Malediven 2015

Cowa Malediven zaterdag 14 februari t/m 02 maart 2015. Verslag door Martine.

Mijn verhaal als dagboek.

En wie komt daar allemaal in voor:

Frankske & Martine, Riccardo & Hilde, Patrick & Ingrid, Pieter & Anke, Luc & Saskia, Joeri & Els, Dirk & Ann, Wim & An,

Pascal, Renzo, Freek, Rudy, Tony, Laura, de zon

Duikgidsen:Deco, Maus, Sidey

 

Zaterdag 14 & zondag 15 februari 2015

Mannekes mannekes toch, ’tis Valentijn, is dá nu geene schoonen dag om mé een gerust hartje te vertrekken naar die prachtige eilandjes van de Malediven.

Parelwitte stranden omringd met het turkoois blauwe water, palmbomen en zonzekerheid wachten op deze éénentwintig ongeduldige waterratten.

En zoals gewoonlijk zijn we afgesproken aan de Starbucks coffee, om 16u.

Druppelsgewijs groeit de onpare Cowa groep en wordt er kennis gemaakt met diegene die we al wel, en nog niet kennen. Da’zie’ter wér ok uit.

Riccardo opteert om toch NU de luggage te gaan droppen, en mijne koffie dan ?

Allez we zullen maar luisteren zekers hihihi, meestal kies ik de verkeerde rij, maar deze keer is’t bingo, we verlossen onszelf van de plompe bagage en stappen binnen.

Waar dat den éne nog een koffeke drinkt (wij dus), den andere iets gaat eten, shoppen of aan al aan de gate gaat zitten, ieder zijn bezigheid.

Der word wér over en weer gezwanst, zoals zo dikwijls, waardoor dat we nu weten dat Els, volgens haar zelf, goed scheetjes kan laten, waarop Ingrid direct reageert “op welke rij zitte gij”.

Volgens mij Ingrid, kunde die OORdopjes ook in uwe neus steken of …. bij Els als stop gebruiken !

De sfeer zit er al goe in, Freek laat het hele vliegtuig weten dat de pruimen in zijnen dessert nogal uitnodigend liggen, zijn ze nat vraag ik, en met een gebaar dat niets aan de verbeelding overlaat, zegt’em, nu wel.

Onze vlucht Brussel / Turkije, verloopt vlot, mor miljaarde zeg, wá is da hier warm, we zijn blij dat we iets na de negenen, de frisse luchthaven van Istanbul binnen stappen en ons beentjes kunnen strekken.

Een dikke twee uur later is’t zover, “boarding time for all passengers to Malé”.

Allez goe nog acht uurtjes volharden sé.

Verdoemme toch, hier is dat ook al zo benauwend warm, pfff een plat waterke aub.

De vlucht zit niet vol en voor ons is dat comfortabel zitten, drie zetels voor twee, ni slecht, de rij achter ons waar Dirk en Ann zitten hebben ook die chance.

Patrick voelt zich ni zo goe en stapt richting wc, maar net vóór de deur gaat’em gelijk ne zak patatten, schoon tussen de rijen zetels de vloer op, né volledigen black-out, blijkt later.

Altijd goed dat er ook dokters op vakantie gaan, deze Engelstalige dokter komt de nodige hulp bieden, bloeddruk is ok nu, blijkt dat de warmte, te weinig zuurstof en een beetje déhydratatie den boosdoener zou kunnen zijn.

Omdat plat liggen en rusten nodig is, geven Dirk en Ann hun confort af, te warm en koude rillingen volgen elkaar op, maar na een uurtje met heel veel aandacht van Ingrid, lijkt Patrick terug den oude, sOOooorry hahaha. Ik heb zo’n vermoeden da’em jaloers was op onze plaatsen.

‘Tword tijd da’k eens terug naast Frank in mijne zetel ga zitten, maar, dá zal voor nen andere keer worden, Wim, gefocust op de toilet achter mij, zakt voor mijn voeten ineen zoals né cake die ge te rap uit den oven haalt.

Ik kan nog net vermijden dat hij met zijne kop ergens tegen botst, zijn ogen draaien weg, krijgt een paar stuiptrekkingen en moet overgeven, lijkbleek is zijn kleur.

Kan de dokter nog eens opgetrommeld worden aub.

Wim zit in een fase erger dan Patrick, de stethoscoop word boven gehaald, maar deze werkt niet, dan maar de pols en bloeddruk meten.

Wim is uitgeput van dit voorval en dit zal een iets langere recuperatie van zijn lichaam vragen.

Wij staan ook onze plaatsen af, zodat ons volgende slachtoffer liggend kan slapen, Wim heeft nog steeds geen kleur.

An, vertelt ons dat dit niet de eerste keer is, hij heeft een zeer lage hartslag, goed… , An weet beter welke aandacht hij nu kan gebruiken, ik ga eindelijk terug op mijn plaats zitten sé.

Het eerste wat Frank mij vraagt is: dees is toch geen slecht teken hé ?

Riccardo zegt da’zé’né tien procent va’non’zé’né groeppe, tja das waar Riccardo, maar op deze vlucht zijn wel meerdere mensen onwel geworden, niet van onze groep.

We landen veilig op Malé en Wim krijgt wheels onder zijn gat geschoven, das pas service.

In de Malediven is het vier uur later dan in Belgie.

Het nodige papierwerk is zo voorbij zodat de groep kan opgepikt worden door de dhony, de bijboot van onze live-a-board.

Amaaai, daar ligt de Adora, deze nieuwe aanwinst is pas in gebruik van eind  2014, en heeft nog maar drie cruises achter de rug, spiksplinter nief dus.

Eens aan boord van deze 28m lange en 10m brede boot, gaan de schoenen uit en blijven ze uit.

Wauw, deze boot is zeer ruim, smaakvol ingericht en proper, wat een verschil met onze ervaring op de Indonesische “Pearl of Papua”, hopelijk blijft dit zo, maar aan de afwerking te zien, tja..

