” duikplaats wordt het Maagadu Mas Thila en daar zijn er veertien geïnteresseerden voor An, Ankie, de twee Dirkskes, Gennaro, Hans, 
Henry, Ivy, Kirsty, Liesbeth, Luc D., Martine, Salvatore en Wim. Wat hier vooral opvalt is een kerkhof van dood hard-koraal met een massa felle blauw-paarse anemonen bewoond door clown visjes. Voor de éné een super duik voor anderen een flut duik. Maar volgens mij heeft onze gids de naam ter plaatse uit zijnen teen gezogen, want ik vind er precies niks van terug op het internet.
De vierde voor vandaag is gepland op Maw Thila. Er worden voor vanavond straffe lampen op het achterplatform van de dhony geplaatst. ’Tis donker wanneer we om half acht het water ingaan om een plaatske te claimen. De bedoeling is dat we in een cirkel op de bodem gaan zitten, met onze lampen schijnend naar het wateroppervlak, om zo het plankton te lokken. The drive-in is geopend, 
drie manta’s komen erop af. Ze maken korte cirkels en met hun kweek wijd open slurpen ze gulzig het zeewater, rijk aan plankton binnen, wat een prachtig schouwspel van deze elegante beestjes. Na een uurtje stil zitten onder water, ben ik heel blij met mijn 7mm-pakje hihihi. Laaiend enthousiast zijn we, zoals kindjes in een snoepwinkel.
Na het avondmaal introduceert Hilde het moordspel, oooooh yes leuk, allez vorige keer zat er toch een bepaalde grappige spanning in de lucht. Alle achtentwintig krijgen drie papiertjes waarop je, je eigen naam schrijf, een plaats delict en een moordwapen, deze gaan in drie potjes. Nu mag elk Cowaantje een naam, plaats en wapen trekken. Let the game begin. Ge ziet de blikken veranderen wanneer er iemand een te snelle move doet of te dicht komt, ge wordt opeens als potentiële moordenaar aanzien 😂😂. Ik heb de opdracht Dirk P. te killen met een fles ketchup op de trap, da wordt né gemakkelijke👌🏼. De zever komt in mijne mond, de ripper in mij ontwaakt.
De eerste moordenaar slaat toe, Gennaro de verschrikkelijke neemt Carolien tot slachtoffer. Allez Gennaro, … ge vermoord onzen dokter toch ni hé ! Een half uur later zie ik Dirk VM. het op een spurtje zetten achter Hilde, er volgt een ijzige gil, ze heeft de doodsteek gekregen met een pluche schildpad in de badkamer. Nog achtentwintig te gaan, sssssspannend. Er is niemand aanwezig in de keuken, ik laat mijn wapen, een fles ketchup, ongezien in mijn zak glijden. Gniffel gniffel, slaapwel.
Woensdag 05/02/2020
Ochtendplons op Maya Thila.
Weer overal dood koraal maar toch enorm grote scholen vis, slapende babyhaaitjes en een kleine adelaarsrog. De mini schildpad laat zich niet afschrikken door de drukte rond haar en knibbelt rustig verder van het koraal. Twee octopussen stelen de show, het lijkt of ze poseren voor de camera, wauw so cute. 
Breakfast is ready.
Logboek invullen met een espressoke, en terwijl ik daar van geniet laat Henry weten dattem die Lavazza koffie maar korrelige en droog van smaak vind. Ik schiet in de lach, echt Henry, dat is geenen oploskoffie hé. Ooh zegt’m, dan laat ik den dras zakken zoals nen Turkse koffie, voilla opgelost 😂. Wim kunnen we nog op tijd verwittigen, dat het geen oplospoeder is.
Hilde merkt dat ik altijd mé mijn sjacosh rondloop, vraagt me waarom, tja den IPad en mijn leesbrilleke zit er in 🤷🏼♀️ kem da nodig é. Maar wat niemand weet is dat mijn moordwapen er ook in zit, gniffel gniffel.
Er blijkt een probleem te zijn met kleine kakkerlakken aan boord, overal ruiken we product om hen te bestrijden.
The crew poetst genoeg, maar het komt mee met de voorraad eten en ander spul dat geleverd wordt. Precies niet veel aan te doen, maar Liesbet en Caroline hebben er schijnbaar het meeste probleem mee. Hun kamer heeft blijkbaar nog de prachtige originele plankenvloer, met veel spleten, en dat zou nu juist het grote probleem zijn. De spleten zijn uitstekende broedplaatsen.
Briefiiiiing
Eleven o’clock, ready to go to Fishhead. Wanneer we terug aan boord zijn, laat Ann aan Hilde de rode plekken op haar lichaam zien en vertelt ook dat ze pijn heeft. Na overweging, bellen ze toch DAN, met het opsommen van de symptomen blijkt het decompressie ziekte te zijn. Ze krijgt de raad om voorlopig niet te duiken en afwachten of het betert. Zo niet moet ze direct aan de zuurstof en naar de decompressie kamer gebracht worden. De oorzaak zou een gaatje in de hartkamer (PFO) kunnen zijn, waar ze als nodig, operatief dat bewuste ☂tje plaatsen, ni slecht dan heeft ze hare paraplu altijd bij hé.
