Verslag Dirk VM :
18.30u: het eerst droogduikteam verzamelt in de hal van het UZA. De zenuwen zijn gespannen of is dat enkel Pascal die zich afvraagt waar het smoorkot is en hoe lang dat hier gaat duren ? Na een deskundige uitleg van de operator van de hyperbare kamer zijn we weeral gerustgesteld. Duiken is een veilige sport en op een jaar tijd ontvangen ze maar 20 tot 30 duikers in het centrum. De overige 1000 bezoekers leiden aan aandoeningen die we liever niet willen hebben.
18.53u: de zware deur valt onherroepelijk dicht. Liesbet begint als eerste te klaren op de spectaculaire diepte van 40 cm, de rest volgt onmiddellijk in haar kielzog. Tot 30m is dat zowat het enige wat we doen. Ondertussen botsen de molecules lustig tegen elkaar en is de temperatuur gestegen tot een tropische 33°C. De Cowa hooded sweaters gaan gezwind uit. Alleen Steve vind het nog wat frisjes. Op 30m wordt het pas echt plezant als zware bariton stemmen van venten als bomen die Rudi en Danny noemen plots klinken als Donald Duck.
19.02u: de stijging wordt terug ingezet, de temperatuur daalt en bij 25°C gaan de sweaters terug aan, blijkbaar fris voor de tijd van het jaar. Plots gaat Pascal zijn duikcomputer af, Steve duikt in de computerwaterbak … tijd voor een deep stop maar dat was niet voorzien in het algoritme en we stijgen rustig door tot 4,3m voor de safety stop.
19.19u: einde duik. De volgende groep Cowaters staat al klaar om er in te vliegen. Tijdens hun duik krijgen we een verdere uitleg in de controlekamer over de werking en de aandoeningen die ermee behandeld worden. Eline onthoudt dat duiken naar 100m en meer nergens goed voor is en tot gaten in de hersenen kan leiden … te laat volgens sommige getuigen die verder anoniem wensen te blijven.
Als de 2de groep ook veilig terug op het droge is worden de logboeken van zij die deze niet vergeten zijn, afgestempeld en nemen we afscheid. Een aantal willen het zekere voor het onzekere nemen en spreken nog af in De Specht om elkaar te controleren op decompressieaandoeningen. Zij die met de vroege staan nemen het risico en keren zonder verdere controle direct huiswaarts.
Met dank aan Kathy voor de organisatie !
Verslag Patrick DS :
Om klokslag 19.15 werden we opgehaald door Kathy die ons naar de ‘hyperbare kamer’ ofwel de ‘caisson’ bracht. Na een korte briefing van de operator gingen we met zen allen de “tank” in, de grote stalen deur werd gesloten en vergrendeld en we zaten nog maar pas in onze comfortabele stoelen of we voelden de druk al toenemen. Anders dan in het water moesten we sneller en meer klaren en rechtevenredig met de druk stijgt ook de temperatuur.
Langzaam maar zeker gingen we “dieper en dieper” tot 30 m en de temperatuur was ondertussen opgelopen tot 32°, behoorlijk warm dus.
Er werd door iemand geopperd wat er zou gebeuren als men een ‘wind’ zou laten en die terug zou expanderen, gelukkig voor ons bleef die vraag onbeantwoord. Maar hele simpele dingen werden ineens heel moeilijk fluiten ging bv niet meer en iedereen leek weggelopen uit een Disneyfilm met onze Donald Duck stemmetjes. En misschien was het slechts inbeelding, ik weet het niet, maar volgens mij was iedereen héél lacherig.
Bij het terug opstijgen deden onze oren , door de drukvermindering , voortdurend plop…plop…plop wat voor mij een eender onaangenaam gevoel was.
En doordat de luchtmolecuultjes terug tot rust kwamen werd het ook kouder en na 28 min. was onze ‘duik’ ten einde en ging de deur terug open.
In ieder geval voor iedereen een aan te raden ervaring om mee te maken.
Met dank aan Kathy voor de organisatie!!