Het zijn luxe kajuiten, met modern ingerichte badkamers, er zijn ook nog vier suite-kajuiten.

Het verschil is dat de suites op het eerste verdiep liggen en grotere ramen hebben, de ander kamers, zijn in de ruimte waar normaal het ruim is, of de kelder zoals ons Nenatje dat ooit noemde hahaha.

Als alles zo goed als uitgepakt is, staat het verzorgde buffet al klaar en mogen we aanschuiven, damn good food.

Dat van die zonzekerheid moet herzien worden, regelmatig is’t toch wat grijs en bewolkt zené, maar het blijft wel warm.

Om dat er geen duik voorzien word vandaag, kan de algemene briefing vanavond nog gebeuren, want de meerderheid heeft op de vlucht bijna niet geslapen en willen crashen.

Hilde zoekt een slachtoffer voor’t reisverslag, nee nee ikke liever ni, als er andere kandidaten zijn, graag.

Maar’k schrijf er wel ene voor mezelf,… uiteraard, dat is bij Hilde niet in dovemansoren gekomen blijkt later.

 

Maandag 16 februari

06.30u OoooPstAaan.

‘Kem goe geslapen eigenlijk, een goe beddeke.

Ons check-up duikje is gepland op een rustige plaats met een wrak.

No pipi in the suit, is mijn streven, we zullen zien zegt den blinde.

Terug op den dhony, is het mij gelukt, ‘k ben fier op mezelf, maar nu is het toch zeer dringend zené.

Hilde en Patrick sleuren mee aan mijn pak, om een eventueel pipi accidentje te vermijden.

Oef da was toch maar op het nippertje..

We kunnen terug aan boord van de Adora gaan.

Renzo schuift uit op het dek en komt met zijn scheenbeen ongelukkig op een randje terecht en dat heeft een diep gaatje opgeleverd, hij wou precies de houten plankskes eens van dicht bij bekijken, beroepsmisvorming zeker ?

Zalfje, plakkertje en een beetje aandacht van vier vrouwen, daar was’t om te doen ja,….. die Italianen toch hé.

Laura schuift weer achter de licht-grijze massa, en het druppelt wat, een goed moment om effe te verdwijnen en mijne “7 minits workout” ook hier proberen, vol te houden, kwestie van mijn conditie een beetje op peil te houden, al is’t maar in’t kopke.

Onze volgend plonske wordt  uitgesteld, de dhony heeft motor pech, al chance dat we nog vlak bij Malé liggen.

De kapitein stuurt een paar van the crew om een nieuw onderdeel te gaan kopen in plaats van het probleem te proberen herstellen, slimme maar dure oplossing.

Patrick en Luc zoeken een slachtoffer om Chapeau te spelen, moi, maar effe to much information, andere keer mannen.

Anke leert Els, Back Gammon, da, wil ik ook nog wel eens leren spelen, dees verlof.

De motor is ondertussen gefixt, briefing, and time to go in to the water.

Zware stroming is de boodschap, da belooft.

Maus, is vandaag de gids van ons zes duikers grote groepje.

Hij is een klein, fijn manneke met een spitsig gezicht, vandaar zijn bijnaam veronderstel’k.

Ni just Tinne, het is een inkorting van zijn naam Mausoom, ook goed.

We duiken den blauwe in, en gaan schuin naar beneden, ik ben gelijk een papiertje in de wind, hoe hard ik ook palm, ik geraak achter op de groep en das ni goe.

Ik moet iets doen, dus kaarsrecht en zo snel mogelijk naar den bodem om mij vandaar voort te trekken aan alles wat vasthangt, om zo bij de anderen te geraken.

Frank, mijnen budy, had gezien da’k er niet geraakte en was achter gebleven, maar is nu genoodzaakt mee te kreuffelen.

Wanneer we dan eindelijk bij den hoop aangekropen kwamen, was het tijd om los te laten, te stijgen, en de kant op te zweven vanwaar dat we just gekreuffelt kwamen.

Al die moeite is voor niks geweest, jammer, volgende keer beter.

Maus en één van de crew-members kijken mij bezorgd aan, wanneer ik op het laddertje mijn masker afzet, you are bleeding, probebly your sinusses, word mij gezegd ?!

De witte handdoek kleurt rood wanneer ik mijn haar afdroog, het is de Crazy Color die ik gebruik voor mijn mech.

Aha daarom dachten ze dat het bloed was.

En euh, forever no pipi in de suit, was maar een utopie zené, da wordt dus weer alles spoelen na elke duik pff.

In de salon zitten we gezellig nog te kletsen, Freek kijkt Riccardo aan en vraagt, welke Italiaan kijkt nu ni naar de vrouwen, Botticelli roept’em uit.

En wiste al dat Andrea gaat stoppen mé zingen, tja hij heeft nog nooit geene frang gezien !

Nachtduiken voor wie dat wil, een half uurke sharkfeeding staat er op het programma.

Is dat da goe, of is da ni goe, tja dat blijft “the question”, in ieder geval zo kan je deze prachtige grote en grotere verpleegster haaien en plavijen van roggen van heel dichtbij bekijken.

De meeste komen op tien centimeter naast of over de duikers gezwommen, sommige duwen je vinnen of hand weg op zoek naar die stukjes vis, die daar worden neer gelegd door de gidsen.

De verleiding is groot om ze aan te raken, de structuur te voelen, maar, ik doe het niet.

Dinsdag 17 februari

Rise and shine at six o’clock, das vruug zené op verlof.

Tijdens de duiken vandaag heeft de rifhaak, die koen voor ons gemaakt heeft, zijnen dienst al goed bewezen, haleloeia.

Goed dat Hilde het er op de vergadering nog eens over had, nen echte must have om in een stroming naar de beestjes te kunnen kijken.

Op den dhony staan we volledig in tenu om de laatste zilte sprong van vandaag  te maken, Pieter tuttert nog tot op de laatste seconde aan zijn elektronische sigaret.