Ons Frankske is eraan, gekild door An op het zonnedek mè nen batterij lader, seeg is da nu ni den tweede keer in de Malediven, da gij door An gekild wordt, precies ook eentje dat op bloed uit is hé 🤣🤣. Na de lunch, tijd om te niksen, maar wat ziet mijn oog, my victim is on the move, mijn hand glijdt ongezien in mijn sjakosh, … wacht op mijn momentje en sla toe. Mijn moordopdracht is gelukt, “ambetant mens” waren zijn laatste woorden. Amen.
Ik krijg Dirk P. zijn kaartjes en dan wordt duidelijk dat mijn volgende moord wat moeilijker zal worden, Gennaro in de keuken krijgen en weer mag Heinz als wapen dienen 🙄. Elke dag passeren we de keuken, mor denk da’k Genna een duwke geef dattem geene centimeter verplaatst, dus ‘k zal dus iets anders moeten verzinnen.
Oké maar eerst wat lezen op het zonnedek, aaah zalig in’t zonnetje mijn boek lezen. Iiiiiiieeuw, verdoemme Riccardo, a heeft zijnen truc met de jacuzzi weer geflikt. Daar moettek een stokske voorsteken hé.
Fesdu wreck North Ari Atoll wordt onze laatste van vandaag. Het is een dertig meter lange kusttrawler die recht op de bodem ligt met de boeg naar het noorden gericht. Het dak van het stuurhuis bevindt zich op vierentwintig meter en de propeller op ongeveer zevenentwintig meter. Het Koraal is al goed ingeburgerd op de Fesdu, op het achtersteven groeien een paar flinke zwarte koraalstruiken. Onder de bovenbouw wonen murenen en in de machinekamer bevinden zich grote groupers. Het wrak ligt aan het einde van een kleine Thila die ongeveer vijftig meter verwijderd is van het Falhu-rif in Viligilee. Omwille van de helderheid is de top van de Thila, meestal goed zichtbaar vanaf de oppervlakte. Maar vóór we op de dhony stappen vraag ik aan the staff of ze de jacuzzi zouden willen bijvullen. Gniffel gniffel. Per groep springen we het blauwe water in, maar Luc D. geraakt niet beneden, en ziet de duik aan zijn neus voorbij gaan.
Terug op de dhony verteld Luc VG. dat Jo op zevenentwintig meter zijn twee weken oude camera, de hoogte inschiet, beybey, waarschijnlijk het polsbandje niet goed dicht geschoven. Ze maken de opstijging in de hoop hem nog te vinden, maar tevergeefs. Terug aan boord van de Soleil II, roept één van the crew members “Jacuzzi is filled, you can go in now” en Jo, krijgt heugelijke nieuws te horen, de kapitein had de drijvende camera gespot, halleluja. Dit maakt dat hun 14-minuten-duikje toch nog super geëindigd is.
Het was een prachtig wrak, maar 33 personen is teveel van het goede, zeker als er wat stroming staat.
Zo sé, de jets van het bubbelbad staan onder water, we kunnen veilig zonnen en lezen in het bijzijn van da pestkopke. Douchen en tijd om de namen van de beestjes op te zoeken en vast te leggen in de logboeken, gezellige bedoening zené.
Nicky heeft slachtoffers nodig voor een spelletje Poker, kandidaten genoeg precies. Het zal er weer stevig aan toe gaan sebiet. Het pintje in dat avondzonnetje is heerlijk en Salvatore is in de mood, een muziekske en een beetje bewegen.
Donderdag 06/02/2020
Ochtend op Maalhos Thila. Petra en Jo hun oren doen zeer, Jaouad en Luc VG. slaan de eerste over. Ann mag niet, maar voelt zich wel beter, minder pijn en de rode vlekken trekken weg.
Dus hup hup we zijn vertrokken, Henry is zo gewoon dat Petra de computers meepakt, maar vermits Petra niet mee is, hoopt hij ook op een gunst van onze gids Shahid, zoals Frankske. Gianni is nu onze begeleider en wil bij de saftystop dat we in groep een vreugdedansje maken, handjes geven en hup, tja uiteindelijk wel grappig.
Middag aan Moofuchi corner. Mantacleaning station, “do not go over the circle”, wordt er extra benadrukt op de briefing. Oorproblemen voor Luc VG., Wim, Jo en Petra en Ann die moet nog steeds passen.
Dees gaat weer een bom worden, maar niet voor Gunther want hij kon niet klaren en is genoodzaakt zijn duik af te breken. Een groep van zeker acht prachtexemplaren geven hier een elegante show. Ze zweven rustig over de kwijlende Cowanen. Wat doet Henry binnen de cirkel, hij wordt stevig terug gefloten door de gidsen. Da mag ni Henry, doemme toch.
