Clubreis Maleisië – 25/02-11/03/2017 – Mabul Sipadan
Deelnemers: Hilde, Riccardo, Gennaro, Liesbet, Luc, Thierry, Sylvia, Iris, Joeri, Els, Patrick, Ingrid, Martine, Frank, Matthias, Elien, Pedro, Ellen, Richard, Nicky, Anthony, Ali, Ben, Alain, Ann, Dirk
Om 6 uur ‘s ochtends is het verzamelen geblazen aan de incheck balie van Qatar Airways voor een lange trip naar Kuala Lumpur. De ene is al wat wakkerder dan de andere maar het vooruitzicht van een leuke duikvakantie stemt iedereen goedgezind.
Na een tussenstop in de poepchique luchthaven van Doha landen we zo’n slordige 21 uur later in KL waar het reeds ochtend is. Met de bus naar hotel Capitol waar we na een snelle douche te voet richting het ‘landmark’ van KL stappen, de Petronas Twin Towers. Ge moet daar wel uwen weg kennen in KL en vooral opletten waar ge stapt 
want de voetpaden zijn bezaaid met hindernissen en valkuilen, letterlijk dan !
Wie dacht wat te kunnen ronddwalen in de torens had het mis. Een strak georchestreerd bezoek met menselijke wegwijzers op elke hoek van het gebouw. Zelf op het knopje van de lift duwen zat er ook niet in. Gelukkig was het uitzicht schitterend. In de namiddag doet ieder zijn ding. Hapje eten, terraske doen, het shopping center in … of een dutje.
’s Avonds met de taxi naar de ronddraaiende KL-Toren voor een uitgebreid buffet neerkijkend op de skyline. Prachtig en nog eetbaar ook ! Helaas vergeet Alain zijn nieuwe smartphone in de taxi maar de cab driver belooft die de dag erna om 10u naar het hotel brengen … een loze belofte zou later blijken. Gelukkig heeft ie nog zijn tablet om mee te bellen naar het thuisfront. Na het diner springt een deel terug de taxi in en de rest neemt de benenwagen richting hotel met een kleine omweg langs het biercafé (ja hoor, ook Belgisch bier op de uitgebreide kaart).
De maandag trekt er een groepje in alle vroegte olv. Sylvia richting de Batu Caves, een eindje buiten de stad. Andere troepen olv. Gennaro samen om richting de halte van de hop-on hop-off bus te gaan, net om de hoek bij het hotel … alleen was het de andere hoek dan diegene die we genomen hadden. Het was dus in de pletsende tropische regen even zoeken naar de bus. Tegen dat we eindelijk goed en wel op de bus zaten stopte het met regenen. Een toer door KL brengt ons bij Chinatown, Merdeka Square, de in opbouw zijnde moskee, het nieuwe koninklijk paleis (een bescheiden optrekje in de groene long van KL) en uiteindelijk bij het vogelpark. De schitterende Thean Hou tempel staat ook op het programma maar die ligt blijkbaar wat uit de richting. Eerst terug richting centrum waar we ons wagen aan lunch in een street food tent. Joeri vindt dat risky business en trekt prompt de McDonalds in aan de overkant. Daarna in de taxi richting de tempel, de moeite waard. Terug in het hotel gekomen blijkt Richard geveld door ziekte en krijgt een duikverbod van de opgetrommelde arts. Helaas zit er voor hem niets anders op dan terug naar België te keren.
Maandagavond trekken we, op advies van een naar KL uitgeweken oud-Cowater, richting een Vietnamees restaurant een paar straten verder. Een uitstekend advies blijkt even later. Het eten was exquis en de bamboo beef een topper. Alleen, de rekening blijkt niet te kloppen wat wel meer voorkomt als je door het verkeerde aantal disgenoten deelt ! Na het diner trekken de meesten richting hotelkamer want daags erna worden we op een onchristelijk, en ongetwijfeld ook een on-islamitisch, uur opgepikt om naar de luchthaven te rijden.
Na dus een zeer korte nacht de vlieger op richting Tawau. Helaas heeft de volledige bagage van Hilde en de duikbagage van Patrick&Ingrid de vlieger gemist. ‘No worries’ volgens het luchthavenpersoneel, komt wel in orde. De bagage wordt na gestuurd en gelukkig kan Hilde een proper onderbroek van Riccardo lenen. Dan maar de busjes in en door de palmboom bossen richting Semporna haven. In Maleisië rijden ze trouwens links zodat het enigszins bevreemdend en vooral verontrustend was dat ons busje meestal in het midden van de baan en soms aan de rechterkant reed zonder enige aanwijsbare reden. Hilde laat het zich niet aan het hart komen en vangt een stevige uil onderweg. In Semporna de speedboot op richting Mabul, het eindpunt komt in zicht !