Eén van de dagen zie ik hem nog wel eens met zijn sigaretje in zijne mond i.p.v zijnen ontspanner ‘t water in springen, macht der gewoonte, maar dan pis’k, (jaja nog eens) in mijn broek van’t lachen zené.

‘Tis weer een gezellige, maar voor vele een korte avond, de stromingsduiken vergen blijkbaar veel energie, want tegen den tienen druipt er al een groot aantal af, naar de kamer.

Slaapwel, tot morgen.

Woensdag 18 februari

6.30u

Het bovendek is, “the place to be” tussen de duiken, er is heel veel plaats.

Over de volledige breedte van den boot is een rij ligkussen, drie gezellige zithoekken, een tafel met twee banken, één los ligbed en een aantal zitzakken.

Alles is wit en naturel houtkleur tegen een blauwe hemel, very lounchie.

Mantapoint wordt onze tweede duikplaats voor vandaag, plons.

Vlak voor ons ploft er een deco-boei op den bodem, iemand van onze groep is dá blijkbaar verloren, ik hang ze mee aan mijnen jacket en horen het straks wel.

Wat hebben we geluk, in groepjes van twee, drie of meer, komen deze sierlijke dieren zich laten reinigen, mé allemaal genieten we van dit schouwspel.

Tussen de scènes door, kunnen we het leven van een “eelgarden”, een mureen met pantermotief of né platvis die over de bodem schuift, bestuderen.

Maus speelt “de platte” onder water, wanneer hij ne vishaak, vislood of een verroest mes vind, zwemt hij naar ons er doet alsof hij iets speciaals wil laten zien, uiteraard pakte dá aan, en vóór dat ge’t weet, zitte der heel den duik mee hé.

Terug aan den dhony vraagt’em dat gewoonlijk terug, pff, ons gaat’em ni meer zitten hebben.

De eigenaar van de verloren gewaande Deco boei blijkt Freek te zijn.

Nu nog effe bakken en braden om toch mé een kleurreke thuis te komen, vooral bruin beentjes wil ik hebben.

We liggen aan een heel langwerpig eiland, kilometers wit strand, vollen-bak zon en kalme zee.

Ons laatste duikje kan weer tellen, stroming om u tegen te zeggen, gelijk ne pijl uit nen boog, recht nor beneden, om ons daar vast te haken.

Mijn eerste en ook het tweede rotske komt los van de grond hihihi, derde keer goeie keer, onzen bril en ontspanners daveren over en weer in de kracht van het water.

We trekken ons over het rif verder naar beneden, want just achter het richeltje is de stroming net wat minder.

Het is het terrein waar de haaien jagen, maar ni vandaag.

Riccardo geraakt, in deze hevige stroming, plots één van zijn vinnen kwijt en zonder te aarzelen schiet Pascal er achteraan.

Tegen stroom in komt hij terug bij Riccardo, en steekt hij de palm aan zijn voet zoals de prins het glazen schoentje bij Assepoester.

Op deze diepte gaat het snel met luchtverbruik en om niet in deco te gaan, wordt het tijd om los te laten, mee te vliegen met de stroming en zien waar we eindigen.

 

Donderdag 19 februari

5.45u ‘t is nog donker.

Hoe vroeger we in den blauwe kunnen gaan hangen, hoe groter de kans op hamerhaaien.

Op de briefing wordt ons verteld dat we op een diepte van dertig meter, weg van het rif, een tijd gaan blijven hangen.

Zolang onze computer en luchtverbruik het toelaat uiteraard, en dan maar hopen dat de sharks of misschien wel een walvishaai ons passeert.

Het was wishfull thinking, ze zitten heel waarschijnlijk nog een stuk dieper, daar waar het kouder is.

Ann’s eerste ervaring met, in den blauwe hangen, is blijkbaar goed meegevallen zo te horen.

Terug op de Adora kunnen we genieten van een lekker ontbijt, de volgende atoll is een drietal uurtjes varen.

Tijd genoeg om lekker niks te doen, zalig.

Mé niks te doen, zijn mijn billen verbrand, Frank had ze nochtans in gesmeerd !!!

Misschien onze mailtjes effe checken, maar de internet connectie is is hier met ups, en heel veel downs.

Langs hare neus weg, vraagt Hilde hoe het met het verslag gaat, met mijn verslag, is’t ok Hilde, en hoe staat het met het jouwe ?

Bwaah, een paar zinnen, krijg ik als antwoord.

Mijn verhaal, zeg ik, vind ik voor een groepsverslag teveel, “me myself and i”, … lees maar, stel ik voor.

Tja ‘k had het kunnen weten dat ze het wel goed zou vinden.

Het wordt geclaimd door de Cowa, en uiteraard is het fijn dat het goed bevonden word, mor toch ……….allez ja ’tis goe.

Als’t zonnetje op het wateroppervlak schijnt is de blauwe kleur onder water echt wauw, en dat in combinatie met de grote witte zandvlaktes, echt schoon.

Frank vind né pocket mé lood op den bodem en beslist hem mee te nemen, toch wat zwaar zon’n extra drie kilo, en geeft hem door aan Maus, onze gids, zo dat hij er deze keer mee kan zeulen.

Aan boord komen we te weten dat het loodzakje van Dirk is, waarschijnlijk is de clips gelost met in ‘t water te springen, hij heeft dus heel den duik scheef gehangen volgens zijn zeggen hihihi.

Dankbaar dat hij zijn weights terug heeft trakteert hij Frank een pint, schol Dirk.

Ann trakteert op haar beurt Freek een biertje, blijkbaar heeft hij, haar lood terug gevonden, seeg da zit in de familie zekers ?

Maamendhoo, is één van de bewoonde eilanden waar Deco, één van onze duikgidsen woont, dit gaan we straks bezoeken.

De eilanden zijn oftewel privé, als resort ingericht, bewoond of onbewoond.

Het dorp op dit eiland heeft enkele rechte straten, grijze stenen huisjes, winkeltjes en een stort, het enige gemotoriseerd vervoer zijn brommertjes en voor de rest niks interessants te zien.