Vandaag is de Camorra op ronde, nietsvermoedend zit ik op het zonnedek van de dhony, waar Gennaro met een glimlach rond de mond mij de doodssteek geeft met een duikcomputer, in gedachten stroomt het bloed uit de gapende wonde terwijl ik tegen de vlakte ga. Nu moet hij zichzelf het leven ontnemen, want hij krijgt mijn kaartjes. Neen voor hem is he
t spel over, hij is één van de winnaars, want zelfdoding staat niet in het reglement. Spijtig da’k ni meer mee mag killen, maar ben wel blij dat na drie dagen die fles ketchup uit mijn sjakosh mag 😂😂.
Afternoon at Dega Thila. Gunter sluit zich aan bij de pijnlijke-oortje-clan. Met zen vierentwintigen dalen we af naar de rots, miljoenen glasvisjes en duizenden andere kleine vissen krioelen rond deze blok, zo lijkt hij wel van pluche gemaakt, prachtig.
Vrijdag 07/02/2020
Himendhoo Thila, la prima immersione. Buon compleanno Gianni, tachtig zomers telt hij en voelt zich nog steeds als een vis in het water, wat een zaligheid. Hans, Luc D. en Ankie sluiten zich aan bij de niet duikers. Aan boord van de dhony wordt er van duikspot veranderd, dus vergeet de briefing van zonet, volgens de gids is de zichtbaarheid slecht bijna geen stroming. We ruilen onze gidsen met gids Shaafy, hij wordt nu de onze vaste, een veel aangenamere mannier van duiken. Mooie overhangen, veel begroeiing maar ook hier is het harde koraal zo dood als ne pier.
Onze beertjes grommen, een tikkeneike met toast zou wel smaken, tijd om aan het ontbijtbuffet aan te schuiven.
La seconda immersione su Bulha Thila. Hans voelt zich onwel en wil voor alle zekerheid een kwartiertje aan de zuurstof hangen, Hans heeft misschien het Michael-Jackson-syndroom ? Ook hier weer prachtig begroeide overhangen en miljoenen glasvisjes.
Jo zijne camera is vervloekt, het klepje van het onderwaterhuis breekt open aan het laddertje van de dhony en het zeewater loopt in de camera. Hij legt alles direct open in de zon, maar kan niet vermijden dat er condens aan de binnenkant van de lens zit, ’t is nor de kloten denk ‘k, das wel pech emme.
De zee in, aan Bulha house reef. We hebben de snorkelaars, Kirsty, Hans, Ann, Dirk VM., Caroline, Emelie, Gurbe, Petra, Nicky en Jouad. De duikers, Gennaro, Salvatore, Dirk P., Ivy, An, Jonathan, Henry, Liesbeth, Frank et Moi. En de genieters, Gunter, Hilde, Riccardo, Jo, Luc D., Ankie, Luc VG. en Wim.
Vanavond BBQ op het eiland, the crew is druk in de weer met den dinghy vol te laden. Den BBQ, of course, plastieken stoeltjes, tafels en dozen met al wat er nodig is, precies een volksverhuizing. Tijd om weer gezellig samen te zitten met een lekker drankje. Tegen een uur of zeven varen ze ons per acht naar het eiland, waar heel voorzichtig moet gestapt worden o
f je trapt op een heremiet kreeftjes. Ze zijn wel snel voor zo’n klein beestje met grote lading op de rug, en zo schattig met die pootjes en oogjes uit de schelp. Shaafy en Allatey houden een race met de kreeftjes, maar ze lopen kris kras door elkaar hihihi. Onze laatste Cowa’s zijn aan land, het begint te schemeren , nu wachten op die mooie zonsondergang.
Wooow ze hebben er werk van gemaakt zené, we wandelen door een Walk Of F(l)ame van vlammetjes, kuch kuch kuch de wind staat verkeerd. Aan het einde van deze lichtjes straat heeft de bemanning twee manta’s, een whale shark en een reuze taart in zandvorm gemaakt. Eerst nog een paar groepsfoto’s en dan wordt Gianni in de bloemetjes gezet en mag hij de zandtaart aansnijden. We schuiven aan bij het BBQ buffet en kiezen een tafeltje, wel spijtig dat ze zover uit elkaar staan, maar dat heeft zeker een bedoeling.
Het eten heeft gesmaakt en zoals te verwachten ging er nog een iets komen. Een deel van the crew zingt een paar traditionele liederen, waarop we worden uitgenodigd om te dansen, Hilde gaat ervoor, maar Wim gaat “total loss”, hij heeft er duidelijk plezier in, en das nog redelijk volgens An, hilarisch. Ik hoor Gurbe nog zeggen, wat is dit allemaal ! Gianni wil “zijn” avond ook nog claimen en start een doe-toneeltje, met geïmproviseerde orkesten en klokken. ’T was een speciaal avondje mag gezegd worden.
Zaterdag 08/2/2020
Ssssst 🤫 ik ben jarig.
Ivy blijft aan boord bij Ann, Jo en Luc VG, ze is bezorgd over het marmerpatroon met lichte stippen op haar lichaam. Ze beaamt dat ze geen pijn heeft, volgens Dirk zijn het dezelfde soort vlekjes als bij Ann maar gelukkig voor haar niet zo veel, oei ook de eerste symptomen van decompressieziekte ? Wat is dat hier toch allemaal zeg 😳.