We meren een klein uurtje later aan bij de Mabul waterbungalows waar Pedro en Ellen ons reeds staan op te wachten. Die waren een weekje eerder vertrokken om in de jungle rond te dwalen. Verhalen over gigantische herten en piepkleine bloedzuigers, of was het nu net andersom ? In elk geval weten we wat er met de Maleisische tropische wouden gebeurd is en waarom het vol staat met palmbomen als bron van palmolie. Blijkbaar economisch rendabel en belangrijke bron van werkgelegenheid maar de verdwenen wouden en diersoorten komen wel nooit meer terug. Ondertussen is er wel een kapverbod ingevoerd om de overblijvende oerbossen te beschermen.
Maar goed, we zijn hierom te duiken en een aantal die-hards die nog niet moe genoeg zijn na een zeer lange dag menen dat het tijd is om de duikvakantie voor geopend te verklaren en brengen een bezoekje aan het huisrif. Ieder krijgt eerst nog zijn bungalow toegewezen en die blijken aangenaam ruim te zijn, netjes ingericht, voorzien van een balkon en sommige standaard uitgerust met één of meerdere zwerfkatten. Martine & Frank maken daar al snel huiskatten van die de komende week spectaculair in gewicht zullen toenemen. Volgens Matthias verwart Martine de katten met tijgers gelet op de porties die ze mee smokkelt uit het restaurant. In elk geval is de kat als huisdier een betere keuze dan de Indische varanen die op het eiland ronddwalen. Gelukkig zijn die iets kleiner dan hun grote broer op Komodo. 
’s Avonds maken we kennis met het uitgebreid buffet met keuze uit diverse schotels, properly cooked zoals ze zeggen, alleen blijken dat elke avond zo ongeveer dezelfde schotels te zijn met de onvermijdelijke paksoi als groente, hoewel dit volgens Nicky soms ook chinese kool was. Nicky is dan ook een kenner ! Zeldzame hoogtepunten waren de BBQ en de sushi maar was dit nu echte tonijn (Thunnus) of echte bonito/skipjack (Katsuwonus). We hopen het laatste want die is voorlopig nog niet bedreigd.
Voor zij die ondertussen alle tijdsbesef verloren zijn, het is ondertussen woensdag 1 maart en de eerste echte duikdag breekt aan. Onze bagageloze buddies, hun spullen komen pas 2 dagen later toe op het eiland, kunnen gelukkig het nodige materiaal lenen uit de duikshop maar eerst nog kennis maken met het ontbijtbuffet. Zij die geen fan zijn van bonen en gebakken mie met knackwurst voor ontbijt weten de à la minute gebakken eitjes te waarderen. Alleen het spongebob brood wordt niet door iedereen gesmaakt en de oploskoffie kent ook al geen genade in vele ogen. De belgische broden, pistolekes en sandwichkes met dito beleg worden gemist en Riccardo had toch zijn grote Bialetti moeten meebrengen. We hadden graag samengelegd om het overgewicht aan bagage te betalen.
Van alle duikstekken rond Mabul en Kapalai blijkt het Platform toch wel de meeste populaire te zijn. Niet moeilijk vermits we daar diverse frogfishkes tegenkomen, een joekel van een baars, een wel zeer lange fluitbek, een stel ghost pipers en nog veel meer leven. Naaktslakken en platwormen vinden we hier niet terug maar die zijn wel veelvuldig aanwezig op de andere duikplaatsen. Op Paradise 1 & 2 ontmoeten we een paar mega sepia’s. Crocvissen gedijen hier blijkbaar zeer goed en legio zijn, tot grote vreugde, ook de schildpadden die hier enige bescherming genieten. Enkele duikbuddies hebben het geluk om op het strand een schildpad tegen te komen die volop haar eieren aan het leggen is welke later netjes in een afgebakende zone op het strand worden onder gebracht.
De eerste duiken op Sipadan lossen de verwachtingen niet echt in. Op zich niet slecht met de nodige schildpadden en rifhaaien maar waar zijn die scholen met jacks en baracuda’s ? We kregen gelukkig wel de bultkoppapegaaivis te bewonderen. Hopelijk volgende week meer J&B’s waarmee we niet de whisky bedoelen. Op zaterdagavond doen we onze enige nachtduik op het huisrif aan de waterbungalows. Best wel een leuke duik waar we een reuze reuzenkogelvis tegenkomen, maar echt andere soorten dan overdag zien we niet. Volgens Maestro Riccardo is dat ook niet moeilijk want een nachtduik doe je om middernacht en niet om halfzeven ’s avonds. De lokale fauna en flora kent het verschil ook wel tussen avond en nacht ! Thierry, Luc & Dirk blijven nogal lang onder en missen het laatste golfkarreke terug, te voet dan maar.