Een klein deel van de vrouwen en jonge meisjes dragen geen sjalleke op hunne kop, en vermits het grootste percentage van de bevolking moslim is, zal er hier ook wel né moskee zijn, maar die zijn we niet gaan bekijken.

We wandelen terug naar het haventje, waar onzen taxi klaar ligt om terug aan boord te gaan.

Vóór we in Belgie vertrokken zei Riccardo dat’em zijne Bialetti meepakt, en voor diegene die graag meedrinken, gelieve één pakje koffie en een klein tasje, per persoon, mee te brengen.

Awel ben heel blij met zijn voorstel, want na het eten een lekker straf espressoke, da smaakt toch wel zené.

Renzo’s scheen ziet er nog altijd niet zo goed uit, volgens hem doet het geen pijn meer, maar wat mij betreft blijft het er TE rood uitzien.

Ik denk dat hij zich sterk houd, maar raad hem toch aan de ontsmettende zalf te blijven gebruiken.

Vrijdag 20 februari

06.00u.

De kapitein zou deze nacht doorgevaren zijn, als de omstandigheden het zouden toe laten, niet dus.

Maar vóór dat we vertrekken is er hier nog een duikje gepland.

Wim, Pascal, Dirk en Ann willen zich nog verbeteren en volgen een specialty cursus “stromingsduiken”, tja das in de Malediven geen rariteit om te doen hé.

Pascal wil nog een paar kaartjes meer op zak hebben en kiest er voor de “nacht” en “diepte” cursus der bij te doen.

Insmeren mensen want we hebben een tochtje van zeven uurtjes varen voor de boeg, ver naar het zuiden, richting de evenaar, joepie das daar lekker warm.

Terwijl we varen wordt ons ontbijt geserveerd, precies geen goei idee.

De zee is ruw, de tafels en stoelen schuiven van hier naar ginder, vanuit de keuken horen we gerammel en gekletter, pannen die van’t vuur schuiven en het bestek en de kommen die de vloer bereiken.

De raampjes lekken in de kajuiten, precies geen goei katchoekes gebruikt als dichting.

Anke et moi, verkiezen te luieren in de zetel op het achterdek, Frankske gaat gezellig op’t bed liggen, allez iedereen vind wel een plaatske om te hangen of te liggen, Freek zien we overal een beetje, ‘t is da’tem geen zittend gat heeft hé.

De crew verwent ons en kapt jonge cocosnoten open voor de melk, welke heel verfrissend zijn.

En voor diegene die willen, worden ze nog eens in twee gekapt zodat het dunne malse vruchtvlees uitgelepeld kan worden.

Een vislijn met een geklemde lege waterbus is aan de reling vastgemaakt, en sleept achter de boot, Anke vraagt hoe ze nu weten wanneer ze beet hebben.

Simpel, wanneer de vislijn de petfles wurgt, hebben we prijs, en ja vier grote vissen is den trophee voor vandaag.

Bij het avondeten zegd Patrick, deze morgend heb ik er nog zo éne gefotografeerd, en nu ligt’em op ons taloor, verser kan ni.

We springen de zoute natigheid weer in, en zakken tot een dertig meter, tjongejonge ‘kem het warm, het water heeft hier, volgens mijne computer, een constante van 28°.

Pff, die kap moet af, resultaat dat mijn haar, voor de helft van de tijd, voor mijnen bril zweeft, zo hebbe’k het gevoel da’k iets ga missen, wreed lastig zené.

Mama Cowa, hare krullebol, dwarreld ook naar alle kanten, precies Medusa, mé al haar slangskes.

Onderweg tijdens den drift naar de safty stop, zwemt er op, een meter of twee onder ons, een eenzame, vrij grote Luipaardhaai, wauw schoon beestje, da’s meegenomen.

Omdat Freek en Rudy achterste voren zweven, probeer ik hun aandacht te trekken, ik gil, brul en roep in mijn mondstuk, tevergeefs natuurlijk.

Spontaan draaien ze beide met de stroming mee en krijgen deze prachtige vis ook in de mot.

Rust, staat nu op het programma, en we genieten der elk op onze eigen manier van.

De crew hangt voor vanavond, felle lampen aan het achterdek, waar plankton, kril of beide naar toe komen.

Met een beetje geluk, komen de whale sharks er op af.

‘T schijnt dat rond één uur vanacht nen dolfijn en né manta zijn gepasseerd, vóór dat er twee walvishaaien bleven plakken achter den Adora.

Met zijn indrukwekkende grote kweek, zoog’em, voor hem, alle eetbaar spul naar binnen.

Nu had ik de kans en heb ze ni benut, loemp hé, maar ik kon het ni opbrengen om mijne slaap te storen.

 

Zaterdag 21 februari

07.00u

Een beetje cornflakes of een koekje, briefing en ‘twater in sé.

We worden weer getrakteerd op haaien, tonijn, schildpadden en vele kleinere zeebeestjes.

Het word tijd dat ik mijn rifhaak los, maar omdat ik te snel weg vlieg, kies ik een rotske uit om mij vast te houden, zodat ik bij de rest van mijne groep kan blijven om zo samen te driften.

Opeens voel ik een serieuze neep in mijnen duim, en realiseer ‘k mij da’k chance heb dat ik  handschoenen draag.

Er heeft een kleine bruine mureen in mijnen duim gebeten, de lafaard, en vanuit de holte komt’em nog eens effe terug dreigen, denk da’kem sebiet né klop op zijne kop geef.

Duiken in de Malediven, zijn vooral korte en hevige duiken omwille van de channels, tussen twee riffen waar het water wordt doorgestuwd, en wij als een speelbal worden meegesleurd.

Terug op den dhony, zet ik mij in achteruit en parkeer ik, pwiep pwiep pwiep, mijn fles tussen de andere, ook beroepsmisvorming zekers ?

‘K spoel mijn pispak uit en hoor van Patrick dat hij ook nen knabbel van een mureentje in zijne vinger heeft gekregen, waarschijnlijk dá zelfde smeerlapke.