Goodmorning Rehi Thila.
Petra heeft een sleep 😂, haar deco ballon is uit het zakje losgekomen en hangt te zweven. Bovenop het plateau lijkt het hard koraal te herstellen, allemaal kleine nieuwe toefjes. Mmmmm nu eerst ontbijt en na overweging gaat Ivy zo dadelijk Dan bellen, hopende op goede raad. Maar de goede raad blijkt nen dumper en luid, niet meer duiken deze week.
Whaaaleshark wordt er geroepen.
Yiha klaar maken,….. allez Riccardo klaarmaken, nee ik wille ni achter de vis lopen, antwoord’m 🤔. Dus zevenentwintig ongeduldigen staan paraat om met deze gestipte reus te kunnen snorkelen, maar we hebben pech, hij WAS hier. Tja spijtig hé.
Maar het is al middag, dus tijd om op Rangali Madivaru te duiken. Ivy en Luc VG. gaan voor een ondiepe, kwestie van toch effe onder water te hebben geweest. Terug aan boord van de dhony krijg ik een kadoke van Gianni, het lijkt op een poreus steentje maar het is een VOL schelpje.
Precies moeilijk omdat te omschrijven, het blijkt het deurtje van een schelp te zijn, de naam in Italië is Occhio di Santa lucia en zou geluk brengen vertelt hij. Na wat Googlen kom ik te weten dat het het voetje of ja, het deurtje is van een wulk of grote caracole, en er worden juwelen van gemaakt. Dank u wel Gianni.
De crew heeft de eetruimte versierd met lichtjes en slingers, mijn naam, in koeie van letters, hangend in het midden van de eetruimte met eronder, een versierd tafeltje. Echt mannekes is datter ni wa over. Na het eten wordt er een mooie strakke chocolade taart binnengebracht met,… sterrenschijters erop, roept Petra, ….. sterretjesvuurwerk dus 😂😂😂.
Ze prijkt op het lage tafeltje, kaarsjes uitblazen, aansnijden voor de foto, en, een speech geven, denk et ni. Thank you, voor al het werk dat jullie er hebben ingestoken, en dank aan onze Singalese koks.
Grote lampen worden achteraan de boot aangestoken, en rond een uur of negen krijgen we bezoek van drie gevlekte reuzen,volgens de gidsen is het een g
ezin, papa is wel huge amai. Ze zuigen het planktonrijke water onder de lampen gulzig binnen, zo ongelooflijk mooi. Overal paparazzi, dat gaat geweldig goed beeldmateriaal opleveren.
De whale sharks verdwijnen weer, bedankt om langs te komen op mijne verjaardag.
Whoops het is volle 🌕, dan mogen we de komende dagen stevige stroming verwachten.
Slaapwel.
Zondag 09/02/2020
’T is Ankie’s beurt om een dagje rijper te worden.
Morning dive at Kudarah Thila. Massa’s vis, maar wat de show steelt is een koppeltje octopussen, met één van zijn tentakels raak hij haar voorzichtig aan, alsof hij streelt, zo schattig. Terug op de dhony, trek ik bij het passeren aan het ticketje da uit Petra’s bikini broekje hangt. Dat is een teken, zegt Dirk VM. 😜, geen discussie’s meer, als’t labeltje buiten hangt dan is’t van dat, Henry begint te glunderen en Petra’s wangen lopen rood aan hihihi.
Breaaaaaakfaaaaaaast galmt weer uit de speakers, pfff. Aan het buffet staat Luc D. al minutenlang te roeren, hij klaagt blijkbaar al heel de week dat die koffie niet goed oplost, LuUUUc da’s geenen oploskoffie, da’s nu den derde 🤔.
Villamandhoo Thila staat op de briefing voor deze middag. Het was zowat hetzelfde type duikje als deze ochtend, scholen kleurrijke visjes en zo, en passant, komt er een reuze grote zwart gevlekte adelaarsrog voorbij gevlogen, nice. Na de lunch beslist Shahid dat er geen derde duik zal zijn, Hudhu Thila waar we nu liggen is een te kleine duikplaats om met een grote groep, zoals de onze, succesvol te duiken met deze veel te sterke stroming. Als compensatie zouden we het eiland, Dhangethi kunnen bezoeken. An, Carolien, Dirk P., Emilie, Gunter, Gurbe, Jo, Jonathan en Wim blijven aan boord. De rest gaat effe de beentjes strekken.
Het laatst dat we hier waren, was in 2015 met de Adora, toch wel een verschilleke, niet het dorp maar het aantal grote hotels dat ze hier hebben, en gaan neer ploffen.
Hier sé, een mini kliniek met een klein ambulanceke en de verpleegster met een wit gesteven kapje, amai zegt Ann, dat heb ik ook nog moeten dragen, eerst in gesteven katoen en later in karton, waar is de tijd lacht ze. We bezoeken de scheepswerf en relaxen nog even aan het strand waar we de lucht donkergrijs zien worden, regen ??? Terug op de Soleil, vertelt Emilie over de windhoos die ze van dichtbij hebben gezien, en ze staaft het met een foto 😳.