Voor we aan de 2de week beginnen verloten we nog de Sipadan dagen van de onfortuinlijke Richard, die ondertussen gelukkig wel goed terug in België geraakt is. De lucky ones zijn Ann en Ben of liever Dirk en Ben want Ann geeft haar Sipadan dagen spontaan door. Matthias en Elien boeken ook een zitje voor een extra dag Sipadan maar dat was buiten het geklungel van het lokale management gerekend die op wonderbaarlijke wijze Alain inboeken ipv. Elien ?! Ze lijken nochtans niet op elkaar die twee. Uiteindelijk hoeft Elien het zich niet te beklagen want ook deze duiken vielen wat tegen. Het belangrijkste wapenfeit was dat Ben een wedstrijdje hield met een eagle ray, de ray won trouwens, en we een paar ontploffingen in de verte hoorden. Dat verklaart misschien ook waarom we regelmatig stroken dood koraal tegenkwamen … niet echt een duurzame manier van vissen lijkt ons.
De volgende duiken op Sipadan lossen de verwachtingen beter in. De scholen J&B’s zijn wel present al krijgt niet iedereen ze even goed te zien omw
ille van tegenwerkende stroming en zichtbaarheid. Vooral de vroege vogels die om 6 uur vertrokken werden beloond voor hunne effoor en krijgen waar voor hun geld. Bewijze daarvan het filmpje dat de lokale onderwater cameraman gemaakt had en later door een deel van de groep werd aangekocht voor een slordige 600 ringgit. Bij een volgende duik komt Ellen midden tussen de Baracudas te hangen met prachtige foto’s tot gevolg.
Niet iedereen gaat nog onder op de laatste duikdag. Kwestie van het vege lijf wat te laten rusten en vooral de duikspullen te laten drogen. Oa. Matth
ias springt nog wel het water is en komt nog even een manta tegen. Mooie afsluiter ! De niet-duikers maken dan maar een wandeling rond het eiland. De 2 dorpjes vormen een groot contrast met het resort waar we inzitten en een reminder dat velen het materieel met een pak minder, bijna niets eigenlijk, moeten stellen.
Vrijdag 10 maart om 9AM stappen we dan in de boot richting België om daar een slordige 30 uur later toe te komen, deze keer met alle bagage, maar niet voordat we Ingrid en Patrick aan het busstation in Semporna hebben afgezet want die gingen nog wat rondtrekken in de jungle van Borneo op zoek naar de nazaten van Gust de gorilla (en ze hebben die ook gevonden !).
Wist je dat: de meeste gebruikte medicijnen Enterol en Imodium waren voor de onderkant en Clarinase voor de bovenkant en dat Hilde van dat laatste gelukkig een behoorlijke voorraad mee had; UNO spelen, of liever discussiëren over de regels, een geliefd tijdverdrijf was; Ali helaas zijn Go-Pro kwijt gespeeld is onderwater en Luc zijn duikbril op magische wijze verdwenen is uit een van de boten; wie graag foto’s neemt van slakjes maar beter sneller ter plaatse is dan Els maar dat dit easier said than done is; zelfs een 7mm pak geen bescherming biedt tegen zee egels zoals Liesbet heeft kunnen ondervinden; lokale massages nogal hardhandig blijken te zijn en Ali nog altijd op voor dag & dauw opstaat om yoga te doen; Iris haar vakantieliteratuur bestaat uit AS/400 programma’s en Cob
ol toepassingen; als Sylvia haar genuine Havaiana sletsen gepikt worden, ze gewoon een stel namaak terugpikt die dan op hun beurt plots veranderen in ander made-in-china exemplaren; Anthony gek is op de polonaise dansen en tenslotte als je een pintje bestelt in Maleisië je maar beter veel dorst hebt want dat komt in heeel grooote flessen (66cl) maar dat dit in de praktijk niet echt een onoverkomelijk probleem blijkt te zijn; dat ze in Tawau Brussel blijkbaar niet weten liggen met als gevolg dat het 40 minuten geduurd heeft om de eersten in te checken; dat Elien de wedstrijd voor de mooiste duikbotjes gewonnen heeft.
Volgend jaar naar Mexico ?