Zie ik dat goed, ……… Pieter staat met zijn E-sigaret onder de douche, neeeee !!!

Maar, laat ons der maar mee lachen, ik heb toch liever zijn synthetisch stoomstokje dan nen echte stinkstok, op dees manier wordt ik niet verplicht mee te roken, dank u wel Pieter.

Er liggen een paar onbewoonde idyllische eilandjes vlak voor de boeg van onze boot.

Een twaalftal van de bende gaat aan land ???

Het is schoon, mor’t-zou nog veeeeeel schooner geweest zijn, mocht er ni zó veel vuil liggen, amai men oor, plastiek, dat blijft toch een groot probleem hé.

Een uurtje later keren we terug en staat het buffet weer klaar. Wat een leven mmmm.

Rond twee uur deze nacht zouden we vertrekken, verder richting het zuiden zodat we tegen de zessen ‘smorgens op bestemming zijn.

 

Zondag 22 februari

6.30u

We bevinden ons nu net over de evenaar, de zon staat hier zeer recht op den aardbol, stikkeheet.

Stille Tony, volhard, met muziek in zijn oren trotseert hij Laura’s stralen op zijn, al reeds bruin gebrande huid.

Gewoonlijk zijn we verdeelt in groepjes van zes, zeven en acht en is er voor elke bende een gids.

Vandaag moeten we het stellen zonder Maus, hij heeft een zware oorontsteking.

Luc gaat vandaag ook skippen, ook zijn oren zijn niet ok.

In de ochtend briefing wordt er uitdrukkelijk gevraagd om bij deze, 45m diepe, hanging in the blue, duik in één groep te blijven.

En omdat we daar met zen allen zo op gefocust zijn, hebben we waarschijnlijk wat gemist.

Een bepaalde plek waar we zouden hebben moeten blijven hangen, zijn we zonder het te beseffen voorbij gevlogen.

De twee silvertip haaien en een barracuda was zowat het enige grotere leven wat we te zien kregen.

Frankske heeft vandaag ook touch gehad van een dreigend, vinger bijtend mureentje hihihi.

Hilde had juist gezien dat Freek een schildpad streelde en krijgt meteen nen tik op zijn hand, da mag ni.

Er wordt koers gezet richting naar de op één na zuidelijkste atoll.

Manta point cleaning station, is een zeer uitgestrekte, prachtige koraaltuin.

Deco en Sidey doen teken om een plaatske op de bodem te zoeken, … op de bodem Riccardo, niet boven op een koraaltafel, … nee Pascal, gij ook ni !!!

Nada, niks manta’s te bespeuren, denk dat het cleaningstation failliet is.

OK, we houden het voor bekeken en kuisen ons schup af, byebye.

We ankeren voor de haven van het eiland Maradhoo, blijkbaar het grootste van de Malediven.

Tien witte Cowa’s gaan aan wal.

Wat was er te zien, vraag ik wanneer ze terug zijn, auto’s, nee nee geen wrakken, mor schoon otto’s vooral Mazda’s volgens den Dirk, en né vliegende hond, zegt Ann ?

Het is een haven met veel grote vissersboten, en tot ergernis van Freek, zijn ze nen hoop blauwvin-tonijnen aan het kuisen.

Allez goed, na het eten, nen espresso, ons twee Italianen zijn weer aan ‘t bekvechten zené.

Renzo wil absoluut espressosuiker bijmaken, en tot grote ergernis van Riccardo, neemt hij daardoor het beste van de espresso weg, er volgt nen hoop Italiaans gegrom, zaage-vent laat Renzo tussen zijn lippen ontsnappen hihihi.

‘T schoonste van al is, dat ze elkaar niet kunnen missen.

Nog né gezellig babbel en ons bed in.

Rond den drieën deze nacht zouden we varen, als de zee niet te ruw is.

 

Maandag 23 februari

06.30u

Amai, slecht geslapen, veel te warm, Frank had den airco wat aangepast maar toch nog iets vergeten, pff hoofdpijn vanuit mijn nekske.

We hebben né voorzichtige kapitein zegt Hilde, want we zijn nog niet gebougeerd sinds gisterenavond, misschien is het wel né slimme kapitein, denk ik.

Daarom hebben Deco en Sidey, beslist om de twee duikstekken van gisteren nog een over te doen, in de hoop, nu wel manta’s en hamerhaaien te zien.

Deze keer via, the channel, naar de koraaltuin gedoken, en het valt op, dat er aan deze kant van den hof, enorm veel dood koraal ligt.

Een deel van de groep, die vooraan zwommen, hebben geluk gehad, twee manta’s hebben ze gezien.

Vier uurtjes later, brengt de doni ons naar de volgende plons-plek, maar….., er scheelt iets aan de motor, volgens Deco zit de oliefilter verstropt, we dobberen stuurloos op de ruwe zee.

De kapitein verdwijnt in het ruim, kling kling kling, hamer op metaal geluid, tien minuten later is’t gefixt, gelukkig maar.

‘Tzal terug den diepe worden, hang-in-den-blauwe-op-45m-duik, ook hier worden we beloond, twee hamerhaaien en een witpuntrifhaai, ni slecht hé.

We zijn al terug opweg naar het noorden, dat wil zeggen, 4 á 5 uurtjes keuvelen en dutten met Anke, in onze favoriete zetel op het achterdek, mmm gezellig.

We hebben zelfs Neptunus niet gezien bij het oversteken van den evenaar, anders hadde’k wel eens effe aan zijnen baard getrokken.

In deze ruwe zee met wind en stroming tegen, haalt onze Adora toch nog acht knopen, wat volgens kenners onder ons, zeer snel zou zijn, krachtige motor dus.

Né late nachtduik, wordt voor de liefhebbers, den afsluiter van vandaag.

Iedereen is in een diepe slaap tot,  ……..  de motoren om 3.30u worden gestart, grrrrrr.