Diiiiiiiner is readyyyyyyyyyy.
Ankie ondergaat het zelfde scenario, de kok heeft nu een kleurrijke taart met blauw en wit gebakken die Ankie voor de foto in stukken gaat verdelen, haar speech is al even kort als de mijne 😂.
Maandag 10/02/2020
De vierde op rij die jarig is, is Luc D., hij mag vandaag het feestvarkentje zijn.
Maar eerst naar Five Rocks, volgens Shahid ons laatste rifduik van deze cruise, from now only channel dives. Nicky springt bijna een gat in de lucht, eindelijk zucht ze, want Pascal had verteld dat het in de Malediven bijna allemaal channel dives waren, tja precies niet hé.
Hilde is moe en skipt den deze 😴😴.
Omwille van de slechte zichtbaarheid vind Allatey het rif niet, de donhy pikt de groep weer op springen voor een tweede poging maar tevergeefs. Het zijn twee kut duikjes van een slordige 10 minuten geworden, ze kunnen in ieder geval gelogd worden. En nu maar wachten op de tweede pick-up.
Hetzelfde lot vergaat de groep van Gianni en Co., Salvatore stopt ermee na één poging, want zijn computer laat blijkbaar geen tweede duik binnen de twee uur toe 🤔. De rest van de groep kan gelukkig met de tweede poging dan toch het rif vinden en ter compensatie gaan ze tot op 52 meter zekers, tarara niks van waar, Gianni vond het rif ook niet 😂😂.Bij “den Elite” van Shaafy, verloopt alles ok, we eindigen onze duik op het plateau van Hudhu Thila, de duikplaats die we gisteren niet konden doen.
Maar hoe zit dat met de Faaya bende ??? Terug aan boord bekijkt Shaafy de manometer van Henry, en horen we hem zeggen “No Air 20 bar”, next time you tell me when 50 bar, ok ? Tja zegt Petra, hij voelt em als de koning van de zee é 😁😁. Wanneer we passeren zegt Shaafy zonder lach, next time I check !
Breakfaaaaaast is ready 📣.
Onze kok van Siri Lanka doet dat super, het was weer dik in orde. Tijd om wat van de zon en de rust te genieten.
Ann is zonet op het zonnedek zwaar ten val gekomen, en ze probeert de aandacht van Salvatore te trekken, maar, zijn oogjes zijn dicht, hoofdtelefoon met muziek op en soezen, hij hoort haar niet. Gelukkig voor haar verschijnt Hans en ze vraagt om Luc D. te roepen, Ann zelf, is verpleegkundige en weet waarom ze naar Luc vraagt. Luc kom vlug mee, vraagt Hans, Ann is gevallen op het zonnedek, maar Luc D. is nog bij de levenden in het moordspel en vertrouwd het zaakje niet, hij denk dat dit een valstrik is. Tot hij Hans overtuigd hoort zeggen dat het menens is.
Ze is lijkbleek en vergaat van de pijn, gelukkig hebben we dokter Caroline en Kinesist Luc D. aan boord om haar bij te staan. Iedereen raadpleegt zijn reismedicatie en volgens Caroline wordt het aanbod beter en beter, ze geeft haar de nodige pijnstillers zodat het hopelijk wat draaglijker wordt voor Ann.
Onze kapitein vaart naar het dichtstbij gelegen eiland met een medische post, Dirk VM. maakt al een valieske klaar met de nodige spullen. Twee uur later wordt Ann door haar ventje Dirk, Riccardo, Gennaro, Luc D. en vier van de crew, begeleid tot op de dhony. Dirk pakt Ann bij haar broek vanachter, allé sebiet nen B(roek)I(n)R(eet) 😂.
Twee staff members en Hilde gaan met Dirk en Ann mee, we zijn allemaal begaan met haar. Het is 15u als Hilde aan Salvatore laat weten dat ze hier op het eiland een X-ray gaan nemen. Dus nu maar afwachten hé.
Ondertussen zijn de twee generators van de boot uitgevallen en wordt het hier binnen foor-heet, zoals buiten hé. De kok zet nog bereide borden klaar in de hoop dat ze met zen vijven snel terug zullen zijn. “Next dive briefing ?” staat er op het bord met een groot vraagteken.
De dohny is op komst, spannend. Hilde beschrijft het kleine, zeer propere ziekenhuis met 8 bedden, en een x-ray toestel waar Ann jaren geleden in Belgie ook nog mee heeft gewerkt, misschien een afdankertje, mor zolang het zen werk doet, speelt het geen rol hoe oud dat ding is hé.
De breuk zit aan de bol van de schouder, en haar arm hangt in een steunverband. Ze worden straks opgepikt en morgen gerepatrieerd, Dirk neemt de borden mee naar de kajuit, waar Ann heel waarschijnlijk, groggy van de pijnstillers in coma ligt. Kirsty, ik, An, Wim en Luc VG. hebben hetzelfde idee, en beginnen met het spoelen van hun duikgerief, zodat het nog wat kan drogen.