Dinsdag 24 februari

06.15u

Aan de Huvadhoo atoll, wordt er voor één duik stil gelegd, het was hier, dat we vier dagen geleden haaien hebben gezien, en ze willen ons geluk nogmaals beproeven.

Terug aan boord zijn er éénentwintig tevreden gezichten te zien, dus, opzet geslaagd.

We maken weer de oversteek, da’s weer zeven uurtjes rust.

Dus zegt Hilde, tijd voor Het moordspel, oeoeh creepy hihihi.

Elk persoon krijgt drie blanco-tjes waarop hij of zij hun eigen naam schrijven, een op de boot beschikbaar moordwapen, en een haalbare plaats waar de moord moet plaats vinden.

Alleman trekt uit elk potje een papiertje, en plots lijkt iedereen een potentiële moordenaar.

Pieter is mijn slachtoffer, ik moet hem afmaken met een grote zitzak op het eerste verdiep ?

Drie maal is scheepsrecht en Anke palmt “onze” lange afstands-zetel al in, ‘k ben op komst Anke.

Lui luier luiest, wringen we ons in allerlei bochten en pitten de uurtjes weg.

Dit zal Anke goed doen, want haar sinussen of neus blijft dicht zitten, een sinutabje of twee kan helpen natuurlijk.

Ding ding ding lunch time.

Ik wacht mijn moment af, maar wanneer ik met de koffie en de Bialetti aan het toogske sta  …………. krijg ik de doodskus van Riccardo, aan de bar, verdoemme ‘k zen der aan.

Hij krijgt nu mijn moordopdracht om uit te voeren.

Ondertussen zit de meerderheid in’t salon, naar nen bleit-film te zien.

In de late namiddag doen we de tweede en laatste natte sprong voor vandaag, op de dhony zullen er ook weer een paar fictieve moorden worden gepleegd.

De gidsen doen ook mee in het spel, maar hadden de regels niet volledig begrepen, en zo is er hier en daar wat mis gelopen met de briefjes.

Bedoenk, amai dá was né serieuze doffen bots, we hebben toch geen beestje geraakt hé ?

Volgens de crew zijn we tussen twee riffen gevaren en te kort er tegen, deze boot is wel uitgerust met GPS maar geen sonar, zou wel handig zijn.

In ieder geval tijdens onze duikvakantie in de Filipijnen is het de kapitein ook gelukt met de metalen boot op het rif te varen, en dat klonk toch heel ander zené, een ruwe harde bonk.

Swat, der is niks kapot, da’st voornaamste.

Bij het avondeten, worden de spelregels beter uitgelegd aan Deco, Sidey en Maus, en zo begint het spel opnieuw, hilarische paranoia slaat toe.

Mijn loting, is opnieuw Pieter te vermoorden op de dhony met een servethouder, dá moet lukken, als ik uiteraard niet wordt gekilled vóór dat ik, mijn moord, kan plegen.

Morgenvroeg moet ik ongezien mijn wapen meesmokkelen aan boord van de dhony.

De machinekamer ligt vlak naast onze kajuit, deze is wel geïsoleerd, maar als de motoren draaien is het toch een serieus gebulder zené.

Ik word uit mijn slaap gerukt, wanneer de kapitein, om 03.30u beslist, te vertrekken.

Een uur aan een stuk gaat het geluid van de motor, als een jojo van hard naar zacht en terug, mé mijne prutkop sta ik mee op het achterdek en wordt er verteld dat ze problemen hadden het anker los te krijgen, ok dan, good night.

Woensdag 25 februari

07.00u

We mogen weer eens te water gaan en stappen de bij-boot op.

Het killer instinct in mij, komt boven, Pieter gaat eraan, ik geef hem nen tik met mijn inox houdertje, DOOD, komt er over mijn lippen, hihihi.

Mijn volgend slachtoffer is Els, ni gemakkelijk want ze is heel achterdochtig.

‘Tis ook ni simpel, om ni gezien te worden, met een grote zitzak als wapen.

Anke et moi, steken twee complotten, A & B, in elkaar, en bekijken onze kansen.

In bikini, genietend van het zalige zonnedek, verteld Hilde me dat dit een uitzonderlijke route is.

Vorig jaar rond dezelfde tijd, had ze aan Deco gevraagd om het verre zuiden te kunnen doen.

Dit zou gaan, enkel als er een andere groep van het zuiden terug naar het noorden zou varen, en onze groep vanuit het zuiden terug naar Malé vliegt, omwille van de lange uren varen en niet teveel te moeten ruchen.

Hilde en Riccardo dachten dat het zuiden niet door zou gaan, omdat er geen reactie meer kwam.

Maar bij aankomst, de 15de, kwam Deco met het goede nieuws, dat de route in lus-vorm, naar het verre zuiden en terug, toch kan doorgaan.

Hopende dat het nog ongereptere zuiden, schatten kan bieden.

Nena heeft in één van de vorige duiksafari’s het moordspel geïntroduceerd, verteld Hilde nog.

Aja, awel mercie hé Nenatje hahaha.

Plan B, lukt niet, Pieter ligt dwars, dus gokken we op A, en ja zené, het imaginaire bloed van Els spuit en spetterd naar alle kanten, tja sorry hé, das mijne rijkelijke fantasie in werking.

Ik wordt nog nen echte mafiosso, voor mijn volgende opdracht loop ik heel de dag met een theebuiltje rond, in bikini is dat soms wat lastig.

Nu het moment afwachten wanneer Deco eens naar het zonnedek komt hé.

De avond verloopt lekker smooth, de toch wel leuke film, Chocolat, met Juliette Binoche en het lekker stuk, Johnny Depp, wordt door de meeste gesmaakt.

Freek, Pascal en Rudy kraken nog een fleske rum onder de prachtige sterrenhemel.

 

Donderdag 26 februari

06.30u

Het was een kleurrijk ochtendduikje, een deel had pech te moeten zwemmen naar de dhony, deze zijnen oliefilter moest voor den derde keer nog maar eens vervangen worden, tja mannen als ge, de olie zelf, niet vervangt !

De Adora vaart heel langzaam, hier is de plaats waar regelmatig whalesharks gespot worden.

Wachtend op een kreet van de spotters, ben ik nog wat in mijn dagboek aan het schrijven.

Els staat ineens vóór mij in de living, en blij opgewonden roept ze, Martinneke den Deco zit op het zonnedek.

Gelijk né wervelwind storm ik den trap op, en plak mijn theebuiltje op Deco’s schouder, i’ve killed you man.

Dankzij Els, is hij sneller uitgeschakeld dan dat ikzelf voorzien had.

Weer ééntje meer op mijne palmares, yipiekajee Mother fucker.

Het internet is hier toch van “kust men gat zené”, verbinding in pieken, meestal op momenten dat we onder water hangen, of, in’t midden van de nacht.

Next assignment, Joeri het leven ontnemen, met een bus melk in de keuken.

Zonder da’kt vraag werkt Deco een complot uit, en lokt met de niets vermoedende Renzo, Joeri de keuken in.

Omdat ik het nog ni helemaal doorhad, en dus ook niet in de buurt van de kitchen was, moest het snel gaan.

Een snelle greep naar het tetra-pak en bega in de keuken mijn daad.

Een serie moordenaar heeft er niks tegen, gniffel gniffel.

Tussendoor doen we nog twee duikjes en gaan we naar het BBQ-eiland.

Saskia is diegene die altijd eerst een pintje vast heeft, een drankprobleem Sas gniffelgniffelgniffel ?

Iemand zag er centen in en heeft een onbewoond eilandje ingericht voor de klanten van de live-a-boards.

Wij zonnen, kletsen of liggen in’t water, Freek en Rudy zwemmen rond in hun blote kont en een aantal wandelen het mini eilandje rond.

Nu moet ik heel alert zijn, ik heb mijn wapen, Deco’s stempel, al tussen mijn strandlaken gedraaid.

Ik wacht tot Sidey, my victim, ook aan land komt, aha daar is’m.

Precies ongeïnteresseerd ga ik onze spullen verleggen zodat ik mijn attribuut kan gaan pakken.

Maar wat ik niet weet, is dat ik, ook zijn slachtoffer ben, en ineens staat Sidey naast mij, duwd een schelp tegen mijn arm, en zegt, you are dead, verdoemme ‘khad rapper moette zijn, ‘kzen der aan.

De gids is zo gelukkig als né kermisvogel en doet vreugde dansjes, heel grappig,om te zien.

Hij is dus zowieso een winnaar van dit spel, omdat hij geen tegenstander meer heeft.

Onze crew, en de bemanning van andere boten, spelen ondertussen een matchke volleybal.

Het eten op de bbq is, zoals altijd, lekker, de companie en de omgeving gezellig.

Vrijdag 27 februari

06.30u

De dag is nog maar juist begonnen en ik ben nog effe in de kamer, ‘k hoor boven, nen hoop gestommel en gebonk.

Tja dat kan niet anders zijn, dan dat Pascal met harde hand achter de bar wordt gesleurd.

En inderdaad, later hoor ik zeggen dat hij zich hevig heeft verzet tegen Freek en Rudy.

Maar helaas, hij hoort nu ook bij de fictieve doden.

Hilde krijgt na den duik, van ‘t zelfde laken een broek, zij wordt de keuken in gesleurd, en gaat haar denkbeeldige dood tegemoet.

Ook zij levert een zware strijd tegen haar moordenares An, in het complot met drie partners in crime, Els, Wim en Pascal.

Het spel is gewelddadig geëindigd hahaha, en we hebben twee winnaars, Sidey en stille killer An, haar bijnaam is vanaf nu An C.O..

Duiken doen we tussendoor ook nog effe.

Ene daarvan was weer een Manta-SPA-salon, tja het blijft mooi om naar te kijken.

Afspraak om 10.30u op het zonnedek, met zwarte Cowa-t-shirt voor de groepsfoto.

Freek delegeert de boel, maar na zeven pogingen wil het nog steeds niet lukken.

De zon staat te hoog en op alle gezichten zit te veel schaduw, duurt dat hier nog lang seeg, ik zit hier te smelten.

We proberen het straks nog eens opnieuw, na onzen derde duik.

Deze keer zijn de fotografen zo tevreden, dat we nog voor een paar zotte foto’s moeten poseren.

Nu valt het op dat Saskia al die tijd de zon heeft gemeden, ze heeft gewoon een melk-flessen-kleurtje hihihi.

We liggen als saucissen op nen hoop, mé veel Aaa’s, amai-en en gegiechel.

Misschien kunnen we vanavond nog een “blijf-zitten-op-de-bodem-duikje” doen onder de Adora.

De lampen worden weer geïnstalleerd op het achterdek, en gericht op het water trekt dit plankton aan, wat de aantrekkingskracht op Manta’s vergroot, en eens ze er zijn, blijven ze een tijdje rondhangen, wordt hier gezegd.

Niemand wil deze kans missen uiteraard, dus, is er ook nog niemand “gewassen en gestreken”, allemaal afwachtende stinkertjes.

Een groot deel van de bende is naar een film aan het kijken, Anke en Pieter zijn verslaafd aan Back-Gamon.

Het wordt steeds later en van de Manta’s geen spoor, dus dan maar douchen hé.

Slaapwel.

 

Zaterdag 28 februari

06.15u

De kapitein laat de motoren bulderen, pff had hij nu echt geen kwartiertje kunnen wachten.

Klop klop klop 06.30u, wAke Up, klopklopklop ….. JAaaaa.

Vandaag onze laatste twee te water latingen op twee mooie plaatsen met klinkende namen als, Fish Head en Rasdhoo Madivaru.

Meerdere schildpadden, en kanjers van roggen, een spookmureen en zOooo veel meer.

Een reuze grote steenvis, met op zijnen dodelijke snoet een stukje koraal, ‘k stond in de verleiding het eraf te nemen, maar ‘t is best da’k dá ni doe hé.