Ooh, toch nog een tweede duik vandaag, een nachtduik nog wel op Alimatha House reef.
Er staat redelijk wat stroming en terwijl we afdalen passeert er een groep witpuntrifhaaien. We proberen het ons zo gemakkelijk mogelijk te maken en dat moet lukken want de Shaafy groep is uitgedund tot vier personen ! Verpleegstershaaien en roze pijlstaartroggen, kronkelen door elkaar en wrijven tegen ons aan, opeens spartelen er drie duikers tussen ons in, en vindt er ene van dat wij, wat voorzichtiger moeten zijn voor zijn camera, WTF maat, golle komt hier effe de spelbrekers zijn, bol af, doe ik teken. Shaafy vindt het ook maar bizar en gebaart dat ze een ander plekje moeten opzoeken.
Terug op de dhony, zien we Wim en An aan de zuurstof hangen, ze vertelt dat haar inflator bleef blazen en ze ineens van elf meter naar boven zijn geschoten en uit voorzorg effe aan de zuurstof moeten.
Heel de Cowa bende is aan boord, maar we kunnen niet vertrekken want er hangen nog vijf duikers, van andere dhony’s aan onze ladder. De kapitein zegt dat ze moeten loslaten, vijf Franstalige van twee verschillende boten, die weinig Engels verstaan, Frank en Kirsty vertalen, maar ze willen de ladder niet los laten. Wel begrijpelijk vind ik, het is pikdonker en overal dhony’s schijnend met hun felle lichtbundels kris kras door elkaar op het zwarte wateroppervlak.
Ze krijgen het koud en zijn ongerust, ik vraag de kapitein of we ze toch aan boord mogen laten komen, en dan via het communicatiesysteem hen te laten oppikken. Wel potverdoemme nu zie ik het aan zijn pak en camera, het is dien ambetanterik van onder water, pfff nu moeten we hem nog helpen ook. Uiteindelijk is iedereen terug veilig op zijn eigen dek.
Dirk VM. had alles al ingepakt, ze stonden vertrekkensklaar. Maar het rescue team heeft laten weten dat de zee te woelig is, dus niet veilig om in het donker te varen, ze komen morgen. De kok heeft ook voor Luc, een taart gebakken die ook hij voor de foto mag aansnijden, grappig genoeg is zijn speech uitgebreider met veel handgebaar, leuk gedaan. Nicky Pokerface ronselt slachtoffers voor een nieuw spel, ze zit op hete kolen zené.
Dinsdag 11/02/2020
Zo spijtig dat ze ons moeten verlaten, maar waarschijnlijk voor Ann de beste oplossing, hopelijk verloopt alles prima met haar.
Première plongée, Medhu Kandu / Vaavu Atol, channeldive.
Frank en ik hangen op zes meter te wachten op Henry, aha daar is hij sé, whoops … zonder (Petra’s) bril. Ik zie hem onder de dhony naar naar beneden dwarrelen en ik durf er niet achter gaan want de motoren draaien en doe teken aan onze gids, die er wel achteraan gaat. Ondertussen is Henry terug aan de dhony om zijn bril te vragen en kunnen we vertrekken, bedankt Shaafy.
De rifhaak komt goed van pas, haaien, pijlstaart en arendsroggen passeren de revue. Mooooi. 
Elf uur, Ann en Dirk worden uiteindelijk opgepikt door rescue boot. Ze wordt weer begeleid door een rits behulpzame mannen in haar kielzog, zalig, iedereen zo bekommerd om haar.
Liesbet en Caroline gaan op de loop voor de kakkerlakken en pikken de, nu lege kamer in van Ann en Dirk, ze laten er geen gras over groeien, een uurtje later is het gebeurd sé. Groot gelijk girls.
Kom kom we gaan voor ons deuxième plonske, Miyaru Kandu. ’T is nè channeldive, heel de Cowa hangt aan de rand, regulators en brillen daveren door de kracht van de stroming, vooral witpuntrif en grijze rifhaaien zoeven voorbij. Even vóór deco laten we los, en zweven over het onderwaterlandschap.
Na de lunch mag Henry, van Riccardo, zijn examen voor divemaster beginnen. De eetruimte is meestal wat rustiger, en hij palmt den hoek van de tafel in. Sssst
🤫, wa hoorekik nà, ik hoor kraken,……. oh het zijn Henry’s hersenen maar 😃.
De leste voor vandaag, Madivaru House Reef. Nickey’s vingerke gaat de lucht in en kijkt naar Salvatore, don’t touche the fish é, roept ze al grappend. Amai vijfentwintig enthousiastelingen ratelen maar door over de twee meter lange verpleegsterhaaien, die om en rond ons kwamen zwemmen, ze waren absoluut niet schuw en de grote stingray’s ook al niet, hij vond het zelfs nodig, er tussen te komen roeffelen. Zalige beesten. Één van de nursesharks ging met zijne rug wat schrapen over de bodem, zal wel een bedoeling hebben zekers ?