Op een bepaald moment wist je niet, waar eerst te kijken, haaien onder ons, grote lekkere tonijnen vóór ons.

Een groep van negentien Eagle ray’s kwamen ook nog even de show stelen.

Hilde heeft de pits-mureen nu ook gevoeld hahaha, en Freek zijne camera werd een paar keer afgezabberd door een andere mureen die zijn poetsgarnalen wou beschermen.

Net murene

Als laatste, nog nooit gezien, precies een gewone witte huisspin, dat moetten we eens Googlen.

Ook voor mij, is het de laatste keer dat ik Wassepoester, speel, gedaan met pipi in the suit, …….. voor dees verlof althans.

Het was een prachtige afsluiter van deze toch wel, zon overgoten, duikvakantie.

Alle spullen worden van den dhony op den Adora geplaatst en gespoeld met, ….. jawel detol, Oef.

Freek en ikke, zijn elkaars pestkopkes, vandaag krijg ik nog effe de stempel tegen mijn voorhoofd, maar wacht maatke, we gaan morgen pas naar huis hé, loontje komt om zijn boontje.

Koud water wordt, op onbewaakte momenten, op elkaars kop gedropt, er ontsnappen kreten zoals iiIiIieeee, aAaah’s en verdoemme’s over ons lippen.

Freek probeert als vulling in een zitzak ongezien bij mij in de buurt te komen, gewoon hilarisch, maar helaas voor hem, niet zo onzichtbaar dan hij had gehoopt.

Alle relingen van de Adora hangen vol met, “te drogen duikmateriaal”, precies een mobiele wasserette.

De kapitein zet koers richting Malé.

Els wordt aangesteld om de fooi te verzamelen.

De laatste film, The Grand Budapest hotel, heb ik maar in stukjes gevolgd, want ik ben er op gebrand Freek een streep met een stift te geven.

Op mijn knieën besluip ik Freek, maar wanneer ik wil toeslaan krijgt hij dit in de mot en ontfutseld mijn wapen. ‘Tja ‘k moet zeggen dat hij zich niet gemakkelijk gewonnen geeft.

Inpakken mannekes, want morgen moeten we om 10.45u van den boot.

Zondag 1 maart

08.00u

Mmmm lekker geslapen.

Na het ontbijt, neemt Freek de taak op zich, de fooi voor de volledige bemanning, te overhandigen aan de kapitein.

En tijdens zijn kleine dank-speech aan the crew, wil Rudy hem, als wijze van grap de tip-enveloppe ontfutsselen, maar als reactie krijgt hij een klinkende pets tegen zijn kaak !

Ik heb den indruk dat ze beide hard verschoten zijn, waarop Freek direct zijn excuses aanbied.

Allez ‘t is tijd, we worden voor de laatste keer met den dhony aan land gebracht, weliswaar deze keer met al onze bagage.

‘S avonds-laat in Malé centrum rondhangen zou niet veilig zijn wegens huidige politieke rellen.

Deco had voor verschillende opties gezorgd, en er is door de groep gekozen, voor een hotel op het AirPort-Island, met free WiFi, airportservice en mogelijkheid tot douchen.

Het Fuana Inn, ligt aan “the public beach”, waar je op het strand niet in zwembroek of bikini mag liggen, ja dan hoeft het voor mij ni zené.

Met zen negentien pakken we de Ferry of eigenlijk de bus-boot, want Ferry klinkt zo groot, van Hulhumalé naar Malé, wat ons een halve Amerikaanse dollar p/p, enkele rit kost.

We hebben een zogenaamde gids aan ons been, die zich voorstel als Deco’s broer, hij laat ons Malé centrum zien, wat ongezellig en niks bijzonders is.

Hij loodst ons langs de groente en fruit markt, de vismijn, de oudste en nieuwste moskee, de vroegere Sultans woning en het huidige presidentiële verblijf.

Slinks leid hij ons naar een souvenirs-shop, van zijn vader !!!, niks maat ge liegt.

Dees is een regelrechte touristenval, en toch … wordt er gekocht hé.

Allez eerst gaan we der nog ene pakken in een café met terras, vóór we de Ferry terug nemen.

Geen enkele alcoholisch drankje op de kaart in het islamitische Malé, enkel verkrijgbaar op Live-à-boards of in ressorts, dus hou da pintje dan maar voor in Belgie hé mannekes.

Rond de zevenen zijn we terug aan de Fuana en laten eerst Dirk en Ann de kamer gebruiken, alvorens ook wij, een verfrissend doucheke nemen.

Onze vlucht vertrekt om 23.50u, dus nog effe tijd voor dat we naar de luchthaven geschutteld worden.

Daar aangekomen zijn er maar twee in-check-balie’s van Turkish Airlines open, en met zo’n massa volk, zorgt dit voor een chaos onder de vertrekkenden.

 

Maandag 2 maart

We vliegen van Malé naar Istanbull en verder naar Brussel, zodat we, als alles goed mee valt, rond elf uur ‘smorgens in Zaventem landen.

Mankementen aan’t vliegtuig bezorgen ons een uurke vertraging, er wordt zelfs een andere vliegtuig voorzien, zodat onze huidige zetel-nummers worden geschrapt.

Door de nieuwe plaatsen die we toegewezen krijgen zitten we allemaal verspreid, maar zo gauw we in de lucht hangen komt er ne stoelendans op gang.

Van hier naar daar en van ginder naar hier, zodat uiteindelijk de meeste terug zitten bij wie ze graag willen zitten.

De laatste groepsactiviteit is het oppikken van de bagage, en van iedereen afscheid nemen, maar waar is Freek ?

Home sweet Home.

Later hoor ik van Riccardo en Hilde, dat Renzo nog naar de  spoed is geweest.

Verdict, een gebroken teen en zware infectie aan zijn scheenbeen-wonde en moet een zware antibiotica-kuur slikken.

Blijkt dat die poten van de salon zetels op den boot meerdere mensen gebroken of gekneusde tenen heeft bezorgd.