Goed nieuws over Ann, haar schouder moet niet geopereerd worden, ze verblijven nu in een shit hotel, uitkijkend op een bouwwerf, tot ze samen met ons terug naar België vliegen, echt ofwa nog 
drie dagen wachten 🤷🏼♀️🤔.
UNOooooooo, de grappige discussies zijn weer begonnen zené, regelmatig is er een switch van spelers, maar ze blijven kaarten, een geolied spel dus hihihi.
Vóór dat we naar de Malediven kwamen, had ik iets gelezen over het kunstwerk “Coralarium”, ontworpen door de Engelse Jason Decaires Taylor op Sirru Fen Fushi.
https://www.underwatersculpture.com
Echt een knap werk dat geopend werd in july 2018, helaas, als ik verder Google, kunnen we het niet meer bezoeken, mocht het op onze route liggen want twee maanden later werd het in opdracht van de regering terug afgebroken.
Woensdag 12/02/2020.
Ochtend duik op Hathi Corner, waar Luc VG. zijnen 800ste mag loggen, feeeeeesje straks Luc ? Terug een rifduik, niet naar de zin van Nicky, ze had graag nog een driftduik gedaan, straks Nicky geduld. Een plaatselijk mini regenbui zorgt voor wat afkoeling, maar maakt het dek spekglad, eigenlijk niet zo erg want het ontbijt staat klaar. Smakelijk.
Gennaro komt op de proppen met het duikvoorstel, Indonesië februari 2021, met drie verschillende duiksites “Bunaken-Banga-Lembeh“ op Sulawesi. Klink als muziek in de oren. Verder info volgt nog als we terug in Belgie zijn, we kunnen ons al wel verlekkeren.
Afternoon dive at Guraidhoo corner. Amai het weer wordt grijzer, moeten we naar huis misschien ? Nickytje, corner en channel hé.
Dat wordt eerst haaien kijken in de stroming, loslaten en verder zweven. Shaafy neemt een andere richting en splitst van de drie groepen, hij wil the channel over zwemmen, maar dat resulteerde in palmen, palmen en nog eens palmen om eerder achteruit te gaan in plaats van vooruit, en dan die down current er nog bij, we hebben dus niks gezien dan fijn wit zand.
Villivaru Giri als laatste voor vandaag. Het weer overtrek helemaal, wind en heel grijs. Onder de prachtige overhangen van deze pinakel is weer veel moois te ontdekken.
Out of the blue komt een “gewone poetslipvis”, Shaafy en mij grondig keuren, komt wat binnenkijken in ons maskers, whoops die komt wel heel sociaal doen, zo “gewoon” vind ik hem niet zené, zwemt dan recht op Frank af, en duikt tot drie keer toe in zijn oor, zouden ze vuil zijn 😳 ? Redelijk wat juveniles te bespeuren, vooral die wit-oranje gevlamde Oriental sweetlips, was zo schoon. Raar gevoel vertelt Frank nadien, als dat beestje zo in uw oor glibbert.
Na het avondeten overloop Liesbet samen met Henry het examen en hij krijgt te horen, proficiat je bent geslaagd voor Divemaster. Goed gedaan Henryke.
Riccardo heeft al een paar keer laten horen dat hij het Weerwolfspel nog eens wil doen. Ze trekken naar het overdekte bovendek en het wordt daar zo griezelig stil, je kan een muis horen rondlopen. Zie dat je straks nog kan slapen hé.
Donderdag 13/02/2020
Het regent op onze laatste duikdag, da’s wel spijtig als afsluiter, maar het is niet anders. Kuda Giri wreck South Malé 07.30u.
Iedereen is van de partij. Klein maar heel mooi 10 jaar oud wrak van een onbekend vrachtschip met ernaast de mooi begroeide pinakel, waar veel leven te bespeuren valt. Joepie, mijn eerste sponsslak gezien sé, Black Velutined, jaja in volledig zwarte velours, echt sjiek zené.
Als we boven water komen, regent het nog steeds, en zien we bliksemschichten in de donker grijze hemel. Zit nu maar op zo’n idyllisch eilandje in een hutje opgesloten, ook niet leuk denk’k.
Wij hebben het geluk dat we allemaal gezellig samen zitten, in de boeken snollen, zoekend naar beestjes die we gezien hebben. Thee en koffie wordt goed gesmaakt nu.
Embudhoo als voorlaatste. Het weer betert niet en het is zelfs frisjes. Feestje voor Jaouad want hij mag nu zijnen 100ste duik loggen sé. Morgen is het afrekendag, de meerderheid zit aan zen dertig duiken van het pakket en overwegen deze duik over te slaan. Luc VG, speelt de platte, Martine zegt ‘em heel serieus met een grijns op het gezicht, ik offer mijnen duik op, om voor Saskia oorbellen en een hangertje te shoppen, en ik geloof’em direct é 🙄🤔😁 hihihi.
Nicky was happy met de aangekondigde, laatste channelduik, maar Shahid evalueert de stroming op zee en roept, strong out current we change divespot. Terug né pinakel, en daar word Nicky zooooo blij van. Wat was er te zien, niks nul komma nul. Alhoewel, toch wel een reuze dikke rozige steenvis onder een stuk koraal en een langoustine gezien. De bootblijvers hebben niets gemist, zij hebben zelfs nog dolfijnen kunnen spotten, ooooh leuk.
Een woelige vaart brengt ons terug aan Malé, de stad is een verzameling van hoge, kleurrijke gebouwen omringd door turquoise water. Het hoogste gebouw mocht destijds enkel de Grote Vrijdagmoskee zijn, veertig meter hoog met een grote, gouden koepel. Want er mocht geen enkel gebouw boven de moskee uit torenen, ik kan mij vergissen, maar ik denk dat het een wet is uit vervlogen tijden want de flatgebouwen rijzen de grond uit. In ieder geval een groot verschil met 2015, de laatste keer dat wij hier waren met de Cowa.
We ankeren naast Hulhulé Airport island, voor onze laatste nacht. Het lijkt op te klaren, nee toch niet het blijft grijs maar geen regen, ook goed hé, anders kunnen we ons gerief nat inpakken.
The Fish Tank, derde en allerlaatste van deze toffe vakantie. Jaouad mag niet mee duiken, hij vliegt morgen rond 13u naar Thailand voor twee weekjes rust, de tussentijd zou kantje boordje zijn, mocht hij deze toch mee duiken. Het tonijn verwerkingsfabriek kiepert zijn snijafval terug in zee, super recyclage dus, maar wel dubbel natuurlijk, tonijn is al zo schaars. Maar voor het leven onder de waterspiegel, een gastronomisch festijn.
Napoleonvissen, murenen in alle soorten, kleuren en maten, Black spotted Sting Rays, en zoveel andere vissen, de telling is niet bij te houden, maar als ik zeg een honderden dan denk ik da’k er ver naast zit. Zodra ze boven het luik openen krioelt het van de vis, elk wil een stukje meepikken, tonijnkoppen, graten met staart of stukken vel, niets blijft ligg
en.
Al het leven hier is stevig uit de kluiten gewassen, de reuze roggen zweven onder of tegen de duikers. Murenen bij de vleet, reuze,-, groene,-, parel,- of zebramoeraal, met drie tot vijf hangen ze uit één gat, ni normaal. Dit was een speciale afsluiter.
Het duikgerief word gespoeld op de dhony en doorgesluisd naar de Soleil zodat we het te drogen kunnen hangen, heel de railing hangt vol. Chance dat er wat warme wind staat zodat het gespoelde materiaal toch nog kan drogen, want nat in de valiezen is geen goeie optie. Na het avondeten vraagt patron Shahid of we iets in het gastenboek willen schrijven of tekenen bij de duik-groeps-foto’s en toont de video die hij van de Cowa groep gemaakt heeft, bwaaah.
Lap, de weerwolf is weer op pad.
Vrijdag 14/02/2020
’T is een kwakkelweertje op Valentijnsdag, afwisselend een water zonnetje en grijze wolken. Voor diegene die willen, kunnen na het ontbijt en het afrekenen van de fooi, eiland tax (bbq), drank en extra duiken, Malé bezoeken. Eerst die laatste stuks, die nog te drogen hingen inpakken en kunnen we de koffers sluiten. Voor Jaouad zit het er al op, we nemen afscheid en wensen hem nog een fijne vakantie verder..
Luc, Ankie, Henry en Petra trekken naar de stad, met onze drie Italiaantjes, Sentire (horen), Vedere (zien) e Taci (zwijgen), wie wie is, weet ik niet maar Gennaro is zeker Taci niet 😁. Nee Riccardo, zegt Hilde ik wil niet mee, ga maar met uw lief Genna lacht ze hihihi. ‘K zien ze der al hand in hand lopen.
De rest van de bende blijft aan boord, wat lezen of gezellig bijeen zitten tetteren. Wie heeft nu wie met wat en waar vermoord ? Eigenlijk zou er één persoon het verloop moeten opvolgen, nu is het spel eigelijk voor ’t zeggen doodgebloed en van horen zeggen heeft er iemand dan maar zelfmoord gepleegd, maar da’s fout begrepen geweest, want in dit spel kunnen er meerdere winnaars zijn.
Maar “onze frut weurt zuur” onzen hoop bagage ligt al op de dhony, nu wij nog, we worden op Hulhulé afgezet en wandelen we naar de luchthaven, in de vertrekhal is het een blij weerziens van Dirk en Ann, ze heeft gelukkig terug wat kleur in haar gezicht.
Zaterdag 15/02/2020
Na vele uurtjes vliegen staan we terug op Belgische bodem, waar er ellenlange rijen aan de passen controle staan aan te schuiven ? De bagage rolt van de band, dit was het einde van een leuke vakantie. Daaaag tot gauw, hopelijk hebben we van iedereen afscheid genomen.
Terug thuis.
Horen we dat Covid 19, wel heel dichtbij komt en dat stormen Ciara en Dennis hier de plak hebben gezwaaid. En Dirk laat weten dat er drie breuken zijn vastgesteld in de humerus (schouderkop) van Ann, ze zal een lange herstelperiode tegemoet gaan.
Dikke knuffel allemaal.